ΕΝΑΣ κορυφαίος γιατρός, ένας κορυφαίος μουσικός, ένας κορυφαίος αρχιτέκτονας, έχει εξασφαλισμένη επαγγελματική επιτυχία. Και η επιστήμη και η τέχνη πατάνε σε στέρεες βάσεις. Κάτι που δεν ισχύει στον αθλητισμό. Κι ειδικότερα στις αθλοπαιδιές. Το παιχνίδι περιέχει το απρόβλεπτο. Εξού και η δουλειά του προπονητή δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. Ακόμα κι ο καλύτερος θα φάει τα μούτρα του. Ο υποτιμημένος θα θριαμβεύσει. Το παράδειγμα του Κλάουντιο Ρανιέρι τα λέει όλα. Με την Εθνική Ελλάδας δεν έκανε σεφτέ. Κατάφερε να χάσει κι από τα Νησιά Φερόες. Στην αμέσως επόμενη δουλειά του πήρε πρωτάθλημα με τη Λέστερ. Το «καλός προπονητής» ισχύει μόνο όταν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Κι αν κάποιος πέτυχε σήμερα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχει αύριο. Οποιος κι αν είναι αυτός. Ακόμα κι αν τον λένε Ζοζέ Μουρίνιο. Είναι η δουλειά τέτοια, που κάθε φορά που παίζεις, δίνεις εξετάσεις.

Κελεπούρι

ΠΟΙΟΣ μπορεί να καταλάβει αν ένας κορυφαίος σολίστας δεν παίζει καλά και φαλτσάρει; Ενας στους εκατό, ίσως. Ποιος θα καταλογίσει ευθύνη σ’ έναν κορυφαίο χειρουργό αν χαθεί ένας ασθενής στη διάρκεια της εγχείρησης; Οι ευθύνες στον προπονητή όταν χάνει η ομάδα, όταν δεν πιάνει τους στόχους της, είναι δεδομένες. Και για την εξέδρα και για τους δημοσιογράφους και πολύ περισσότερο γι’ αυτόν που πληρώνει. Γι’ αυτόν που προσλαμβάνει και απολύει. Η δουλειά του προπονητή είναι περίεργη. Εύκολα υπερτιμάται, εύκολα απαξιώνεται. Η εκτίμηση είναι 100% υποκειμενική και στιγμιαία. Ο Παντελίδης, που δεν κάνει στον Αστέρα Τρίπολης, θεωρήθηκε από τον Αρη -που έτρεξε να τον κλείσει – κελεπούρι. Μια στραβή δεν τσαλακώνει έναν επαγγελματία. Συμβαίνει. Οπως αντίστοιχα μία καλή δεν τον ανεβάζει αυτόματα επίπεδο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο διά ταύτα. Στην ΑΕΚ και στον Μαρίνο Ουζουνίδη (φωτογραφία κάτω).

Σκάρτες

ΠΟΥ ξαναρχίζοντας η αγωνιστική δράση, παίζει μέσα σε τέσσερις μέρες το κεφάλι του. Σήμερα Σάββατο στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό και την Τρίτη στο ΟΑΚΑ με τον Αγιαξ. Για να μη συμβεί αυτό που έχουν αρχίσει να γράφουν δειλά δειλά οι ρεπόρτερ: «Θα είναι κρίμα ν’ απολυθεί γιατί είναι εξαιρετικός προπονητής». Το καλοκαίρι ο Ουζουνίδης έκανε το μεγάλο άλμα. Από τα εύκολα στα δύσκολα. Από τα πολύ εύκολα, στα πολύ δύσκολα. Στον Παναθηναϊκό πέρασε άβρεχτος. Η ομάδα παρέπαιε κι οι ρεπόρτερ αποθέωναν τον Μαρίνο που άντεχε στα δύσκολα. Ούτε λόγος για τις δέκα και πλέον (και όχι φτηνές) μεταγραφές που έκανε με τον συνεργάτη του Κ. Διαμαντόπουλο και στη συντριπτική πλειοψηφία τους βγήκανε σκάρτες. Ούτε λόγος ότι δεν τόλμησε να εμπιστευθεί και να αναδείξει έναν νέο ποδοσφαιριστή. Το αντίθετο μάλιστα. Είχε απορρίψει τον Μπουζούκη και είχε εισηγηθεί να μείνει ελεύθερος. Για όλα έφταιγε ο Αλαφούζος. Και μόνο.

Κορόιδο

ΣΤΗΝ ΑΕΚ η δουλειά ευθύς εξαρχής ήτανε ζόρικη. Η περίπτωση θυμίζει την Iντερ στη μετά Μουρίνιο εποχή το 2010. Ο Πορτογάλος έκανε τρεμπλ και σηκώθηκε κι έφυγε. Δεν ήταν κορόιδο να συνεχίσει. Να κάτσει να κάνει τι; Αυτό που έγινε δεν μπορούσε να ξαναγίνει. Το πακέτο και τη λέζα τα έφαγε ο επόμενος. Ο Ράφα Μπενίτεθ που έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά. Το ίδιο ακριβώς έκανε ο Μανόλο Χιμένεθ (φωτογραφία πάνω). Η ΑΕΚ πήρε μαζί του πρωτάθλημα, ύστερα από 24 χρόνια. Οχι χάρη στην υπεροπλία της σε έμψυχο υλικό και την ανωτερότητά της σε ποιότητα. Το πήρε χάρη στην υπερπροσπάθεια των ποδοσφαιριστών. Αυτά όμως μία φορά γίνονται. Δεν ξαναγίνονται. Γι’ αυτό κι ο Χιμένεθ την κοπάνησε. Επιλέγοντας αντί του Τσάμπιονς Λιγκ τη Λας Πάλμας της Σεγούντα Ντιβισιόν. Η επόμενη σεζόν, είχε για την ΑΕΚ, δυόμισι στοιχήματα: πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτάθλημα, αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη.

Σεφτέ

ΤΟ πρώτο ο Ουζουνίδης το κέρδισε. Οπως όμως αποδείχθηκε πέρυσι με τον Χάσι στον Ολυμπιακό, δεν είναι πάντα αρκετό. Το τελευταίο, σχετικά με την Ευρώπη, έχει να κάνει περισσότερο με τις εντυπώσεις, και το χρήμα, παρά με τη ουσία. Η ΑΕΚ ωστόσο, έχει χάσει τα τέσσερα πρώτα ματς στον όμιλο με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Στο πρωτάθλημα, στα τέσσερα παιχνίδια με τις τέσσερις ομάδες της κορυφής, δεν έχει κάνει σεφτέ. Ηττες από ΠΑΟΚ Ατρόμητο, ισοπαλίες με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό. Με τρία από τα τέσσερα ματς στο ΟΑΚΑ. Και συντελεστή τερμάτων 1-5. Και σκόρερ τον Λαμπρόπουλο. Φταίει ο προπονητής; Δεν γίνεται να μη φταίει. Δεν γίνεται να μη φταίει όταν η ομάδα από 60′ – 70′ και μετά μένει από βενζίνα. Οσο κι αν έχει αποδυναμωθεί σε σχέση με πέρυσι. Οσο κι αν η επιλογή (κι όχι το λάθος) να μείνει η ομάδα στα χαφ με Σιμόες – Γαλανόπουλο, ήταν καταστροφική. Σαν δικές του επιλογές είχαν εμφανισθεί οι νεαροί και άπειροι στον πρωταθλητισμό Πονσέ και Μπογέ.

Πάσο

Ο ΙΔΙΟΣ έλεγε μετά την πρόκριση στους ομίλους «πάμε για δύο μεταγραφές». Και στη συνέχεια πήγε πάσο. Αν τα βάλεις στο ζύγι, σxετικά με διοίκηση – προπονητή, ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι: «Φταίμε κι οι δυο». Πρωταθλητισμός με αυτό το υλικό σε ποσότητα και ποιότητα δεν γίνεται. Οπως δεν γίνεται να εμφανίζει η ΑΕΚ αυτή την εικόνα. Τα νεότερα ύστερα από τα δυο ματς με Παναιτωλικό και Αγιαξ.