Σαν Φρανσίσκο, 2 Μαΐου 1983. «Δεν είχαμε ιδέα αν θα εμφανιζόταν κάποιος, αλλά ξεκινώντας την πορεία μας, είδαμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να εμφανίζονται από το πουθενά και να ενσωματώνονται σιγά σιγά στη μικρή μας ομάδα, ώσπου οι δρόμοι γέμισαν…». Ο Χανκ Γουίλσον ήταν ένας από τους διοργανωτές της πρώτης πορείας ευαισθητοποίησης για τη νεοεμφανιζόμενη ακόμα τότε νόσο του AIDS, που είχε τρομοκρατήσει ολόκληρη την υφήλιο. Οταν o Mπόμπι Κάμπελ, ηγετική μορφή του κινήματος PWA (Ανθρωποι Με AIDS), προσκλήθηκε, το 1984, να μιλήσει στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS, τον έβαλαν να καθίσει μέσα σε ένα γυάλινο μπουθ, ενώ οι τεχνικοί που έπρεπε να του τοποθετήσουν το μικρόφωνο αρνήθηκαν να τον πλησιάσουν.

Εχουν περάσει από τότε σχεδόν 35 χρόνια. Η επιστήμη έχει αποκρυπτογραφήσει την HIV/AIDS λοίμωξη και συνεχίζει να δημιουργεί τρόπους ασφαλούς αντιμετώπισής της. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τη φετινή αναφορά του ειδικού προγράμματος του ΟΗΕ για το AIDS (UNAIDS), η εν μέρει επίτευξη των στόχων απειλείται σοβαρά από τον εφησυχασμό. Ο αριθμός των θανάτων που σχετίζονται με τη νόσο βρίσκονται μεν στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 18 ετών, παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει αντίστοιχη μείωση στον αριθμό νέων κρουσμάτων. Πολύ αποθαρρυντικό είναι επίσης το μέγεθος του διαχωρισμού που συνεχίζουν να υφίστανται οι φορείς του HIV και οι άνθρωποι με AIDS.

Οσο δύσκολη μπορεί να είναι για κάποιον η διαχείριση της είδησης ότι είναι φορέας του HIV ή ότι πάσχει από AIDS, τόσο πολλαπλάσια δυσκολότερη είναι η διαχείριση του φόβου του για το πώς θα αντιμετωπιστεί ο ίδιος από τους γύρω του. Γιατί, βλέπετε, η επιστήμη μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των βιολογικών, μόνο, απειλών της HIV/AIDS λοίμωξης, όχι των κοινωνικών. Χάπι για την άγνοια, την παραπληροφόρηση, την προκατάληψη και τις κοινωνικές διακρίσεις δεν υπάρχει. Χρειάζεται προσπάθεια και από εμάς.