Οι πολιτικοί μύθοι κουβαλούν τρομακτική δύναμη. Δίχως συνήθως να χρειάζονται επιβεβαίωση, εξακολουθούν να συναρπάζουν τα λαϊκά στρώματα ακόμη κι αν η ύπαρξή τους διαψεύδεται. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας με την Αριστερά.

Από τα προβληματικά χρόνια που ακολούθησαν την εμφύλια σύγκρουση η Αριστερά στην Ελλάδα περίπου αγιοποιήθηκε. Φέροντας το φωτοστέφανο της αλτρουιστικής αγωνιστικής προσπάθειας η Αριστερά απέκτησε μια μυθική, σχεδόν ρομαντική, υπόσταση. Βοήθησαν σ’ αυτό οι παράλογες διώξεις στελεχών της ή συμπαθούντων, από ένα καθεστώς που στηρίχθηκε στην εξουσία για άσκηση πολιτικής.

Ανεξαρτήτως εξελίξεων και απόδοσής της στην εξουσία ο μύθος της Αριστεράς δεν δείχνει να ξεφτίζει. Οι φαντασιώσεις του κόσμου δύσκολα απομακρύνονται. Χρειάζεται ένα μεγάλο γεγονός για να περιθωριοποιήσει τον μύθο.

Από την Ιστορία έχουμε το παράδειγμα του Ιωάννη του Πρεσβύτερου. Ενός μυθικού βασιλιά της Ανατολής που στη διάρκεια των Σταυροφοριών είχε ακουσθεί πως είχε συντρίψει τους μουσουλμάνους κι ετοιμαζόταν, με τα ακατανίκητα στρατεύματά του που έβγαζαν φωτιά από τις πανοπλίες τους, να καταλάβει στο όνομα του Χριστού τους Αγίους Τόπους. Παρά τις επισκέψεις εξερευνητών – ανάμεσά τους ο Μάρκο Πόλο – που διαπίστωσαν την ανυπαρξία του μύθου και πως τα υποτιθέμενα κατορθώματα του Ιωάννη δεν ήσαν παρά οι επιτυχίες των ορδών των Μογγόλων, ο μύθος συνέχιζε να αιχμαλωτίζει τα μυαλά των λαών. Μοναχά η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, και οι προοπτικές που εκεί διανοίγονταν, κατόρθωσαν να οδηγήσουν τον μύθο σε εξαφάνιση.

Ο μύθος της Αριστεράς στην Ελλάδα θα πάψει να ελκύει μόνο αφού κάποια κυβέρνηση, με απόψεις κι επιλογές που να ανατρέπουν όλα της τα ιερά θέσφατα (κρατισμός, καταδίκη κέρδους, φόροι, αντίθεση στον ανταγωνισμό) πετύχει να βγάλει τη χώρα από τη μιζέρια και την παρακμή. Αποδεικνύοντας πως μπορούν οι λαϊκές επιθυμίες να γίνουν πράξη μακριά από αριστερές φαντασιώσεις. Οι πράξεις κι όχι τα λόγια μπορούν να αλλάξουν το κοινωνικό σκηνικό.