Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν…

…με τη γλυκόπικρη ματιά του Ντάνιελ Μέντελσον για την ανθρώπινη μοίρα στο βιβλίο του «Μια Οδύσσεια», που σαν πλοηγό έχει το σκαρί της ομηρικής Οδύσσειας.

Αν μπορούσα να γράφω μετά μουσικής, θα επέλεγα…

Είναι ζηλόφθονες οι λέξεις και απαιτούν αποκλειστικότητα, απαγορεύοντας τόσο τις νότες όσο και την ωραία θέα την ώρα της γραφής. Μονάχα όταν βρίσκομαι στην ανάγνωση του τελικού σχεδιάσματος ενός βιβλίου επιτρέπω τη μουσική από ένα «γλυκύ νάι» σ’ έναν δίσκο 33 στροφών, αγορασμένο στο μπεζεστένι της Αδριανούπολης.

Τρία βιβλία που θα πρότεινα οπωσδήποτε για μια βιβλιοθήκη Λυκείου θα ήταν…

«Ιστορία ενός αιχμαλώτου» (η πιο γόνιμη συζυγία λογοτεχνίας και Ιστορίας), «Ο φύλακας στη σίκαλη» (η λοξή ματιά πάνω στον κόσμο), «Βασίλης ο Αρβανίτης» (το ύψιστο: πώς να ‘σαι λεβέντης).

Η κριτική που αποδέχομαι αφορά…

Λογοτεχνία ακριτικάριστη, μακρά οδός ανερμάτιστη. Κάθε λογοτέχνημα που σέβεται τον εαυτό του έχει την ανάγκη του τίμιου και καθαρού βλέμματος και των κριτικών και των αναγνωστών, είτε για το εύγε είτε για τα λάθη του.

Η αυτοκριτική ξεκινάει από…

…το να μην παίρνουμε τον εαυτό μας και τόσο σοβαρά. Ναι μεν να δουλεύεις σκυλίσια πάνω από τη λευκή σελίδα, όμως στιγμή να μην ξεχνάς πως δεν είσαι παρά ένα χαλικάκι μπρος στα αγκωνάρια της εγχώριας και παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Η αρχή ενός κλασικού βιβλίου που ζηλεύω είναι…

Γίνεται σε μια εναρκτήρια περίοδο να συμφύρονται αφηγηματικά το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν; «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Οταν ακούω για την «κρίση της λογοτεχνίας» ή τη «λογοτεχνία της κρίσης», σκέφτομαι ότι…

…η δική μας λογοτεχνική «γενιά» δεν είχε την τύχη να συναντηθεί όπως οι παλαιότερες με το ’22, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη χούντα, το Πολυτεχνείο. Εμάς μας έλαχε η κρίση. Βρήκαμε ωστόσο το κουράγιο και βγήκαμε έξω από το καβούκι των οικογενειακών ιστοριών ή των ερωτικών αναζητήσεων και δοκιμάσαμε να καταγράψουμε τον ζόφο των τωρινών χρόνων. Πρόωρο εγχείρημα για τα λογοτεχνικά χρονικά, ίσως· αμελητέο, σε καμία περίπτωση!

Ο Κώστας Ακρίβος γεννήθηκε στις Γλαφυρές Βόλου το 1958. Εχει εκδώσει 15 αφηγηματικά βιβλία, ενώ μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία και την Πολωνία. Το μυθιστόρημα «Γάλα Μαγνησίας», όπου πρωταγωνιστεί μια ομάδα εφήβων σ’ ένα εκκλησιαστικό οικοτροφείο του Βόλου της δεκαετίας του 1970, κυκλοφορεί από τις εκδ. Μεταίχμιο.