«Οι “Δούλες” είναι ένα γαϊτανάκι μεταμορφώσεων»

Η ιδέα για την παράσταση προέκυψε πριν από τρία χρόνια. Στο μυαλό του βέβαια υπήρχε μόνο η ανάγκη καλλιτεχνικής συνύπαρξης με τον Αργύρη Ξάφη. Κάπως έτσι προέκυψαν οι «Δούλες» του Ζαν Ζενέ, έργο που εξυπηρετούσε τη διάθεση του Δημήτρη Ημελλου για πειραματισμό επί σκηνής. Μαζί με τον συμπρωταγωνιστή τους Κώστα Μπερικόπουλο συνεχίζουν, λοιπόν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Τσέζαρις Γκραουζίνις στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

«Η Σολάνζ που υποδύομαι δεν είναι μόνο μια γυναίκα. Είναι ένας ρόλος. Οπως και στην τραγωδία. Και στο Καμπούκι. Το ίδιο δεν συμβαίνει; Είναι θεατρικό το φαινόμενο. Νιώσαμε πως ήταν κάτι το οποίο θα μας εξέλισσε ως ηθοποιούς: να συναντηθούμε με έναν άλλον κόσμο. Οι “Δούλες” ήταν ένα έργο το οποίο ενδείκνυται. Ηταν άλλωστε επιθυμία και του ίδιου του Ζενέ να γίνει από άνδρες κάποια στιγμή. Είναι ένα έργο για το θέατρο και το θεατρικό φαινόμενο. Τη μεταμόρφωση δηλαδή. Οπότε μέσα σε αυτή τη φύση εντάσσεται και το παιχνίδι των ανδρών που υποδύονται τις γυναίκες. Είναι ένα γαϊτανάκι μεταμορφώσεων» τονίζει ο ηθοποιός.

Ακροβατώντας ανάμεσα στο δράμα, τη φάρσα αλλά και το μελόδραμα, οι πρωταγωνιστές σε κάθε τους βήμα χτίζουν μια μεταφορά για την υποδούλωση στην καθημερινότητα. «Το “ελεύθερος” είναι μια τεράστια λέξη που απευθύνεται στον κόσμο των ιδεών και άρα στον κόσμο της φαντασίας. Δηλαδή πραγματικά ελεύθερος ο άνθρωπος είναι μόνο στη φαντασία. Η φαντασία είναι κατά τον Ζενέ η χώρα της ελευθερίας. Και η ζωή μπορεί μόνο να τη μιμηθεί κατά καιρούς, όχι να την κατακτήσεις. Καμιά φορά τα πράγματα που κάνεις και τολμάς στο θέατρο δεν τα κάνεις στη ζωή. Οπως και στην τέχνη γενικότερα. Αυτό φανερώνει ο Ζενέ: πως η δουλειά αυτή είναι μια δουλειά φαντασίας. Αλλωστε αν η ζωή μας ήταν τέχνη, δεν θα είχαμε ανάγκη τη δεύτερη. Κι αυτό το κλειστό κουτί, η σκηνή, είναι ένας χώρος όπου δοκιμάζεις ελευθερίες τις οποίες δεν θα έπαιρνες σε μόνιμη βάση» επισημαίνει ο Ημελλος.

ΔΕΣΜΙΟΙ ΕΠΙΛΟΓΩΝ. Στην παράσταση, αν και η αφορμή για να αφηγηθούν οι ήρωες την ιστορία είναι ένας ταξικός υπαινιγμός, καταλήγουν σε μια αναφορά στο θέατρο. «Αυτό είναι το σενάριο της ιστορίας, δεν είναι η υπόθεση. Δεν το είδαμε ταξικά καθόλου. Δεν είχαμε καμία πρόθεση να δώσουμε μια ταξική νότα σε αυτή την ιστορία. Ηταν καθαρά καλλιτεχνικό: η σχέση της τέχνης με τη ζωή μας, το φύλο μας, όλα όσα στην πραγματικότητα μας κρατούν δέσμιους. Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν ανήκουν στην επιλογή μας. Κατά κάποιον τρόπο είμαστε δούλοι και δέσμιοι αυτών. Μέσα σε αυτό υπάρχει και μία φαντασία η οποία δεν λογαριάζει σύνορα ούτε δεδομένα. Κι εμάς μας ερέθισε όλη αυτή η ιστορία εκτός από το φλερτ με το άλλο φύλο μέσα μας και το παιχνίδι με την ίδια τη δουλειά μας. Μου πέρασε απ’ το μυαλό πως μπορεί να είναι κι ένα είδος ψυχανάλυσης του ηθοποιού αυτό το πράγμα που κάνουμε» καταλήγει ο πρωταγωνιστής.