Εξι μήνες πριν από τις ευρωεκλογές του 2019, η συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης όχι μόνο έχει ξεκινήσει, αλλά έχει γίνει και ιδιαίτερα περίπλοκη. Πρόκειται για μια δύσκολη συζήτηση, σε μια «δύσκολη» Ευρώπη.

Οι δυσκολίες αυτής της συζήτησης προέκυψαν σε μεγάλο βαθμό μετά το «ατύχημα» του γαλλικού δημοψηφίσματος του 2005 και την οριακή επικράτηση του «όχι» για το Ευρωσύνταγμα. Από τότε η ΕΕ βυθίστηκε σε μια πολυεπίπεδη κρίση, στην οποία προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η μεγάλη κρίση για το Προσφυγικό. Σήμερα η ΕΕ βιώνει μια μεγάλη σύγκρουση. Οπου από τη μια πλευρά έχουμε τους λαϊκιστές που ζητούν μια άλλη Ευρώπη εσωστρεφή και φοβική (Ορμπαν και Σαλβίνι) και από την άλλη πλευρά έχουμε την πρόταση για μια Ευρώπη φιλελεύθερη, δημοκρατική και με ενισχυμένη κυριαρχία. Η πρόταση αυτή υποστηρίζεται κυρίως από τον Μακρόν και τη Μέρκελ.

Ειδικότερα ο Εμανουέλ Μακρόν, μετά την επικράτησή του στις προεδρικές εκλογές και τη νίκη του απέναντι στον εθνικολαϊκισμό τον Μάιο το 2017, έδωσε μια νέα διάσταση στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης. Το γαλλικό λαϊκιστικό κύμα είχε αρχίσει να υποχωρεί. Με τη βοήθεια του εκλογικού συστήματος η «σιωπηλή πλειοψηφία» ενώθηκε στον δεύτερο γύρο πίσω από την υποψηφιότητα Μακρόν. Ο Μακρόν μιλούσε για την ευρωπαϊκή κλίμακα που θα μας επιτρέψει να έχουμε πρωταθλητές στον τομέα της ψηφιακής τεχνολογίας, να οικοδομήσουμε μια δυνατή οικονομία, και να φτιάξουμε μια οικονομική δύναμη στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας (βλ. σχετικά, Η ομιλία στην Πνύκα, εκδ. Μελάνι). Ο Μακρόν μίλησε για μια άλλη μέθοδο επανίδρυσης της Ευρώπης και οι παγκόσμιες ελίτ έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης γιατί πίστεψαν πως το λαϊκιστικό κύμα θα υποχωρούσε οριστικά.

Σήμερα, έξι μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, σε μια Γαλλία κοινωνικής αναταραχής, το «κίνημα των κίτρινων γιλέκων» απειλεί με μια ιδιαίτερη πολιτική φθορά τον γάλλο πρόεδρο. Περίπου 10.000 χιλιάδες διαδήλωσαν το Σάββατο στο Παρίσι και ακολούθησαν συγκρούσεις δεκάδων διαδηλωτών με την αστυνομία στη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων. Η αντίδραση του προέδρου Μακρόν στο Twitter ήταν ιδιαίτερα έντονη: «Ντροπή σε εκείνους που επιτίθενται στις δυνάμεις ασφαλείας, σε συμπολίτες τους και δημοσιογράφους. Για τέτοιες πράξεις βίας δεν υπάρχει θέση στη χώρας μας».

Οι διαδηλωτές, που πήραν το όνομα Κίτρινα Γιλέκα από το χρώμα των γιλέκων που είναι υποχρεωμένοι να φορούν οι οδηγοί μεγάλων οχημάτων, επιχειρούν να μπλοκάρουν τη χώρα με αφορμή την οικολογική φορολογία που προωθεί η κυβέρνηση και υποστηρίζουν ότι ο Μακρόν δεν συμπάσχει με τον μέσο γάλλο πολίτη και ενσαρκώνει ένα είδος παρισινής, κοινωνικής και πνευματικής ελίτ.

Και βέβαια οι περισσότερες αναλύσεις παρουσίασαν το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ως κάτι το ενδιαφέρον που απειλεί τον Μακρόν. Ελάχιστοι αναγνώρισαν και μια έντονη μορφή πουζαντισμού που κρύβεται πίσω από αυτό! Το έκανε εύστοχα ο Κόκκινος Ντάνι, ο Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ. Ο πρόεδρος Μακρόν είναι υποχρεωμένος να πορευτεί μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου, με στόχο τόσο τις μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της χώρας όσο και τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Για τον πρώτο στόχο χρειάζεται τη σιωπηλή πλειοψηφία. Για τον δεύτερο έχει ανάγκη την υποστήριξη της Μέρκελ.