Οταν μου ζητήθηκε να γράψω για τα Σαββατοκύριακά μου, η πρώτη σκέψη ήταν πως μου κάνουν πλάκα. Οταν κατάλαβα πως πράγματι το εννοούν, θυμήθηκα πως το έχω ξανακάνει. Πριν από 40 χρόνια. Στην Τετάρτη Δημοτικού. Πόσο πιο δύσκολο να είναι τώρα;

Τα Σαββατοκύριακα ξυπνάω πριν καλά καλά ξημερώσει. Εχω πάντα αυτή την αίσθηση του carpe diem, του «άδραξε τη μέρα» που δίδασκε ο καθηγητής John Keating στο «Dead Poets Society». Πως έτσι θα έχω περισσότερο χρόνο για τα πράγματα που αγαπώ. Εστω και αν αυτό περιλαμβάνει το χαζολόγημα. Στο οποίο άλλωστε έχω ιδιαίτερο ταλέντο.

Ο βαρύς σκέτος καφές – βρέξει – χιονίσει πάντα στο μπαλκόνι – συνοδεύεται τα Σάββατα και τις Κυριακές από κλασική μουσική. Μη φανταστείτε κανέναν μουσικόφιλο με σπουδές μουσικής. Καμία σχέση. Οι σχέσεις μου με τα ωδεία διακόπηκαν μάλλον βίαια όταν κάπου στα δεκατέσσερα η μάνα μου με τσάκωσε αντί για το ωδείο εγώ να έχω πάει στο Καραϊσκάκη.

Το «θαύμα» έγινε πολύ αργότερα. Σε μια αποστολή κάπου στη Μολδαβία. Ενα παγωμένο βράδυ σε ένα σπίτι – ερείπιο, δίπλα στη σόμπα με το σαμοβάρι, ένα νέο κορίτσι σηκώθηκε και πήγε στο πιάνο αμίλητο. Αρχισε να παίζει Chopin. Και τότε σε αυτό το σκηνικό βγαλμένο λες από διήγημα του Τσέχοφ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως οι τέχνες δεν είναι γνώση αλλά αίσθημα.

Ετσι άρχισα να αγαπώ τον Rahmaninov, τον Tsaikovsky, τον Vivaldi, τον Debussy… Τα πρωινά του Σαββατοκύριακου είναι συνήθως αφιερωμένα στους Γιατρούς του Κόσμου, εκεί όπου άλλωστε περιστρέφεται η ζωή μου.

Μακριά από συμβούλια, συνεδριάσεις και άλλες διοικητικές υποχρεώσεις του προέδρου μιας μεγάλης Ανθρωπιστικής Οργάνωσης. Η καλύτερή μου. Σαν απλός εθελοντής. Ετσι όπως ξεκίνησα πριν από 25 χρόνια.

Είτε στις δράσεις των κινητών μονάδων μας στους διάφορους δήμους μαζί με τους παιδιάτρους μας, είτε στο Πολυϊατρείο μας. Πίσω από τα χαλασμένα δόντια κρύβεται μια ολόκληρη γένια αδικημένων παιδιών που κουβαλάνε σαν στίγμα και ενοχή τη φτώχεια τους. Σε τελική ανάλυση οδοντίατρος είμαι. Αρκεί και περισσεύει να είμαι χρήσιμος. Είπαμε carpe diem…

Το Σαββάτο το βράδυ περνάω σχεδόν πάντα από το Υπνωτήριο Αστέγων της Οργάνωσης. Εκεί όπου ένα ζεστό μπάνιο, μια κούπα τσάι, ένα μαλακό κρεβάτι, μια καλή κουβέντα σημαίνουν για πολλούς μια ανάσα ζωής, μια έστω και μικρή έξοδος από έναν αόρατο κόσμο βίας, σκληρότητας, αδικίας, απόλυτης φτώχειας, επιβίωσης. Γιατί στον δρόμο επιβιώνεις, δεν ζεις.

Η έμφυτη τάση μου να είμαι «και του σαλονιού και του λιμανιού», να ανοίγω κουβέντα παντού και από το τίποτα, μου ανοίγει πολλές καρδιές. Και μου έχει δείξει πράγματα που και δυο ζωές να διάβαζα δεν θα τα καταλάβαινα.

Τις Κυριακές τα πρωινά κατεβάζω διακόπτες. Κάτι οι γλάστρες μου – εσχάτως παριστάνω με αμφίβολα αποτελέσματα τον κηπουρό – κάτι τα βιβλία που δεν έχω προλάβει στην εβδομάδα ούτε να ξεφυλλίσω, κάτι το αναγκαίο χαζολόγημα στο Διαδίκτυο…

Α ναι. Οι Κυριακές περιλαμβάνουν απαραιτήτως ποδόσφαιρο. Αγαπάω την μπάλα. Ισως γιατί τη συνδέω με τις παιδικές αναμνήσεις από την εικόνα του πατέρα μου μετά το κυριακάτικο τραπέζι με το τρανζιστοράκι στο χολ να ακούει όλο αγωνία τον Θρύλο. Ισως γιατί μου θυμίζει τα όμορφα χρόνια στην Αγγλία με τις Κυριακές με τη Leeds United στο Elland Road, και τις παμπ.

Και μετά οι Κυριακές τα βράδια: το σύνδρομο του μαθητή που το πρωί θα πάει σχολείο.

Καταφεύγω σε μια παιδική συνήθεια. Ο ναυτικός πατέρας μου είχε φέρει ένα ραδιοφωνάκι παγκόσμιας λήψης. Και εγώ πιτσιρίκι μοναχοπαίδι, τη δεκαετία του ’70 τα βράδια στο κρεβάτι μου, έψαχνα σταθμούς και αποκοιμιόμουν με ρούμπες, μπολερό, τάνγκο και μποσανόβες, αφρικάνικα σουίνγκ και αραβικά ταξίμια. Το ίδιο ραδιοφωνάκι έχω πάντα. Για τα μουσικά ταξίδια – και για τη ζωή άλλωστε – καμιά φορά αρκεί ένα ανοιχτό μυαλό και μπόλικη φαντασία.

ΥΓ: Να θυμηθώ στους κυριακάτικους καφέδες στον Χολαργό με τους παλιούς συμμαθητές να ρωτήσω τι άραγε να κάνει εκείνη η Δασκάλα μας στο Δημοτικό.