Στην «Αγριόπαπια» του Χένρικ Ιψεν, ο βασικός πρωταγωνιστής, ο πυροκροτητής των εξελίξεων που οδηγούν στην τραγωδία και τον θάνατο είναι το ζωτικό ψέμα. Το ψέμα που συντηρεί αυταπάτες, κουκουλώνει την πραγματικότητα και βολεύει τη μικρή κοινότητα των πρωταγωνιστών ώστε να πορεύεται με πλάνες. Εως ότου έρχεται ο Γκρέγκερς. Που αποκαλύπτει την αλήθεια και αναγκάζει τους ήρωες να έρθουν αντιμέτωποι με τις ψευδαισθήσεις τους. Γι’ αυτό τον μισούν. Εστω και αν ύστερα από λίγο καιρό πάνω στην αλήθεια στήνουν μία καινούργια – και πάντα βολική – ψευδαίσθηση. Αλλά τον Γκρέγκερς τον μισούν πάντα.

Στα δικά μας, πέρα από τον σκανδιναβικό μυστικισμό, αν ο Τσιφόρος, για παράδειγμα, περιέγραφε τον Γκρέγκερς, θα τον ανέφερε ως «ο τύπος που τους χάλασε τη μαγιονέζα». Ο,τι συνέβη στις 23 Ιουλίου, όταν η φονική πυρκαγιά στο Μάτι χάλασε τη μαγιονέζα των μελών της κυβέρνησης και του κόμματος που έραβαν κουστούμια καθώς, ύστερα από έναν μήνα, θα γιόρταζαν πανηγυρικά την έξοδο από τα Μνημόνια. Πάνε τα ξεφαντώματα στην Πνύκα, οι καλεσμένοι – έκπληξη, πάνε και τα ηρωικά τσάμικα, αντίστοιχα με εκείνα του «περήφανου Οχι». Ο «Γκρέγκερς» αυτής της ιστορίας με τους 99 νεκρούς ξεσκέπασε όχι μόνο το αυταπόδεικτο της ανικανότητας να αντιμετωπίσουν μια κρίση, αλλά και την εμμονική τους ιδιοτέλεια ως προς την επικοινωνία της ανεπάρκειάς τους.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι, κατά βάθος, απεχθάνονται τους ανθρώπους που έχασαν την περιουσία και την κανονικότητά τους στο Μάτι (ίσως ακόμη και αυτούς που έχασαν τη ζωή τους). Πολύ συχνά δίνουν την εντύπωση ότι, κινούμενοι από τα ιδεολογικά τους ορμέμφυτα, τους θεωρούν υπεύθυνους γιατί τους χάλασαν μια φιέστα και ένα παραμύθι πριν τις εκλογές. Γι’ αυτό και σε κάθε αναφορά, σε κάθε επίσκεψή τους στα καμένα, θα είναι είτε επιθετικοί (όπως ο Καμμένος), είτε σαρκαστικοί (όπως ο Πολάκης), είτε απαθείς (όπως η Δούρου), είτε χειριστικοί όπως ο Πρωθυπουργός.