Είναι ο σαρκασμός της Ιστορίας. Το έντονο επικοινωνιακό αποτύπωμα στον τόπο του εγκλήματος. Ναι, η UEFA ήθελε να πρωτοτυπήσει και τα κατάφερε μια χαρά. Σ’ έναν σταθμό της ευρωπαϊκής Ιστορίας, στις παρυφές της συνωμοσιολογίας, αποφάσισε να διοργανώσει ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε 12 χώρες. Σε μια Ευρώπη όπου οι συνδετικοί της κρίκοι δοκιμάζονται σε ακραίες συνθήκες, θυμίζοντας εποχές που έγλειψαν χρονικά τους δύο Μεγάλους Πολέμους οι χώρες καλούνται να ρίξουν νερό στο κρασί τους για χάρη του ποδοσφαίρου.

Η ιδέα ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που θα απλωθεί σε όλο τον Παλαιό Κόσμο συνελήφθη στη μήτρα των 60 χρόνων που συμπληρώνονται το 2020 από τη διεξαγωγή του πρώτου Euro.

Τον σπόρο τον έριξε ο Μισέλ Πλατινί το 2012, τέσσερα χρόνια πριν οι βρετανοί λαϊκιστές παρασύρουν τους συμπατριώτες τους στο Brexit και το Κόσοβο γίνει δεκτό στους κόλπους της UEFA εξοργίζοντας τους Σέρβους.

Υπάρχουν κάποιες λέξεις που έχουν φθαρεί από την πολυχρησία όπως «Ενωμένη Ευρώπη».

Αν η αυριανή κλήρωση των προκριματικών του Euro 2020 ήταν ανοιχτή από γκρουπ δυναμικότητας, η UEFA θα έπρεπε να κρατήσει μακριά τη Ρωσία από την Ουκρανία με την οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της πολεμικής σύρραξης. Το Αζερμπαϊτζάν, μία από τις δώδεκα χώρες που θα φιλοξενήσουν παιχνίδια της τελικής φάσης, δεν θα έπρεπε να διασταυρωθεί με την Αρμενία.

Ετσι όπως διαμορφώθηκαν ωστόσο τα γκρουπ δυναμικότητας, η ημικρανία της UEFA υποχώρησε σε απλό πονοκέφαλο, αφού οι μόνες ομοσπονδίες που πρέπει να κρατήσει μακριά τη μία από την άλλη είναι αυτές του Κοσόβου από της Σερβίας και της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης και του Γιβραλτάρ από της Ισπανίας.

Αυτή είναι λοιπόν η «Ενωμένη Ευρώπη». Μια διασπασμένη ήπειρος, ένα ηφαίστειο με μυκηθμούς και απειλεί να σαρώσει με τη λάβα του την αντίληψη που έχουμε γι’ αυτήν.

Πρόκειται για μια ήπειρο που έχει αποσυνδέσει την πραγματικότητα από την εικόνα της με τη βοήθεια των καλοπληρωμένων χαρτογιακάδων των Βρυξελλών, του Στρασβούργου και της Νιόν.