Ενα βαθύ μπέρδεμα εξακολουθεί να κυριαρχεί γύρω από την έννοια της ασφάλειας. Και αντί με τον καιρό να εκλογικεύεται, γίνεται, πεισματικά, όλο και ισχυρότερο, φτάνοντας πια σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η πλήρης αντιστροφή της κανονικότητας: η ανάγκη για εύρυθμη λειτουργία και στοιχειώδη ασφάλεια στην κοινωνία όλο και απαξιώνεται ως μια κακή, αντιδραστική μικροαστική συνήθεια, ενώ το ανεξέλεγκτο μπάχαλο αποθεώνεται ως έκφραση ελευθερίας και μηχανισμός προόδου.
Το τελευταίο κρούσμα αυτής της ιδεοληψίας ήρθε με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ε, δεν έγινε και τίποτα, ήταν το πνεύμα με το οποίο τα αντιμετώπισε το αρμόδιο υπουργείο. Με την υπουργό να το ξεκόβει ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την «αστυνομοκρατία» στα πανεπιστήμια. Παρά το γεγονός ότι είναι αναντίρρητη η μετατροπή πολλών εξ αυτών σε χώρους όπου, πλέον, το κράτος δικαίου έχει πλήρως αυτοκαταργηθεί σε όλα τα επίπεδα και, φυσικά, ερήμην φοιτητών και διδασκόντων. Την ώρα που ναρκωτικά, παρεμπόριο και διαφόρων ειδών συμμορίες είναι πια οι δυνάμεις που ελέγχουν πλήρως ουκ ολίγα εξ αυτών. Είναι το αποτέλεσμα ενός ακατανόητα στρεβλού νομικού και ιδεολογικού καθεστώτος, του ίδιου που επιτρέπει σε πλήθος κοινούς εγκληματίες να επιστρέφουν ελεύθεροι και ωραίοι στην κοινωνία αμέσως μετά τη σύλληψή τους.
Το να απαντηθεί πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά απαιτεί διεπιστημονική προσέγγιση ανάμεσα στην ιστορία, την κοινωνιολογία, τη νομική και, κυρίως, την ψυχιατρική. Το πώς θα αντιμετωπιστούν, είναι αμιγώς πολιτικό ζήτημα: ενδεχομένως να συμβεί μόλις η πολιτική εξουσία «μετρήσει» ότι αυτή η παράνοια της κοστίζει περισσότερο από όσο της αποφέρει η διαιώνισή της. Κάτι που σήμερα όχι απλώς δεν συμβαίνει, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τότε όμως, το πρόβλημα θα είναι τέτοιο που η αντιμετώπισή του θα είναι πολύ πιο δύσκολη και η ζημιά που θα έχει γίνει δεν θα μαζεύεται. Γιατί όταν οι δήθεν «προοδευτικές» δυνάμεις στην πολιτική και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης επενδύουν μαζικά σε αυτή τη ζούγκλα ως, υποτίθεται, έκφραση δημοκρατίας και εξοβελίζουν τη στοιχειώδη κανονικότητα, αυτή η μέρα σαφώς αργεί να έρθει.
Η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι πολίτες επί δεκαετίες στην κατεύθυνση της μετατροπής της απαξίας του εγκλήματος σε «αξία της δημοκρατίας» έχει ριζώσει πια πολύ βαθιά. Και είναι προφανές ότι όποιος επιχειρήσει να την ξεριζώσει θα βρεθεί αμέσως αντιμέτωπος όχι απλώς με τσουνάμι κατηγοριών για «αυταρχισμό», αλλά και με ένα πολύ καλά οργανωμένο, πλέον, σύστημα αντάρτικου πόλης που ήδη διαθέτει τα μέσα, την εκπαίδευση, τη βούληση, αλλά και την πολιτική και μιντιακή κάλυψη για να απαντήσει μαζικά και δυναμικά σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την όλο και πιο ανεξέλεγκτη εξουσία του. Είναι φανερό ότι όλα όσα συμβαίνουν, ειδικά το τελευταίο διάστημα, κινούνται στην κατεύθυνση της «πρόβας» για την ώρα που ενδέχεται κάποιος να επιχειρήσει να θίξει αυτό το εξουσιαστικό καθεστώς «δημοκρατικού παρακράτους», που φυσικά κάθε άλλο παρά δημοκρατία είναι. Αυτό το ξέρουν καλά πρώτοι από όλους εκείνοι που του παρέχουν κάλυψη πολιτικά, ιδεολογικά και, φυσικά, σε επίπεδο «ενημέρωσης». Στις εξουσίες, παντός τύπου, δεν υπάρχουν αφελείς. Ολο αυτό είναι εξουσία. Οργανωμένη, ισχυρή, διαρκώς διευρυνόμενη. Αφελείς υπάρχουν ανάμεσα σε όσους δεν το βλέπουν.