Μπορεί ο Δήμος Σταρένιος (υποδυόμενος τον δωσίλογο, στην ταινία «Η Χαραυγή της νίκης») να έλεγε «μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε», πάντως απόψε στην Πάτρα έρχονται ως αήττητοι και ως επικίνδυνοι!

Βεβαίως έχουν γνώσιν οι φύλακες της Εθνικής, η οποία σημαδεύει το 9-0, απέναντι σε έναν αντίπαλο που επίσης είναι αδιάφθορος και συν τοις άλλοις ανακαλεί ποικιλότροπες αναμνήσεις…

Υπάρχουν καλά και κακά νέα στις παρτίδες μας με τους λεγάμενους και – για να αντιμετωπίσουμε με υψηλό φρόνημα τα δεύτερα – λέω να αρχίσω από τα πρώτα που τυγχάνει κιόλας να είναι τα τελευταία…

Τα καλά νέα δεν είναι άλλα από τη διθυραμβική νίκη με 78-62 στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005, όταν η Εθνική έγινε ξανά – και με τη βούλα του χρυσού μεταλλίου – η Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων!

Τα κακά είχαν προηγηθεί και μάλιστα δυο φορές και ήταν τόσο άσχημα, που δαιμονοποίησαν μια ολόκληρη γενιά του ελληνικού μπάσκετ, απέναντι στην οποία εμφανίστηκαν ως εξορκιστές στο Βελιγράδι ο Παπαλουκάς, ο Κακιούζης, ο Παπαδόπουλος, ο Φώτσης, ο Ντικούδης και ο Χατζηβρέττας.

Ελόγου τους ήταν παρόντες στο εφεξής καλούμενο φιάσκο της Αττάλειας: στις 3 Σεπτεμβρίου του 2001 στο μπαράζ του Ευρωμπάσκετ στο οποίο η Εθνική προηγήθηκε με διαφορά είκοσι πόντων, αλλά εντέλει ηττήθηκε με 80-75 (ελέω του θλιβερώς και αναποδράστως επαναλαμβανόμενου pick n’ roll του Πέσιτς με τον Νοβίτσκι και των άστοχων βολών του Παπαλουκά) και έμεινε εκτός νυμφώνος.

Δυο χρόνια νωρίτερα (21 Ιουνίου 1999) στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ της Ντιζόν, μας κάρφωσε στην εκπνοή ο Μπογκόγεβιτς και εκείνο το 58-59 έμελλε να αποβεί η αρχή των δεινών στην πιο βραχύβια και ολέθρια επιχείρηση στα χρονικά της Εθνικής.

Απόψε δεν τίθεται διακύβευμα, αλλά οι παίκτες της Εθνικής χρωστάνε την εξιλέωση που προσδοκά ο (τότε προπονητής) Κώστας Πετρόπουλος και μάλιστα μπροστά στα μάτια του στην Πάτρα!