Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, την περασμένη Παρασκευή, να λέει από το βήμα της Βουλής ότι δεν υπάρχουν κλούβες των ΜΑΤ που να τον φυλάνε, ούτε στο σπίτι του ούτε στο γραφείο του, δεν πίστευα στ’ αφτιά μου. Ειδικά όσοι κινούνται στο κέντρο της Αθήνας γνωρίζουν ότι κλούβες των ΜΑΤ παραταγμένες στην Ηρώδου του Αττικού φράζουν συχνά σαν τείχος κάστρου τον δρόμο. Δεν υπάρχει οδηγός στο κέντρο της Αθήνας που να μην έχει στολίσει με ωραία λόγια τον ηθικό αυτουργό αυτής της κατάστασης – ο οποίος, πάντως, δεν έχει πρόβλημα να λέει κατάμουτρα στους πάντες πως ό,τι βλέπουν είναι μαγική εικόνα.

Εν προκειμένω, ο Πρωθυπουργός επιλέγει να πει ένα χοντρό ψέμα. Χωρίς να νοιάζεται που είναι τόσο χοντρό. Δεν είναι, π.χ., ψέμα αντίστοιχο εκείνων που έλεγε προεκλογικά στα τέλη του 2014, τότε που ισχυριζόταν ότι θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και ότι θα πατάξει τον νε(ο)ποτισμό – τα οποία, κατόπιν εορτής, μπορεί να τα δικαιολογήσει ως βουτιά στον ρεαλισμό. Είναι ψέμα αυταπόδεικτο.

Η έφεση του Αλέξη Τσίπρα στα χονδροειδή ψέματα είναι άραγε αποτέλεσμα μιας κάποιας παθολογίας; Νομίζω πως όχι. Νομίζω ότι, απλώς, δεν νοιάζεται για ό,τι λέει, δεν νοιάζεται για την τεκμηρίωση των όσων λέει, για την εφαρμογή τους, για τίποτα. Το μόνο που τον νοιάζει είναι όσα λέει να τον δείχνουν συγκρουσιακό (όταν θέλει να δείξει ότι συγκρούεται), ρεαλιστή και ψύχραιμο (όταν θέλει να δείξει ότι μετετράπη σε σοσιαλδημοκράτη), Ευρωπαίο (όταν θέλει να πει, ιδίως στους εταίρους, ότι πλέον έχει προσχωρήσει στο εξουσιαστικό κλαμπ, στις ελίτ που αναθεμάτιζε – και θα συνεχίσει να αναθεματίζει, όταν μιλάει για άλλο ακροατήριο). Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν τραβάει κανένα ζόρι, δύο μέρες μετά που υπεραμύνεται της διάλυσης των πανεπιστημίων (εμείς ξέρουμε ότι υπεραμύνεται των συμφερόντων ενός πελατειακού δικτύου στα ΑΕΙ στο όνομα της Αριστεράς), να υποδεικνύει στους Ιταλούς να κάνουν, κόντρα στις πολιτικές διακηρύξεις τους, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι είχε κάνει ο ίδιος. Για τον έλληνα Πρωθυπουργό η πραγματικότητα δεν έχει νόημα αν δεν μπορεί να την οικειοποιηθεί, να την παρουσιάσει όπως κάθε φορά τον βολεύει. Ο άνθρωπος αποδεικνύει ότι μπορείς να πας ψηλά στηριζόμενος μόνο στον αμοραλισμό και στον οπορτουνισμό. Και ως προς αυτό είναι φαινόμενο και ολόκληρη σχολή από μόνος του.