Στην κοινή δημοσιογραφική λέγεται «κινητικότητα». Και είναι αυτό που παρατηρείται στα δεξιά της Δεξιάς, εκεί όπου το μπλε του μεταμοντέρνου σήματος της ΝΔ αρχίζει να σκουραίνει επικίνδυνα. Κάποτε, ο χώρος αυτός ήταν απολύτως συνδεδεμένος με την αβερωφική θεωρία του μαντριού – αλίμονο σε όποιον έφευγε από το κόμμα, θα τον έτρωγε ο λύκος. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει επιδιώξει με διάφορα πρόσωπα και διάφορα σχήματα την αυτονόμησή του. Και τώρα ήρθε η σειρά του Δ. Καμμένου, του Καρατζαφέρη, του Βελόπουλου και του Κρανιδιώτη να διεκδικήσουν ως «δεξιό πατριωτικό μέτωπο» τη σκυτάλη από τον Πάνο Καμμένο των Ανεξάρτητων Ελλήνων που εκείνος είχε πάρει από τον Καρατζαφέρη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού.
Θα την πάρουν με ένα 3% που στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει 5%; ‘Η στα δεξιά της Δεξιάς και μέχρι να φτάσει κανείς στη ναζιστική Χρυσή Αυγή υπάρχει και άλλο υπερπατριωτικό λίπος; Η κινητικότητα από μόνη της δείχνει να δικαιώνει την επιλογή Μητσοτάκη να υιοθετήσει τις «εθνικές ευαισθησίες» στο Μακεδονικό ως μακεδονομάχος. Η κινητικότητα, με άλλα λόγια, δείχνει ότι εάν ο Μητσοτάκης είχε στηρίξει τη συμφωνία των Πρεσπών, στα δεξιά της Δεξιάς οι Βελόπουλοι και οι Καμμένοι θα έκαναν πάρτι. Θα έσπευδαν να καλύψουν το δεξιό κενό ενός κεντροδεξιού κόμματος που θα είχε ξεμείνει από δεξιά ατζέντα.
Επιμένοντας μετά το Μακεδονικό στο ζήτημα της ασφάλειας και της ανομίας, ο Μητσοτάκης δεν γεμίζει μόνο την ατζέντα του με θέματα που η Αριστερά έχει παραδώσει στη Δεξιά. Δεν φέρνει μόνο το κόμμα του πιο κοντά στην αυτοδυναμία. Στριμώχνει και εκείνους που φιλοδοξούν να κατακτήσουν τα δεξιά της Δεξιάς σε έναν πολύ πιο περιορισμένο χώρο. Και αυτό δεν είναι καλό μόνο για τη ΝΔ. Είναι και για μια δημοκρατία που έχει υποφέρει από τα άκρα. Είναι για μια δημοκρατία που έχει ζήσει στο πετσί της το παρακράτος. Και που το τελευταίο που θα χρειαζόταν είναι μια Βουλή στην οποία τα έδρανα δεξιά της Δεξιάς θα είναι γεμάτα από βουλευτές που θα ορκίζονται ότι δεν είναι φασίστες ή ναζί, αλλά θα συμπεριφέρονται όπως οι φασίστες και οι ναζί.