H εικόνα των παικτών της ΑΕΚ να πηγαίνουν οικειοθελώς προς την κερκίδα του γηπέδου του Παναιτωλικού όπου βρίσκονταν οι οπαδοί της ομάδας προκειμένου να ακούσουν τα παράπονά τους, δεν είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο – ούτε στην Ελλάδα – αλλά σίγουρα δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε προκαλέσει όταν, ακριβώς το ίδιο είχαν κάνει οι παίκτες της γερμανικής Μάιντς στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης της Τρίπολης μετά το 3-1 και τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον Αστέρα του Στάικου Βεργέτη τον Αύγουστο του 2014. Και αυτό είναι το σωστό. Η γιούχα και το βρισίδι από μακριά είναι εκτόνωση αλλά δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Στον οπαδό θα απολογηθείς, θα ζητήσεις συγγνώμη, θα του δώσεις μια εξήγηση – αν μπορείς – τι πήγε στραβά.

Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, όσο κολοσσιαίοι και αν είναι οικονομικά και εμπορικά, δεν παύουν να αποτελούν πόλους συσπείρωσης ανθρώπων με κοινές ανησυχίες οι οποίοι απαιτούν να τους δίνονται εξηγήσεις όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οχι επειδή πληρώνουν εισιτήριο ή είναι μέλη, αλλά επειδή αγαπούν και νοιάζονται για την ομάδα, είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ο φίλαθλος, όπως θα ενδιαφερθεί να συζητήσει και να βρει τι φταίει αν το παιδί του δεν φέρει καλούς βαθμούς, το ίδιο θα κάνει και με την ομάδα του.

Ο ταμίας μιας ΠΑΕ δεν πρόκειται ποτέ να ρωτήσει έναν παίκτη γιατί έχασε το γκολ ή γιατί είναι ντεφορμέ. Η δουλειά του είναι να του πληρώσει τον μισθό ή τη δόση του συμβολαίου που έχει υπογραφεί.

Ο πρόεδρος θα φωνάξει γιατί πληρώνει και βλέπει τα λεφτά του να πηγαίνουν στον βρόντο. Οι διοικήσεις, bussiness plan φτιάχνουν, θέτουν αγωνιστικούς στόχους που με τη σειρά τους εφόσον επιτευχθούν, θα φέρουν και τα έσοδα που έχουν υπολογιστεί. Αν αυτό δεν γίνει, το πλάνο χαλάει, αλλάζει, αναθεωρείται προς τα κάτω. Αυτά όμως είναι γραφικές παραστάσεις που φτιάχνονται από τεχνοκράτες.

Ο οπαδός είναι διαφορετικό πράγμα. Ο οπαδός, αν χάσει η ομάδα του, μπορεί και να βάλει τα κλάματα. Θα φωνάξει και θα βρίσει τους παίκτες, όχι επειδή του έφυγαν 15 ή 20 ευρώ στο εισιτήριο, αλλά γιατί πονάει, στενοχωριέται, είναι χάλια όλη την εβδομάδα, δεν μιλιέται στη δουλειά του, ο πιτσιρικάς θα πάει στο σχολείο έτοιμος να πλακωθεί με τους «άλλους». Στον πρόεδρο, ο ποδοσφαιριστής μπορεί και να μη μιλήσει. Θα λήξει το συμβόλαιό του θα τον αφήσει ελεύθερο, ή θα του πει ψάξε βρες ομάδα. Θα μιλήσει στον ατζέντη του θα βρει άλλο συμβόλαιο και μην τον είδατε. Στον οπαδό όμως κύριε, θα απολογηθείς. Δεν θα τη γλιτώσεις τόσο εύκολα. Γιατί ο οπαδός είναι δεμένος στην ομάδα με «δεσμούς αίματος», όχι με συμβόλαια και ρήτρες. Ο οπαδός ήταν στην ομάδα πριν από σένα και θα είναι και μετά από σένα για πάντα. Είναι αυτός που σου φτιάχνει ή σου χαλάει τα συμβόλαια. Μπορεί να σε κάνει θεό ή μπορεί να σε ταπεινώσει. Φυσικά αυτό ισχύει και για τους προπονητές. Οι προπονητές είναι και αυτοί στο παιχνίδι. Και σε εκείνη την απολογία των παικτών της Μάιντς στην Τρίπολη, παρών ήταν και ο προπονητής…