Οταν ένας πολιτικός – και δη ο Πρωθυπουργός – επιλέγει να κάνει επίσκεψη στους πυρόπληκτους στο Μάτι, σε μέρα απεργίας των δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερ, μπορεί κανείς με ασφάλεια να θεωρήσει πως επιλέγει να αποφύγει τη δημοσιότητα και να ελέγξει την πληροφορία που θα μεταδοθεί από το γεγονός.

Και πράγματι, μέχρι χθες είχαμε μόνο ελάχιστες μαρτυρίες και καμία εικόνα από την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στον τόπο της τραγωδίας. Μία από αυτές μάλιστα έλεγε πως ο Πρωθυπουργός είπε σε αυτούς που τον υποδέχτηκαν «ορίστε, ήρθα, για να μη λέτε…». Για να μη λένε, σωστά. Τι να πουν. Μην πούμε ούτε κι εμείς λοιπόν. Για να μη λέτε.

Αλλά ξέρετε τι λένε ε; Οταν ο άνθρωπος σκέφτεται, ο Θεός γελάει, κι όταν το Μέγαρο Μαξίμου κάνει επικοινωνιακά σχέδια, ο Θεός ξεκαρδίζεται. Δεν λέμε εμείς. Αλλοι λένε.

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; Σε βίντεο που ήρθε στη δημοσιότητα χθες λοιπόν είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει με κατοίκους και τοπικούς παράγοντες, να αφουγκράζεται την κοινωνία που λέγαμε κάποτε.

Εκεί, στον αφουγκρασμό πάνω, μια πυρόπληκτη γυναίκα τού παραπονιέται πως δεν έχει λάβει ακόμη το βοήθημα των 2.000 ευρώ, όπως έχουν καταγγείλει και άλλοι πολίτες του Ματιού (μια πυρόπληκτη κυρία το είχε θέσει μονολεκτικά κι υπέροχα σε μια εκπομπή, αλλά δεσμευόμαστε με αυτολογοκρισία).

Ο Πρωθυπουργός τής απαντά λοιπόν ότι προέχει να φτιαχτούν «τα στέκια, τα σχολεία, κοινωνικούς χώρους, να φτιάξουμε υποδομές αυτά πρέπει να δούμε τώρα ρε παιδιά. Γιατί και να έπαιρνες 2.000 ευρώ θα τα έχανες αυτά τα χρήματα, θα τα σπατάλαγες, άρα ας μην την πάμε εκεί τη συζήτηση…».

– Ε μα ρε παιδιά…

– Μάλιστα πατερούλη!

Μεγαλοπρεπώς λοιπόν και μεγαλόψυχα σταμάτησε τη συζήτηση εκεί. Γιατί, σαν τον πατέρα κι αυτός, είναι σκληρός καμιά φορά με τα παιδιά του, αλλά το καλό τους θέλει. Την έγνοια τους έχει.

Συνέχισε εξηγώντας τις προτεραιότητες. Είπε πως πρέπει, αντί να σκεφτόμαστε τα λεφτά και τα βοηθήματα και τις σπατάλες ο καθένας του εαυτού του, «να σκεφτούμε» για ένα νέο νοσοκομείο για την Ανατολική Αττική, «να το σκεφτούμε» αυτό, να βρεθεί ο χώρος, «να το σκεφτούμε». Γιατί να βάζουμε πολλά λεφτά στην τσέπη και πειρασμούς του σατανά στη ζωή μας;

Ο «ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ». Το ενδιαφέρον είναι πως το βοήθημα αυτός το είχε ανακοινώσει, αυτοπροσώπως. Δεν τον πείραξε λίγο που δεν το έχουν πάρει ακόμη; Δεν θέλησε να σουφρώσει το πρόσωπο θυμωμένος, να πει ότι θα πάρει αμέσως ένα τηλέφωνο και θα τραμπουκίσει όποιον χρειαστεί για να πάρουν αμέσως οι άνθρωποι τα λεφτά τους; Δεν ένιωσε πως τον παράκουσαν; Πως δεν είναι ο λόγος του συμβόλαιο;

Οχι και αυτό είναι το μεγαλείο του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή αυτή. Μπορεί να μην έχει καμία ενσυναίσθηση, μα καμία όμως, μπορεί να είναι βαθύτατα κυνικός, μπορεί να μη νιώθει πως εκτίθεται κι ο ίδιος. Αλλά βάζει πάνω από όλα την ψυχή μας. Είναι, άλλωστε, ο Πρωθυπουργός της κυβέρνησης του «λιτού βίου» και Γιάνη με τα λαχούρια και το «Paris Match». Της «περήφανης φτώχιας» και της συγκαταβατικότητας και του περήφανου πατριωτισμού που λιποθύμαγε γενναία για την πατρίδα στις ουρές των άδειων ΑΤΜ. Των γεμιστών που φτουράνε και του «ενάρετου κύκλου». Είναι σκληρό πράγμα ο ενάρετος κύκλος. Αν είσαι απέξω του μπορεί, από εκεί που θα καταργούσες το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για να ταξιδεύεις με economy class και κέρασμα παστέλι, να καταλήξεις να ταξιδεύεις με κέτερινγκ που θα έχει και νηστίσιμη πιατέλα θαλασσινών για υπουργούς που δεν αρταίνονται.

Εκανε λοιπόν ένα μάθημα κοινωνικής συνείδησης στο Μάτι. Στο μεσοαστικό θέρετρο των 99 νεκρών στάθηκε ως ηθικός κριτής και διαχειριστής του πλούτου. Μετά γύρισε στην Αθήνα και ανακοίνωσε, πανηγυρικά, ότι θα δώσει κοινωνικό μέρισμα. Μην τυχόν και το σπαταλήσετε όμως, γιατί έτσι που τον συγχύζουμε τον άνθρωπο θα αναγκαστεί στο τέλος να μας μοιράζει κουπόνια.