Την Τετάρτη το βράδυ στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση είχα την τιμή να συντονίσω την εκδήλωση «I’m positive» αφιερωμένη στον ιό HIV. Μια βραδιά που διοργάνωσαν από κοινού η Στέγη και η Θετική Φωνή – Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας. Ηταν μια σπάνια εμπειρία καθώς άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ μας ενώσαμε τις φωνές μας ενάντια στον ρατσισμό, την ομοφοβία και τις διακρίσεις. I’m Positive σημαίνει πρωτίστως «αποδέχομαι τον εαυτό μου». Βάζω θετικό πρόσημο στη ζωή μου. Βγαίνω μπροστά, διεκδικώ τα δικαιώματά μου και μοιράζομαι την αλήθεια μου. Νικάω τους φόβους μου, αλλά και τους φόβους όλων εκείνων που αναβιώνουν το κυνήγι μαγισσών στον 21ο αιώνα.

Τον 17ο αιώνα στη Μασαχουσέτη έζησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν οι μάγισσες του Σάλεμ. Ηταν απλές γυναίκες που ο θρησκευτικός φανατισμός της εποχής τις βάφτισε πλάσματα του Σατανά και τις έστειλε στην πυρά. Στη δεκαετία του ’50 το κυνήγι μαγισσών αναβιώνει – μόνο που εδώ ο Σατανάς θα πάρει τη μορφή του κομμουνισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανοί πολίτες χάνουν δουλειά, σπίτι, φίλους, οικογένεια, ακόμα και τη ζωή τους την ίδια καθώς γίνονται τα τραγικά θύματα της αντικομμουνιστικής πυράς.

Ο 20ός αιώνας θα δρομολογήσει ένα νέο κυνήγι μαγισσών. Ειδικά το 1981 καταγράφονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα πρώτα κρούσματα ενός ιού που έναν χρόνο μετά βρίσκει το πρώτο όνομά του: AIDS. Η άγνοια για την άγνωστη νόσο και ο πανικός για την επικινδυνότητά της στρώνουν το χαλί για αυτό το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών. Το AIDS γίνεται συνώνυμο του στίγματος. Ενας βίαιος και πρωτόγνωρος ρατσισμός στοχοποιεί τους πάσχοντες και οι κοινωνίες βουλιάζουν στον φόβο.

Ευτυχώς, σήμερα πια, το AIDS δεν οδηγεί στον θάνατο. Χάρη στις σύγχρονες θεραπείες τα οροθετικά άτομα μπορούν να απολαύσουν μια καλή ποιότητα ζωής, να ζήσουν, να κάνουν οικογένεια, να ονειρευτούν, να αγαπήσουν. Τα κοινωνικά στερεότυπα, όμως, παραμένουν ακλόνητα. Στη χώρα μας  οι άνθρωποι που ζουν με HIV δεν έχουν πρόσωπο, φωνή, ταυτότητα, υπόσταση. Μέχρι που το 2009 γίνεται το πρώτο βήμα: μια ομάδα ανθρώπων οραματίζεται έναν κόσμο χωρίς ταμπού και ιδρύει τη Θετική Φωνή, τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδας. Οι άνθρωποι που ζουν με HIV αποφασίζουν να κάνουν το πέρασμα απ’ το σκοτάδι στο φως. Να μιλήσουν για τον ιό και να διεκδικήσουν από την πολιτεία και την κοινωνία αυτό που ήδη τους είχε εξασφαλίσει η επιστήμη: Το δικαίωμά τους στη ζωή και την αξιοπρέπεια.

Οι οροθετικοί δεν είναι απαραίτητα άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας ή χρήστες. Μπορεί να είναι το οποιοδήποτε άτομο ανεξάρτητα από εθνικότητα, φύλο, τάξη, σεξουαλικό προσανατολισμό. Και τώρα πια τα άτομα με ΗIV εργάζονται, δημιουργούν, ερωτεύονται και – κυρίως – δεν είναι πια οι «άλλοι». Είναι οι φίλοι μας, τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας , οι συνάδελφοί μας. Είμαστε εμείς.

Ο HIV δεν κολλάει από την επαφή όταν όλα γίνονται σωστά. Δεν κολλάει από το φιλί, την αγκαλιά, το κουτάλι, το πιρούνι, τη χειρολαβή στο λεωφορείο. Ο ΗIV κολλάει από το βλέμμα. Το βλέμμα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του μίσους. Κι αυτό το βλέμμα αντιμαχόμαστε όλοι μας. Και το αντιμαχόμαστε μαζί.

ΥΓ: Η βραδιά «I’m positive» αφιερώθηκε στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου που δολοφονήθηκε άγρια στις 21 Σεπτεμβρίου. Ο Ζακ ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που βρήκαν το θάρρος να βγουν μπροστά και να μιλήσουν ανοιχτά σε πρώτο πρόσωπο για τον σεξισμό, την ομοφοβία, την οροθετικότητα, τον ρατσισμό.