Ημουν οργισμένος πριν αρχίσω να γράφω αυτό το σημείωμα – και φοβάμαι ότι φαίνεται. Με κατείχε η οργή που προκαλεί στους καλοπροαίρετους ανθρώπους η απόλυτη ύβρις, που διέπραξε ο Πρωθυπουργός, επισκεπτόμενος τις προάλλες, μαζί με τον υπουργό του Χρήστο Σπίρτζη, τους πυρόπληκτους. Θα έχετε ακούσει σε τι συνίσταται η ύβρις αυτή. Κάποια στιγμή, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε διάφορες γενικολογίες στους ανθρώπους που είδαν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους μέσα σε σαράντα λεπτά, ακούστηκε να απευθύνεται σε μια γυναίκα που δεν σιωπούσε, αλλά κάτι αντέτεινε σε όσα έλεγε εκείνος. Προφανώς, είχε διαμαρτυρηθεί για κάποιο επίδομα που δεν έφτασε σε αυτή. «Και να έπαιρνες 2.000 ευρώ, τι θα τα έκανες; Θα τα σπατάλαγες» της είπε κατάμουτρα ο Πρωθυπουργός. Και προχώρησε σε διάφορες άλλες γενικολογίες – αλλά οραματικές γενικολογίες, αριστερές. Του λαού.

Η μικρή αυτή φράση είναι χειρότερη κι από την τηλεοπτική σκηνοθεσία το βράδυ της φονικής πυρκαγιάς, όταν Πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη παρίσταναν ότι δεν ξέρουν. Χειρότερη κι από την προσπάθεια να φορτώσουν την καταστροφή στην κλιματική αλλαγή και στους αυθαίρετους, χειρότερη κι από τις ευθύνες που έριξαν στους νεκρούς.

Και είναι χειρότερη επειδή ο Πρωθυπουργός εκστομίζει στην ψύχρα μια έκφραση απόλυτου απανθρωπισμού, χωρίς να κατανοεί καν τι είπε. Επειδή μοιάζει (ο άνθρωπος που πουλάει την εικόνα ενός ο οποίος μοιράζει λεφτά στους φτωχούς) να μην κατανοεί τι μπορεί να χρειάζεται τα δύο χιλιάρικα κάποιος που ξαφνικά έχασε τα πάντα.

Είναι χειρότερη επειδή δείχνει στην ηγεσία της χώρας ένα πρόσωπο που δεν έχει καμία κοινωνική αγωγή και που δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει. Ενα πρόσωπο που νομίζει ότι οι διαλυμένες ζωές των ανθρώπων είναι μια επικοινωνιακή συσκευασία. Ενα πρόσωπο στην κορυφή, που δεν νοιάζεται παρά μόνο για τον εαυτό του – έναν εαυτό ξεκομμένο από τη ζωή, οχυρωμένο στην εξουσία, σε αυτή την παραίσθηση ισχύος που ζει. Ενσυναίσθηση; Ελάτε καλέ!

Είναι ένα πρόσωπο που γνωρίζει μόνο την τελετουργία της εξουσίας. Να μιλάει, να τον στοχεύουν οι κάμερες, να τον κολακεύουν οι υποτακτικοί, να τον χαιρετούν οι ξένοι ηγέτες. Ενας απόμακρος ηγεμόνας για τον οποίο «ο λαός» είναι το εργαλείο που του δίνει το αξίωμα – και το κράτος είναι ένα άλλο εργαλείο, αυτό που φτιάχνει τις προϋποθέσεις για να παραμείνει ψηλά.

Ο απόλυτος Νάρκισσος. Ενα εξουσιαστικό ρομπότ.