Την περασμένη Τρίτη, μιλώντας στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, ο υπουργός Οικονομικών ανέπτυξε στην αντιπολίτευση το εξής ακατάληπτο:

«Εχουμε βγει δυόμισι φορές στις αγορές. Το ότι δεν έχουμε βγει ακόμα μετά τη λήξη του προγράμματος είναι τεκμήριο αποτυχίας των δυο πρώτων Μνημονίων». Αρα, εσείς φταίτε.

Δεν ξέρω αν οι φταίχτες κατάλαβαν πού φταίνε. Εγώ πάντως όχι.

Αλλά ο υπουργός συνέχισε:

«Το βρώμικο μυστικό του συστήματος ’74 μέχρι τα μέσα του 2009 είναι ότι αρχίσαμε ως μια από τις πιο φτωχές χώρες και με μεγαλύτερη ανισότητα στην Ευρώπη το ’74 κι είμαστε το ίδιο παρ’ όλη την ανάπτυξη το 2008».

Δεν ξέρω τι θεωρεί «βρώμικο μυστικό». Ούτε πώς γίνεται και να έχουμε ανάπτυξη και να είμαστε πιο φτωχοί – που δεν είμαστε…

Υποθέτω πάντως ότι ο υπουργός αποκαλεί «σύστημα ’74» εκείνο που οι υπόλοιποι ονομάζουμε «δημοκρατία».

Οφείλω να ομολογήσω ότι συνήθως δυσκολεύομαι να κρίνω τα λεγόμενα του Τσακαλώτου κι όχι μόνο επειδή μου είναι γενικά συμπαθής.

Συνήθως δεν είμαι βέβαιος αν καταλαβαίνει τι λέει αλλά ούτε κι αν εγώ καταλαβαίνω τι θέλει να πει.

Στις 3/11/2017 παρομοίαζε την αντιπολίτευση με «μια φυματική σαρανταποδαρούσα με πρόβλημα μηνίσκου στα είκοσι πέντε πόδια».

Αλλά στις 27/11/2018 κοκορευόταν ότι «ακόμη και μια φυματική σαρανταποδαρούσα υπερπηδά τον πήχη της ΝΔ».

Το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι μεταξύ 2017 και 2018 η σαρανταποδαρούσα παραμένει μεν φυματική αλλά τουλάχιστον της πέρασε ο μηνίσκος.

Στα αγγλικά είναι ίσως ευκολότερο να γίνει κατανοητός.

Στις 20/1/2015 ο Τσακαλώτος δήλωνε πως «μερικά πράγματα που τώρα φαίνεται ότι δεν είναι ρεαλιστικά, θα αλλάξουν με τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων» (Channel 4 News, προβλήθηκε στις 14/8/2015 – μετά την κωλοτούμπα Τσίπρα…).

Θα πρέπει να είναι ίσως ο μοναδικός υπουργός Οικονομικών πολιτισμένης χώρας που πιστεύει ότι τα οικονομικά δεδομένα είναι μια υπόθεση «πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων».

Προφανώς όλα αυτά θα ανήκαν στον χώρο της γραφικότητας, ακόμη και για έναν πολιτικό που χαρακτηρίζεται «μαρξιστής της Νέας Αριστεράς», αν ο Τσακαλώτος δεν εξέφραζε έναν γενικότερο τρόπο σκέψης. Εκείνον που θεωρεί ότι η πραγματικότητα είναι ζήτημα συσχετισμών.

Διάβασα προ ημερών την απειλητική προειδοποίηση ότι η σοσιαλδημοκρατία είτε θα ακολουθήσει «την πεπατημένη της ομηρείας στον νεοφιλελευθερισμό», είτε θα κάνει «αριστερή στροφή με απόρριψη της λιτότητας» παρέα με τον… Τσίπρα (Σ. Βαλντέν, «ΕφΣυν», 26/11). Είναι η επιτομή της λογικής «ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικά».

Λες κι η λιτότητα γενικά στην Ευρώπη (που δεν είναι καν λιτότητα, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί…) αποτελεί θέμα επιλογής ή στροφής, δεξιάς ή αριστερής, κι όχι απόρροια μιας οικονομικής πραγματικότητας μετά την κρίση του 2008.

Λες κι η σοσιαλδημοκρατία επιλέγει μια περιοριστική οικονομική πολιτική από μαζοχισμό κι αποφεύγει να μοιράζει λεφτά επειδή χαίρεται να χάνει εκλογές.

Λες κι «αριστερή στροφή» είναι να μοιράζει ο Τσίπρας πενηντάρικα και να κουνάει ο Πολάκης τις χειροπέδες.

«Θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τη βίαιη λιτότητα που κυριαρχεί σε ένα οικονομικό σύστημα που διανέμει τους πόρους σε λάθος κατεύθυνση;» αναρωτιέται μεγαλόφωνα ο ηγέτης του βρετανικού Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν,

Προφανώς όχι. Και γι’ αυτό άλλωστε ο «σκιώδης υπουργός Οικονομικών» του ίδιου κόμματος Τζον ΜακΝτόνελ δήλωσε πρόσφατα ότι προτίθεται «να ανατρέψει τον καπιταλισμό».

Για όσους ανησύχησαν μήπως απλώς είναι αδιάθετος, ο «σκιώδης» αποκάλυψε ότι οι επιρροές του έρχονται κατευθείαν από… τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Τρότσκι!

Να σημειώσω ότι μιλάμε για τη Μεγάλη Βρετανία του 2018 κι ότι οι προαναφερθέντες θα αποτελέσουν ενδεχομένως την επόμενη βρετανική κυβέρνηση.

Αλλά όπως εξήγησε κι ο ΜακΝτόνελ «όσο μεγαλύτερη είναι η ακαταστασία που θα κληρονομήσουμε, τόσο πιο ριζοσπαστικοί πρέπει να είμαστε» («The Economist», 29/9).

Αυτή όμως είναι η αριστερή σοσιαλδημοκρατία; Πότε με τον Τσίπρα, πότε με τον Ζεεχόφερ, πότε με τον Καμμένο, πότε με τον Τρότσκι, πότε με τη Μέρκελ, πότε με τον Κόρμπιν; Διότι εμένα περισσότερο για τσίρκο μου μοιάζει.

Και ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι θα αναλάβουν να μετατρέψουν μια ιστορική συστημική δύναμη της ευρωπαϊκής δημοκρατίας σε τσίρκο.

Η λογική δεν διαφέρει όταν ο Τσακαλώτος κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι «το Μνημόνιο είναι δικό σας πρόγραμμα». Λες και του Μνημονίου δεν είχε προηγηθεί ένας εκτροχιασμός και η χρεοκοπία της χώρας.

Λες κι η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ξύπνησαν ένα πρωί και παρήγγειλαν Μνημόνιο επειδή είχε τελειώσει το προφιτερόλ.

Λες κι ο ίδιος ο Τσακαλώτος δεν εφάρμοσε πειθήνια ένα βαρύτερο  Μνημόνιο – θέλω να πιστεύω όχι για σπορ αλλά από ανάγκη…

Κάθε λογικός άνθρωπος θα υπέθετε ότι ακόμη και στα πλαίσια της Αριστεράς του Μαρξ, του Λένιν και του Τρότσκι (!), αυτού του είδους οι συζητήσεις έχουν λήξει από τη δεκαετία του ’20.

Αλλά φαίνεται πως δεν είναι έτσι.

Αφού πρώτα μίλησε για «την ερασιτεχνική ομάδα πρώην κομμουνιστών και κακοπληρωμένων καθηγητών» που κυβερνά την Ελλάδα, ο «Economist» αναρωτήθηκε τι είναι άραγε όσοι παίρνουν σοβαρά τον Κόρμπιν για να κυβερνήσει τη Μεγάλη Βρετανία (29/9).

Διατύπωσε λοιπόν την άποψη ότι πρόκειται για ένα «παράλληλο κατεστημένο» που (αν και αφανές έως τώρα…) ευδοκιμεί στα Πανεπιστήμια, τα συνδικάτα, το Δημόσιο και σε μέρος του Τύπου.

Αυτό το «παράλληλο κατεστημένο» εμφορείται από τρεις αδιαπραγμάτευτες κι αναπόδεικτες βεβαιότητες.

Πρώτον, ότι η κοινωνία ζει μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ «λαού» και «ισχυρών».

Δεύτερον, ότι η Δύση φέρει την ευθύνη για όλα τα δεινά του πλανήτη – ο «δυτικός ιμπεριαλισμός», για την ακρίβεια.

Τρίτον, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα παγιδευμένο από ανορθολογισμούς και αντιφάσεις, το οποίο μόνο αυτή η «νέα ελίτ» μπορεί να διορθώσει.

Για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του Τσακαλώτου, μιλάμε για μια εντελώς απλοϊκή και παρωχημένη «παράλληλη ιδεολογία» που κατανοεί τον κόσμο με λογική σαρανταποδαρούσας και τον περιδιαβαίνει με ρυθμό σαρανταποδαρούσας.

Ούτως ή άλλως δεν ξέρω καμία σαρανταποδαρούσα που να στρίβει αριστερά.

Αν έχει και φυματίωση ή μηνίσκο, θα σας γελάσω.