Χρειάζεται να ειπωθεί ότι οι εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία για το θέμα του Μακεδονικού από μαθητές είναι, ακριβώς, το αποτέλεσμα της πολιτικής Τσίπρα στο θέμα. Οταν άνοιξε το Μακεδονικό επιδιώκοντας να διχάσει την αντιπολίτευση, ουσιαστικά έσπερνε στο γόνιμο έδαφος των ελληνικών αναχρονισμών τον σπόρο του εθνικισμού. Αντί να προχωρήσει συναινετικά, εξασφαλίζοντας τη συμπαράσταση της ευρωπαϊστικής αντιπολίτευσης, επιχείρησε να την εγκλωβίσει προκαλώντας τις ευαισθησίες των οπαδών της. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, επιβεβαιώνει ότι, ακόμα μια φορά, μετέφερε στο κοινωνικό σώμα έναν εξτρεμισμό που ψάχνει τρόπους να εκφραστεί οργισμένα και βίαια. Συνέβαλε στην εκδήλωση μιας καινούργιας, αμιγώς ακροδεξιάς αγανάκτησης. Εναντίον συλλήβδην του πολιτικού συστήματος.

Είναι αλήθεια ότι τον εξτρεμισμό στον χώρο της Ακροδεξιάς τον συντηρεί η Χρυσή Αυγή. Είναι αλήθεια ότι η Χρυσή Αυγή εισέβαλε στα σχολεία διακηρύσσοντας ότι δήθεν το πολιτικό σύστημα ξεπουλάει την πατρίδα. Αλλά είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι εξτρεμιστές βρίσκουν και τα κάνουν. Αλλωστε, οι χρυσαυγίτες δεν κάνουν κάτι πρωτοφανές. Ξέρουμε καλά πού βρίσκονταν στο παρελθόν, όταν άλλοι εξτρεμισμοί καλλιεργήθηκαν μέσα στα σχολεία, που δεν ήταν όλοι αριστερόστροφοι. Το αντιμνημόνιο υπό την ίδια καταστατική ομπρέλα της αντίδρασης σε μια δήθεν εθνική μειοδοσία των «προσκυνημένων στους Ευρωπαίους» βλάστησε. Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση στη μνήμη του Γρηγορόπουλου, επτά χρόνια μετά τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, μόνο βία και λόγος του μίσους παρήχθησαν – και φτώχεια, φυσικά, και αίσθηση κοινωνικής απομόνωσης, διότι η τυφλή διαμαρτυρία γεννά μόνο τυφλό μηδενιστικό φανατισμό. Οι νέοι, ιδίως, βολεύονται σε μια ταυτότητα διαμαρτυρίας που θεωρούν ότι τους αποδέχεται χωρίς κόπο.

Μαθαίνω ότι σήμερα αριστεροί μαθητές θα αντιπαρατεθούν, με διαδήλωση, στους ακροδεξιούς. Δεν χαίρομαι. Διότι το θέμα δεν είναι οι μαθητές ένθεν και ένθεν να βρουν σπαράγματα ιδεολογίας που θα τους δώσουν κίνητρα να δέρνονται στους δρόμους. Το θέμα είναι να ξαναβρούν τον ρόλο τους στο σχολείο και στην κοινωνία.

Αλλά ποιος να προσανατολίσει τους μαθητές σε αυτόν τον ρόλο; Τα πρόσωπα και οι δομές που συντηρούν τον ιδεολογικό φανατισμό; Τα κοινότοπα κόμματα; Το παραιτημένο από τον διαπλαστικό ρόλο του σχολείο;

Δυστυχώς, η περιπέτεια της χώρας θα συνεχίζεται όσο οι ιδεολογίες του διχασμού θα συντηρούνται στο υπέδαφος μιας κοινωνίας και ενός κράτους που σέρνονται. Μια νέα χαμένη γενιά προβάρει, με βίαιους τρόπους, τους δικούς της μύθους.