Υπάρχουν τριών ειδών αντιπολιτεύσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπολίτευση της ματαίωσης. Η αντιπολίτευση του φανατισμού. Και η αντιπολίτευση της πραγματικότητας.

Στην πρώτη επιδίδονται οι τέως σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα. Οσοι συμμετείχαν, συνέβαλαν και συνέδραμαν στο όραμα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που υπήρξε συγκερασμός τριών χώρων: του Χώρου Διαλόγου και Δράσης για την Αριστερά. Του πάλαι Συνασπισμού. Και των πασοκογενών που μετατοπίστηκαν υπό τον τεκτονικό σεισμό του Μνημονίου. Οι περισσότεροι εξ αυτών, μετά τη στροφή του καλοκαιριού του 2015, προχώρησαν σε μια άγαρμπη αντιπολίτευση που περισσότερο είχε στοιχεία «προδοσίας» παρά συντεταγμένης κριτικής και αποδόμησης των κυβερνητικών πεπραγμένων. Ακόμη περισσότεροι έφτασαν να υιοθετούν τα επιχειρήματα της αντίπαλης γι’ αυτούς όχθης, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την εύθραυστη και ευάλωτη θέση της χώρας. Πολλοί λίγοι εξ αυτών πορεύθηκαν με πολιτικό λόγο, χωρίς μεταφυσική ανυπομονησία και με σεβασμό στον τρόπο που διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση.

Στη δεύτερη τώρα αντιπολίτευση ανήκουν όσοι φανατικά έχουν εκτραπεί στον δημόσιο λόγο τους. Το Μακεδονικό αναβίωσε έναν βαθύ δεξιό λόγο, μιας μεταπολεμικής Δεξιάς που έχει μπερδέψει τον Τσίπρα με τον Λένιν. Που δεν διστάζει άκοπα να ταυτίζεται με τους ξένους – τουλάχιστον στο σκέλος που αδειάζουν ή τιμωρούν την ελληνική κυβέρνηση. Μια αντιπολίτευση που αναπαράγει έναν πούρο αντιαριστερό λόγο, που πανηγυρίζει αν ο Τσίπρας κόψει τις συντάξεις, μόνο και μόνο επειδή αυτός θα χρεωθεί το κακό (που δεν θα το χρεωθεί ούτε θα τις κόψει, όπως φαίνεται). Στην επικράτεια αυτής της ρεβανσιστικής όχθης εγκαταβιούν πρώην ανανεωτικοί της Αριστεράς του ’80 – που τώρα ορκίζονται στη Νέα Δημοκρατία. Πούροι δεξιοί που θεωρούν τον Τσίπρα Μαδούρο. Και όψιμοι νεοφιλελεύθεροι που βλέπουν κράτος και βγάζουν καντήλες (όταν δεν συνεργάζονται μαζί του σε προγραμματάκια).

Οι δύο παραπάνω αντιπολιτεύσεις αποτελούν τη χρήσιμη φρουρά του Αλέξη Τσίπρα. Οι δεύτεροι, ειδικότερα, είναι ακόμη πιο χρήσιμοι αφού προσφάτως επιβεβαίωσαν τη διαιρετική τομή που ο Πρωθυπουργός έψαχνε ή, για να το πω καλύτερα, που θα έπρεπε να εφεύρει ακόμη κι αν δεν υπήρχε. Μιλώ για την τομή Αριστεράς – Δεξιάς που αποτελεί το βούτυρο στο ψωμί του νέου του αφηγήματος. Οι τελευταίοι και συχνά οι πρώτοι δεν αποδέχονται ακόμη και θετικές βελτιωτικές τομές της σημερινής κυβέρνησης. Για παράδειγμα, τη μείωση των εισφορών ή την καθολική πρόσβαση για όλους στο δημόσιο σύστημα υγείας. Δεν επιδοκιμάζουν την αναβάθμιση της έρευνας στα ΑΕΙ – υπουργού Φωτάκη γαρ. Τη μετακίνηση των ανέργων με τα μέσα μεταφοράς. Την εκκαθάριση των μητρώων των αγροτικών συνεταιρισμών, την εξαιρετική απορρόφηση των ΕΣΠΑ. Κι όμως όλοι αυτοί, τουλάχιστον οι δεύτεροι, θεωρούν πως έχουν να κάνουν με ρεβάνς του Εμφυλίου. Πως ο ΣΥΡΙΖΑ διοικεί με τρολ τη χώρα. Πως φτιάχνει το έδαφος για ένα καθεστώς ανατολικού τύπου. Παρ’ όλα αυτά, και οι ματαιωμένοι και οι ζηλωτές δεν ακουμπούν τον πυρήνα της διακυβέρνησης του Τσίπρα σήμερα. Δεν προχωρούν σε επεξεργασμένη πολιτική αντιπολίτευση. Οι ενδιάμεσοι χώροι, που είτε κριτικά στηρίζουν την κυβέρνηση είτε κριτικά την αποδοκιμάζουν, σαρώνονται κάτω από τις άναρθρες κραυγές των ματαιωμένων και των ζηλωτών.

Κι όμως υπάρχει μία ακόμη αντιπολίτευση. Σοβαρή. Αυτή της πραγματικότητας. Η νωπή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μάς τροφοδότησε με μια εικόνα της. Μας γέμισε θλίψη. Η αναίτια επίθεση των ΜΑΤ σε διαδηλωτές έξω από τη ΓΑΔΑ. Ακόμη, αναμένονται απαντήσεις για αυτήν από το δίδυμο Γεροβασίλη και Παπακώστα. Είδατε τους ματαιωμένους ή τους ζηλωτές να σηκώνουν ιδιαίτερα το θέμα; Αστε που οι δεύτεροι ονειρεύονται περισσότερο ξύλο.