«Η κυβέρνηση μας θεωρεί ντιπ ηλίθιους, 2,3 εκατ. συμπατριώτες μας εργάζονται εκτός Δημοσίου. Μερικοί πληρώνουν φόρο εισοδήματος και όλοι έμμεσους φόρους και ΕΝΦΙΑ. Με τους φόρους που καταβάλλουν πληρώνονται δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, κληρικοί, άνεργοι και διάφοροι άλλοι συνδεδεμένοι με το Δημόσιο. Κάπου 4 εκατ. συμπολίτες μας. Η κυβέρνηση αυξάνει τα εισοδήματα των 4 εκατ. που εξαρτώνται από τους εργαζομένους εκτός Δημοσίου. Θα αρμέξουν την αγελάδα μέχρι να ψοφήσει. Επιδιώκει το άμεσο όφελος των ψήφων των 4 εκατ. Στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι ο λαός είναι πράγματι ντιπ ηλίθιος». Το ποστ είναι κυριακάτικο και ανήκει στον Στέφανο Μάνο. Θα έλεγε κάποιος ότι διαβάζει τις παροχές του Μαξίμου με φιλελεύθερο βλέμμα. Αν, βέβαια, αυτός ο κάποιος ήταν συριζαίος, θα ωρυόταν ότι το βλέμμα είναι νεοφιλελεύθερο. Οπως και να χαρακτηριστεί το καλειδοσκόπιο μέσα από το οποίο βλέπει τα πράγματα ο Μάνος, το βασικό του συμπέρασμα είναι σωστό. Ο απώτερος κυβερνητικός στόχος των μποναμάδων είναι προφανέστατα ψηφοθηρικός.

Επιλογή

Η ανάγνωση, ωστόσο, έχει ένα λάθος. Αδικεί το στενό πρωθυπουργικό επιτελείο όταν διατείνεται πως στηρίζεται «στη βεβαιότητα ότι ο λαός είναι πράγματι ηλίθιος». Οσα κατά καιρούς έχουν πει από κοινοβουλευτικού και μιντιακού βήματος ο Τσίπρας και οι υπουργοί του για τον «ταξικό» τους «προσανατολισμό», επιβεβαιώνουν πως δεν θεωρούν κανέναν ηλίθιο. Απλά δεν τους ενδιαφέρει η άποψη του συνόλου, επειδή έχουν κάνει μια συνειδητή επιλογή. Πως η δεξαμενή των 4 εκατ. ψηφοφόρων, που είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένη με το κρατικό χρήμα, είναι η μόνη που τους απασχολεί. Εξού, άλλωστε, και έχουν φροντίσει να αυξήσουν το μέγεθός της στα χρόνια της διακυβέρνησης τους. Οχι μόνο προσλαμβάνοντας ή δίνοντας επιδόματα, αλλά και φτωχοποιώντας όσους ανήκαν στη μεσαία τάξη. Με άλλα λόγια, δεν φιλοτέχνησαν ποτέ το προφίλ της υπερκομματικής κυβέρνησης. Αντίθετα, διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία την – κατά Τσακαλώτο – ταξική τους μεροληψία. Αποκρύπτοντας, βέβαια, από τη δυνητική εκλογική τους πελατεία το παλιό κι αποδεδειγμένο τσιτάτο: ότι ο σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων.