«Η βία, είτε φυσική είτε ψυχική, είναι μια αναζήτηση της ταυτότητας και του νοήματος. Οσο λιγότερη ταυτότητα, τόσο μεγαλύτερη βία» έλεγε ο καναδός επικοινωνιολόγος Μάρσαλ Μακ Λούαν. Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε ταυτότητα. Οχι εκείνη που ήθελαν κάποιοι. Οχι εκείνη που του προσέδωσαν πολλά ΜΜΕ. Εκείνη που επέλεξε ο ίδιος, όπως ήταν απόλυτο δικαίωμά του. Κυνηγημένος στη ζωή και στον θάνατο. Ενα λουτρό βίας που μας πάγωσε. Και ανέδειξε την έλλειψη ταυτότητας – της κοινωνίας μας.

«Με βρίσκω όμορφη. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μ’ αρέσει να έχω όμορφα χτενισμένα τα μαλλιά μου και να φοράω φορέματα και κοσμήματα. Μ’ αρέσει η ζωή». Η Μαρί-Μπερτ Πακέτ είναι 102 ετών και ζει στο Μόντρεαλ. Είναι μια από τις εκατοντάχρονες που φωτογράφισε η Μαρί Κλέμεντ. «Ολες μα όλες», λέει η φωτογράφος, «ήθελαν να καλλωπιστούν για τον φακό. Και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ για τις διαστάσεις της ομορφιάς». Μιας ομορφιάς που ξεφεύγει από τα κλισέ και χαμογελά στη ζωή.

Θα γίνει υπουργός Εξωτερικών της Βραζιλίας, μιας χώρας 200 εκατομμυρίων κατοίκων και του δάσους με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη μας, του Αμαζονίου. Ομως, ο Ερνέστο Αραούχο πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή αποτελεί «δόγμα των μαρξιστών για να καταστρέψουν τις δημοκρατικές καπιταλιστικές χώρες και να συμβάλουν στην άνοδο της Κίνας». Τους κατηγορεί επίσης ότι ποινικοποιούν το κόκκινο κρέας, το πετρέλαιο και τις ταινίες της Ντίσνεϊ. Η αποψίλωση του Αμαζονίου, εν τω μεταξύ, συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς.

Ηταν Δεκέμβριος του ’67. Ο Ρένος Αποστολίδης γράφει το διήγημα «Οι καθαρίστριες», για τις γυναίκες που «όπου πατούσε ανθρώπου πόδι, χρόνια και χρόνια, πέρασε χέρι ανθρώπου και πέρασε πανί κ’ έσταξε ιδρώτας». Ενας ύμνος στις άγνωστες εργάτριες της «πάστρας και της λάτρας». Σ’ αυτές που παίρνουν τα πρώτα δρομολόγια του τρένου για να ξυπνήσουν κτίρια, δίνουν κάθε μέρα μάχη με τη φθορά, μαζεύουν σκουπίδια και κατανοούν ζωές. Στο τέλος του διηγήματος, ο εισαγγελέας δίνει ένταλμα να συλληφθούν. Επειδή αυτοβούλως καθάρισαν την πόλη – κάνοντας τους πολίτες της να την αγαπήσουν από την αρχή.

Ο Κρίστοφερ Μπλερ έχει στο γραφείο του μια ταμπέλα: «Ζούμε στη Βλακοκρατία». Το 2016 ξεκίνησε ένα site στο Facebook με τίτλο «Η τελευταία γραμμή άμυνας της Αμερικής». Αρχισε να δημοσιεύει τερατώδεις ειδήσεις, βάζοντας στοίχημα πως δεν θα τις πιστέψει κανείς: ότι στην Καλιφόρνια καθιερώνεται σαρία, ότι ο Μπιλ Κλίντον έγινε μανιακός δολοφόνος. Εξι εκατομμύρια οπαδοί του Τραμπ αναπαράγουν τις ιστορίες αυτές χωρίς καν να περνά από το μυαλό τους ότι είναι ψεύτικες. Οσο πιο απίθανες, τόσο πιο πιστευτές. Βλακοκρατία.

Ο κόσμος φτιάχνεται από αντιφάσεις λένε στη φιλοσοφία. Και δεν είναι τυχαίο ότι εμείς ήμασταν το λίκνο της. Βγήκαμε από τα Μνημόνια, λένε. Η οικονομία καλπάζει, λένε. Εχουν έρθει επενδύσεις, λένε. Και μετά λέει η ΕΡΓΑΝΗ: 350.000 απολύσεις τον Οκτώβριο. Και δεν είναι που τελείωσαν οι θέσεις εργασίας του καλοκαιριού. Αρνητικό ρεκόρ από το 2001. Είναι που η ανεργία μαστίζει. 350.000 απολύσεις. 350.000 οικογένειες.