Κατ’ αρχάς μια διευκρίνιση. Η παράσταση «Masterclass» στο Μικρό Χορν είναι sold out, αλλά πάρα πολύ όμως. Συνεπώς δεν έχει ανάγκη τα καλά λόγια κανενός.
Να το πιάσουμε απ’ την αρχή. ‘Η μάλλον απ’ το τέλος. Στην υπόκλιση η πλατεία αντί να χειροκροτεί κόσμια σαν κορίτσι από σπίτι, σηκώνεται πάνω κι αποθεώνει όρθια τη Μαρία Ναυπλιώτου, τον σκηνοθέτη Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και έναν εκπληκτικό θίασο νέων ηθοποιών που είναι παράλληλα και τραγουδιστές της όπερας.
Χέρι-χέρι δεσπόζουν στη σκηνή η Μαρία Κάλλας και η Μαρία Ναυπλιώτου: για την Απόλυτη Ντίβα έγραψε το έργο του ο Τέρενς ΜακΝάλι. Τη Μαρία Κάλλας που στη δύση της καριέρας της διδάσκει λυρικούς σπουδαστές της περίφημης σχολής Τζούλιαρντ του Μανχάταν. Ταυτόχρονα αφηγείται τη δική της ζωή – ή ό,τι απόμεινε από τη δική της ζωή. Εχει πλέον χάσει τη φωνή της, έχει χάσει τον έρωτά της, έχει χάσει ό,τι κέρδισε κι ό,τι αγάπησε. Είναι αδύνατη, είναι υπέρκομψη, είναι μόνη. Γελάει και κλαίει και σαρκάζει και σπαράζει κι αδειάζει το εντός της στα πόδια του θεατή και δεν τη νοιάζει τίποτα και κανένας και σε λίγο θα πεθάνει και το ξέρει. ‘Η το εύχεται. Οσοι έχετε δει την κινηματογραφική εκδοχή του Masterclass με τη Φανί Αρντάν ξεχάστε την. Η ανεξήγητα υπερτιμημένη γαλλίδα σταρ δεν πιάνει μπάζα μπροστά στη Ναυπλιώτου.
Οσο για τη σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, σεβάστηκα τις πέρλες μου και δεν χίμηξα στην αγκαλιά του ξένου ανθρώπου. Οι υποκριτικές και σκηνοθετικές αποσκευές του είναι πολύτιμες για το ελληνικό θέατρο – ο Παπασπηλιόπουλος είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί «εγεννήθη ημίν σκηνοθέτης». Εύφημον μνείαν στα κοστούμια του Βασίλη Ζούλια – ο άνθρωπος είναι είδωλο από μόνος του.
Στην παράσταση αυτή μπορείτε να βάλετε όσο ψηλά θέλετε τον πήχη των προσδοκιών σας: η Μαρία Ναυπλιώτου με άνεση θα περάσει από πάνω του. Δαίμονας είναι η γυναίκα αυτή πάνω στη σκηνή. Ενας σκοτεινός δαίμονας και μια αγνή θεά. Μια casta diva.
Για να μην μπερδευτείτε, το Μικρό Χορν είναι το πρώην Αμιράλ του θρυλικού παραγωγού Βαγγέλη Λιβαδά.