Νικά τον Ολυμπιακό (και μάλιστα δυο φορές σε εννέα βράδια), έπειτα παραδίδεται αμαχητί στην Εφές, στη συνέχεια ρίχνει στο κανναβάτσο την Μπαρτσελόνα, ύστερα φεύγει με την ουρά στα σκέλια από τη Βιτόρια και πάει λέγοντας…
Οπως και σε προηγούμενες σεζόν, ομοίως και στην τρέχουσα ο Παναθηναϊκός εμπίπτει στις ρυθμίσεις του… κυκλοφοριακού δακτυλίου: τουτέστιν, κυκλοφορεί με τα μονά και μένει παρκαρισμένος με τα ζυγά!
Βασικά οι Πράσινοι εμπίπτουν στη φόρμα ή στο ντεφορμάρισμα του Νικ Καλάθη και αυτό όντως αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα, στον βαθμό που η σκιώδης παρουσία του δεν αναπληρώνεται, ειδικότερα δε στα εκτός έδρας ματς, τα οποία αποτελούν κιόλας την αχίλλειο πτέρνα τους.
Ο αγώνας στη Βιτόρια έμοιαζε με déjà vu από πρότερες εμφανίσεις, στις οποίες – για να επικαλεσθώ μια ποδοσφαιρική αντιπαραβολή – ο Panathinaikos γίνεται… Παναθηναϊκός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μετά τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Ρεάλ και το στραπάτσο της ΤΣΣΚΑ στην Ποντγκόριτσα, καμιά ομάδα της Ευρωλίγκας δεν προελαύνει αήττητη: δεν ξέρω εάν στα ενδότερα της ομάδας επωαζόταν η ελπίδα ότι στην ένατη αγωνιστική θα παρέμενε αλώβητη, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ από την εξιδανικευμένη προσδοκία.
Τον τελευταίο καιρό ο Καλάθης δεν είναι καλά, κι όταν συμβαίνει αυτό αρρωσταίνουν οι συμπαίκτες του, ο προπονητής και όλος ο πράσινος οργανισμός: πέφτει ο ρυθμός, διολισθαίνει η δημιουργία (με αποκορύφωμα της πενίας σε αυτόν τον τομέα τις 9 ασίστ κόντρα στην Μπασκόνια), εξαφανίζονται οι συνεργασίες στον αέρα (βλέπε alley hoops), μειώνονται οι αντιδράσεις, πάσχουν και η άμυνα και η επίθεση, αποκόπτεται ο ομφάλιος λώρος και διασαλεύεται η τάξη της ομάδας.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά εξαναγκάστηκε ο Κιθ Λάνγκφορντ να το γυρίσει στο λεγόμενο «hero ball» και να βάλει 33 πόντους, αλλά, ως γνωστόν, εδώ και 127 χρόνια το άθλημα είναι ομαδικό και ο ένας δεν μπορεί να νικήσει τους πέντε!