Ανεμολάμνοντας

Είπε ο Ρίτσος και τα είπε όλα. Εκατό χρόνια ΚΚΕ και στην καρδιά και στο μυαλό μου συνειδητά τα κρατάω χαραγμένα τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου, ανεμολάμνοντας με το δέος και το βαθύ, το μύχιο αίσθημα τιμής, να έχω επιβιβαστεί στη βάρκα των κομμουνιστών γλιτώνοντας από το αστικό ναυάγιο. Αυτό το «ανεμολάμνοντας» του ποιητή, λέξη που με σημάδεψε σε χρόνο ανύποπτο, και που με σώζει άπειρες φορές, τις ώρες της πολιτικής και πνευματικής ασφυξίας στον κοινοβουλευτικό κλωβό, είναι που με πείθει πως οι κομμουνιστές είναι το μέλλον του κόσμου, το ευτυχώς αναπόδραστο, για τους πολλούς. Αυτούς που ξέρουν τι πάει να πει γαλέρα και κουπί στον υπαρκτό καπιταλισμό, προσωρινά κυρίαρχο.

Στη σύγχρονη Ιστορία του τόπου κάθε φορά που ο λαός από πραγματικός συγγραφέας της μετατρεπόταν από την άρχουσα τάξη, πότε με την άφρονα γοητεία των μεγάλων ιδεών, αλλότριων απ’ αυτά της εργατικής τάξης συμφερόντων, πότε με τον τρόμο, τη βία, και την παγίδευση ανάμεσα στη φτώχεια και τον πόλεμο, σε αντικείμενο, ήταν οι κομμουνιστές με την αξιοπρέπεια, τον λαϊκό πατριωτισμό και τον στόχο της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου που κατάφερναν να ξανασηκώνουν τον λαό στα δικά του πόδια, με το κεφάλι ψηλά, πάντα εκεί για όποιον πεσμένο ήθελε να σηκωθεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα σε συνθήκες κοινωνικής εξαχρείωσης και ταξικού εκμαυλισμού, με το εργατικό κίνημα σε υποχώρηση και τον αντικομμουνισμό σε πλήρη ανθοφορία, το ΚΚΕ παραμένει εντός, ακόμη κι εκτός Ελλάδας, το στήριγμα των εργαζομένων και το προσκλητήριο των κουρασμένων κι απογοητευμένων στη διεκδίκηση της ζωής, κι όχι της επιβίωσης.

Ξέρω πολλούς πια, όπως εγώ, που τολμούν να πουν, κι όχι απλώς να ψελλίσουν, ευτυχώς που εκατό χρόνια οι κομμουνιστές δεν άλλαξαν σε τίποτα και έχουμε πού να πάμε να τους βρούμε για να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο του!