«Θα εκδικηθώ τον εαυτό μου με τον πιο βάναυσο τρόπο που μπορείς να φανταστείς. Θα τον ξεχάσω» έγραφε ο Τζον Στάινμπεκ στον «Χειμώνα της διχόνοιας». Αν έπρεπε να εικονογραφήσει κανείς τη φράση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα στιγμιότυπο από τη φετινή πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου: εκείνο που Πάνος Ρήγας, Νίκος Παππάς και Πάνος Σκουρλέτης – φορώντας κόκκινα αυτοκόλλητα στο πέτο που γράφουν «ο κόσμος μπορεί να αλλάξει» – περπατούν πιασμένοι αλυσίδα λίγο πριν τους πετάξουν διαδηλωτές νερά, καφέδες κι αβγά. Γιατί; Σε αυτό ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ εκδικείται τον αντιπολιτευτικό του εαυτό, ξεχνώντας τον τελείως. Μόνο που ο δεύτερος εμφανίζεται ολοένα και συχνότερα μπροστά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ των υπουργικών θώκων έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ που καβάλησε το ρεύμα της αγανάκτησης προκειμένου να βρεθεί στο Μαξίμου.

Για να το πούμε αλλιώς, το περιστατικό των προπηλακισμών των υπουργών και του γραμματέα του κόμματος το περασμένο Σάββατο δεν ήταν μεμονωμένο. Μια σύντομη αναδρομή στη σχετικά πρόσφατη επικαιρότητα αποδεικνύει ότι πλέον η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με το ακτιβιστικό της παρελθόν. Με τις μεθόδους διαμαρτυρίας που η ίδια επέλεξε για να αντιπαρατεθεί πολιτικά με τους αντιπάλους της: με το πεζοδρόμιο, τα «ντου» στα υπουργεία και τα γιουχαΐσματα.

«Ντου» στο υπουργείο Εργασίας…

Δύο μέρες μετά την επέτειο της φοιτητικής εξέγερσης, τη Δευτέρα, περίπου τριάντα μέλη της ΠΟΕ-ΟΤΑ εισέβαλαν στο υπουργείο Εργασίας διαμαρτυρόμενοι για τα εργατικά ατυχήματα συναδέλφων τους. Εφτασαν μέχρι τον όγδοο όπου βρίσκεται το γραφείο της Εφης Αχτσιόγλου, αλλά εκείνη δεν ήταν εκεί. «Ζητάμε από την υπουργό να μας συναντήσει γιατί δεν την έχουμε δει ποτέ. Ηρθαμε να την επισκεφθούμε δημοκρατικά και η απάντηση από τον κύριο Νεφελούδη ήταν ότι από εδώ και πέρα θα κλείνει το υπουργείο Εργασίας» δήλωσε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Οπότε οι συνδικαλιστές ανταπαντώντας στην απειλή του συριζαίου statesman κατέστησαν σαφές πως αν δεν συναντηθούν με την υπουργό την επόμενη εβδομάδα, θα την επισκεφθούν με τα απορριμματοφόρα. Οπως θα έκαναν κι οι σύντροφοί της αν δεν κάθονταν στις κυβερνητικές καρέκλες.

Ειρήσθω εν παρόδω, έχουν περάσει μόλις έντεκα μήνες από εκείνο το «ντου» του ΠΑΜΕ στο γραφείο της Αχτσιόγλου που έγινε viral. Από εκείνη την ημέρα του Ιανουαρίου που ένας μεσήλικος με το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο να κάνει διδακτικές χειρονομίες στεκόταν μπροστά της και της έλεγε: «Γιατί πρέπει να ξέρετε – και είστε και νέος άνθρωπος – ότι για το δικαίωμα της απεργίας έχει χυθεί αίμα. Οι πατεράδες μας χύσαν αίμα. Τσακίστηκαν και μπήκαν στις φυλακές. Για τα χατίρια των αφεντικών. Τρίβουν τα χέρια τώρα τα αφεντικά το ξέρετεεεε;». Αιτία ήταν η τροπολογία που καθιέρωνε ως προϋπόθεση για να αποφασίσει ένα σωματείο απεργία στη συνέλευση να παρίσταται το 50%+1 των μελών του. Η επίσημη αντίδραση του υπουργείου ήταν μια ανακοίνωση που έκανε λόγο για «επικοινωνιακό σόου, χάριν των τηλεοπτικών καμερών». Κι η ανεπίσημη είχε καταγραφεί στους μορφασμούς ενόχλησης της υπουργού που άγγιζαν τα όρια της απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, ενός κινήματος που η ίδια άλλοτε αγιογραφούσε.

…το υπουργείο Παιδείας…

Η Αχτσιόγλου δεν είναι η μόνη που έχει ενσαρκώσει αυτό το δράμα της κυβερνώσας Αριστεράς. Στις αρχές του μήνα μαθητές και καθηγητές που διαμαρτύρονταν για νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για το νέο λύκειο έκαναν «ντου» κι έφτασαν μέχρι το γραφείο του Κώστα Γαβρόγλου. Μόνο που εκείνος έλειπε κι είχε δώσει εντολή να κατέβουν τα ρολά και να φύγουν οι υπάλληλοι, μιας και είχε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να υποδεχθεί τους διαμαρτυρόμενους στο γραφείο του μόλις στις 22 Οκτωβρίου. Τότε, από το βίντεο με τον Γαβρόγλου περικυκλωμένο από εξαγριωμένους εφήβους να του φωνάζουν είχε ξεχωρίσει ένας πιτσιρικάς που του ζητούσε ωρυόμενος «σεβασμό προς το μορφωτικό τους επίπεδο» κραδαίνοντάς του το δάχτυλο. Αν έχει μια αξία η σκηνή είναι επειδή στην ουσία τονίζει τη συριζαϊκη προσφορά στην εκπαίδευση της νέας γενιάς – ούτε στη διαμαρτυρία, εξάλλου, υπάρχει παρθενογένεση. Καταδρομικού τύπου επίσκεψη στο γαβρογλικό γραφείο είχαν κάνει και μέλη της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ τον περασμένο Μάρτιο. Το τελετουργικό είχε τηρηθεί ευλαβικά. Τα πανό του ΠΑΜΕ κόσμησαν τον χώρο και οι ντουντούκες αφέθηκαν πάνω στο τραπέζι των συσκέψεων. Ο πρωταγωνιστής, όμως, υπουργός απουσίαζε.

…και το Οικονομικών

Στις αρχές Οκτωβρίου μέλη της ΑΔΕΔΥ σήκωσαν τα ρολά της πλαϊνής εισόδου του υπουργείου Οικονομικών. Γύρω στους τριάντα κατάφεραν να μπουν μέσα, αποφεύγοντας τις αστυνομικές δυνάμεις κι έφτασαν ώς το γραφείο του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον έκτο. Διαμαρτύρονταν για τις περικοπές στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ο τσάρος της Οικονομίας – τι πρωτότυπο; – δεν ήταν εκεί. Εκείνοι, πάντως, φωτογραφίστηκαν με τις πορτοκαλί τους σημαίες στην αίθουσα συσκέψεων του υπουργού με φόντο τα πορτρέτα των προκατόχων του.

Τον Ιούνιο, πάλι, κυβερνητικοί βουλευτές έπεσαν θύματα των κάποτε προσφιλών στους συντρόφους τους τρόπων διαμαρτυρίας εξαιτίας της συμφωνίας Τσίπρα – Ζάεφ για το Μακεδονικό.

Ο συριζαίος βουλευτής Καβάλας Γιώργος Παπαφιλίππου δέχθηκε φραστική επίθεση από «αγαναχτισμένους» Μακεδόνες. Η συναδελφός του της Καστοριάς Ολυμπία Τελιγιορίδου κηρύχτηκε persona non grata στην περιοχή με συνθήματα τύπου «κλέφτες, αλήτες πολιτικοί, η Μακεδονία είναι ελληνική» και κάποιοι ξήλωσαν και την πινακίδα του πολιτικού της γραφείου.

Στην ανάλυση του Τρύφωνα Αλεξιάδη – ανάλυση που διατυπώθηκε με αφορμή τους προπηλακισμούς στην επέτειο του Πολυτεχνείου – το φαινόμενο δεν είναι γενικευμένο. «Θέλουν» είπε στα ερτζιανά «κάποιοι να το κάνουν μπροστά στις κάμερες για να δώσουν την εντύπωση ότι ο κόσμος μάς καθυβρίζει, δεν γίνεται κάτι τέτοιο». Ετσι είναι, αν έτσι νομίζει ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός πως πανομοιότυπη μιντιακή τακτική ακολουθούσε η Κουμουνδούρου από τα αντιπολιτευτικά έδρανα. Ούτε το ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ «νομιμοποίησε» αυτού του είδους τη διαμαρτυρία, προσδίδοντας της το θεσμικό κύρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι πιο κακές γλώσσες της τωρινής αντιπολίτευσης επισημαίνουν πως «δεν την αγκάλιασε απλά, την υποκίνησε» – εξού πιθανότατα και σήμερα τα φαινόμενα δεν είναι τόσο συχνά όσο επί των αντιπολιτευτικών ημερών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως και να ‘χει, βουλευτές του κόμματος του Αλεξιάδη ήταν εκείνοι που σήκωναν πανό μέσα στο προαύλιο της Βουλής, πίσω από τον Αγνωστο Στρατιώτη, το 2013, για να «συνομιλήσουν» με την πλατεία απέναντι. Και πορτ παρόλ του ίδιου κόμματος ήταν ο Σκουρλέτης το 2011, όταν χαρακτήριζε τα επεισόδια στις παρελάσεις και τα γιουχαΐσματα στον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ως «τον καλύτερο φόρο τιμής στην επέτειο» της 28ης Οκτωβρίου.

Τότε, δηλαδή, ο τόπος βίωνε «αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις» ή «ιερή αγανάκτηση και οργή αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας». Στα χρόνια της πρώτης φοράς Αριστερά τα αντίστοιχα περιστατικά βαφτίζονται «αδυναμία κάποιων να εκφράσουν πολιτικό λόγο». Αδυναμία «που τους οδηγεί σε ακραίες εκφράσεις που οδηγούν σε φασιστικές συμπεριφορές». Θα έλεγε κάποιος πως όλα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Πράγματι, αλλιώς βλέπεις από τα παράθυρα του Μαξίμου κι αλλιώς από το πεζοδρόμιο. Η απόσταση, πάντως, της μιας θεώρησης από την άλλη υπογραμμίζει τελικά ότι οι Συριζαίοι δεν μπορούν να πάνε πίσω στο χθες, γιατί ήταν κάποιοι άλλοι.