Στα χωράφια των άλλων. Αυτό είναι το πρώτο «ου μπλέξεις» που μαθαίνεις στην δημοσιογραφία. Τα θέματα μοιράζονται από μόνα τους. Διαλέγουν ιδιοσυγκρασίες και υπογραφές. Ηλιοτροπίζονται σαν τα υδροχαρή φυτά. Αλλά σάμπως κι εμείς δεν χαρήκαμε τότε με τον Μπουτάρη; Με την ανοιχτωσιά, την αρχοντιά, την ελευθεροφροσύνη του; Εμείς οι νότιοι, οι προσεκτικοί, οι σφιχτοί, οι σκοταδόψυχοι; Με εξαίρεση τον Σταύρο Μπένο, δεν βρίσκω άλλη εξίσου λαμπρή περίπτωση, κουτρουβαλώντας νοτιότερα. Φυσικά υπάρχει πάντα ο αυτοδιοικητικός κόμβος της Αθήνας. Κόμβος ή κόμπος; Λύσ’ τον μόνος σου. Στην ανάγκη κόψ’ τον αλλά πρόσεχε πολύ μη φας κανά δάχτυλο.
Είναι τρομερή πριονοκορδέλα ο Δήμος Αθηναίων. Αλλοτε πάει με τα νερά των κομμάτων, βολεύει δελφίνους και εκκολάπτει δελφινάρια, κι άλλοτε παίρνει ανάποδες και κάνει το κέφι των πολιτών, όπως τότε με τον Τρίτση και τελευταία με τον Καμίνη. Λυπάμαι που το λέω αλλά, από μια πανάρχαια παράδοση, τους Αθηναίους δεν γίνεται να τους πεις δημότες. Είναι πολίτες-πειραματόζωα. Πάνω σ’ αυτούς δοκιμάζονται προσωπικές φιλοδοξίες και πολιτικές in vitro. Το πάτησε το γυαλί ο Καμίνης ή μας έκανε Ζυρίχη εν μέσω φτώχειας και κρίσης ταυτότητας; Και μόνον το γεγονός ότι ο βασικός του αντίπαλος Γαβριήλ Σακελλαρίδης προτίμησε να υποστείλει τα λάβαρα, να περιφρονήσει τους ψηφοφόρους του, να αποσυρθεί και να ιδιωτεύσει, λέει πολλά. Λέει π.χ. ότι ο δήμος δεν λειτουργεί πάντα σαν τραμπολίνο, δεν εκτοξεύει κάθε φορά «φρέσκα» πρόσωπα στην κεντρική πολιτική σκηνή όπως τότε με το ντεμπούτο του Τσίπρα που βανδαλίζοντας τον Παπαγιαννάκη, γαργάλησε κάπως τον Κακλαμάνη και τον Σκανδαλίδη, αλλά και πάλι… Γιατί δεν το δοκιμάζει και σήμερα; Η φάση θα ήταν win win, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Αφενός θα βοηθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει την ανορεξία των στελεχών του να μαυριστούν στις επερχόμενες δημοτικές και αφετέρου θα έθρεφε, κατά το δυνατόν, την τρομερή όρεξη του υποψηφίου του για εξουσία και προκεχωρημένο φυλάκιο για κλεφτοπόλεμο. Ιδού η Ρόδος θα έλεγα, αν δεν μου θύμωνε η Αίγινα. Μια ιδέα ρίχνω και φεύγω τρέχοντας.