Μερικές φορές κάνω προσπάθειες να καταλάβω την πολιτική του ΚΙΝΑΛ, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ή μάλλον καταλαβαίνω ότι, συχνά, η πολιτική συγχέεται με τη δημόσια έκθεση της παλαιοκομματικής πασοκικής ταυτότητας.

Ακουγα τις προάλλες ραδιοφωνική συνέντευξη του Μανώλη Χριστοδουλάκη, διορισμένου γραμματέα του ΚΙΝΑΛ (ως γνωστόν, η δημοκρατία σε αυτόν τον χώρο είναι καταστατικώς σε αναστολή), ο οποίος έλεγε ότι δεν είναι περήφανος για τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Αν δεν είναι περήφανος για τη συγκυβέρνηση, δεν είναι περήφανος για το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, δεν είναι περήφανος για τον εκσυγχρονισμό, αν δηλαδή δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις βασικές κομματικές επιλογές, γιατί δεν πάει κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να βλέπει εύκολα και πρόσωπα που πιθανόν να θαυμάζει από τα παλιά; Τον Κοτσακά, την Τζάκρη και τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη;

Η Φώφη Γεννηματά σχολίασε, τις προάλλες, την αντιπαράθεση Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή για την ανομία στα πανεπιστήμια. Εκεί που οι περισσότεροι είδαν στις θέσεις της ΝΔ μια πρόταση απαγκίστρωσης των ΑΕΙ από την αγκύλωση και την κατάρρευση, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ διέγνωσε «τεχνητή πόλωση και διχασμό στην Παιδεία, εκεί που η συνεννόηση είναι όσο ποτέ απαραίτητη». Σοβαρολογεί; Πιστεύει ότι, όντως, μπορεί να υπάρξει συνεννόηση όσων ζητάνε επιτέλους τα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν ως πανεπιστήμια με εκείνους που τα έχουν παραδώσει στις κομματικές παρατάξεις και στους Ρουβίκωνες; Μπορεί να έχει τέτοιες απόψεις η πολιτικός το κόμμα της οποίας, διά του νόμου Διαμαντοπούλου, είχε δρομολογήσει τη μεγαλύτερη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όλων των εποχών (την οποία και η ίδια είχε ψηφίσει);

Διάβασα χθες και την ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΚΙΝΑΛ, όπου εκφραζόταν θλίψη για τη συμφωνία αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ. Ελεγε ακόμα ότι «η Ενωση θα πρέπει να κινηθεί τώρα προς βαθύτερη ενοποίηση προοδευτικής κατεύθυνσης». Προοδευτικής κατεύθυνσης; Τι θα πει προοδευτική κατεύθυνση; Και πώς αυτή επιτυγχάνεται; Εχει η Ευρώπη μαγικές συνταγές προοδευτικότητας και τις κρύβει;

Αν η πολιτική ήταν τα συνεχή θυμιάματα στην πασοκική ταυτότητα και στα κλισέ της, το ΚΙΝΑΛ θα είχε απογειωθεί. Για να υφίσταται όμως την καθήλωση που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις, σημαίνει ότι η πασοκική φορμόλη δεν φέρνει παρά μιζέρια και στασιμότητα. Κι είναι κρίμα για έναν χώρο που και πολλά έχει συνεισφέρει στη χώρα και πολλές ζωντανές δυνάμεις έχει στους κόλπους του.