Μεταξύ μας, τις ατάκες για τα διχίλιαρα στο Μάτι μπορούμε και να τις χαρίσουμε στον Πρωθυπουργό. Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνει για μαλλί και βγαίνει κουρεμένος στα social media. Το δυστύχημα για το ισόγειο του Μαξίμου είναι ότι με ένα λεκτικό μοντάζ ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση των 100 ημερών, που από μόνη της είναι ένα γλωσσικό παράδοξο. Προς στιγμήν μπαίνει κανείς στον πειρασμό να θυμηθεί τη σχέση του Πρωθυπουργού με την τριγωνομετρία – η στροφή 360 μοιρών, αν ενθυμείσθε. Αλλά η μαγική σκέψη που εξέφρασε – «με ψηφίζετε το 2015, με κρίνετε το 2018» – παραείναι αρχαϊκή για να τη χαρίσουμε σε μία μόνο επιστήμη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα «δάνειο» από τις απαρχές του ανθρώπινου είδους (και, ειδικά για την περίσταση, μπορούμε να φανταστούμε ότι το μαγικό μάντρα προφέρεται γύρω από τη φωτιά): σκέφτομαι ότι θα βρέξει, άρα θα βρέξει.

Αν δεν έβρεξε διχίλιαρα, μικρό το κακό, που ‘θα λεγε και ο Πρωθυπουργός. Αλλού ήταν η επικοινωνιακή ξηρασία: στον κενό λόγο με τον οποίο προσεδαφίστηκε στην καμένη γη των πυροπλήκτων. Στο περιώνυμο βίντεο ακούγεται να ρωτά τους πολίτες πώς θέλουν να λύσουν βήμα βήμα τα προβλήματα. «Να σκεφτούμε το νοσοκομείο. Εγώ λέω να το βάλουμε μπροστά. Δεν ξέρω πού… Υπάρχει ένα κτίριο στο Νταού. Να ρίξουμε 20 εκατομμύρια εκεί…». Με όσα στοιχεία διαθέτουμε από την αφήγηση συμπεραίνουμε ότι ο Πρωθυπουργός μετράει ώς το 100, αφήνει τους πολίτες να αναρωτιούνται για τις πάγιες ανάγκες και παρίσταται σαν σε ανοιχτή διαβούλευση. Ο συμβολισμός δίχως τηλεοπτικές κάμερες – αλλά, όπως πάντα, με διαδικτυακές «διαρροές» – χωρούσε τα πάντα εκτός από την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού να προσφέρει λύσεις. Φρέσκος από την πανηγυρική εμφάνιση στο Κοινοβούλιο, όπου κήρυξε τον αγώνα των επιδομάτων και του κοινωνικού μερίσματος, ο Πρωθυπουργός άλλαξε κοστούμι για να εμφανιστεί «ανθρώπινος» και «προβληματισμένος» στα καμένα. Εκεί όπου αίφνης η ρητορική επιθετικότητα έγινε αβανταδόρικη ανησυχία και ατάκα. Λέτε να περίμεναν τόσες μέρες οι κάτοικοι, όσοι τέλος πάντων φαίνονται στο κροπαρισμένο πλάνο, για να συμμετάσχουν στον επικοινωνιακό μονόλογο ενός προέδρου 15μελούς;

Εχει και πιο δύσκολα η εξίσωση. Ακόμη δεν ξεκινήσαμε το μέτρημα και η τριετία μπήκε σε fast forward χωρίς να απομακρυνθούμε από την εκκίνηση. Αλλο να μετράς 100 ημέρες «ελευθερίας από τα Μνημόνια» και άλλο να σερβίρεις την πρώτη φορά τριετία σε εκδοχή βιντεοκλίπ. Παράδειγμα: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέφρασε τη διαφωνία του για τα κλειστά σχολεία στη Βόρεια Ελλάδα. Την ίδια στιγμή η υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ολγα Γεροβασίλη έκανε λόγο για την «αφωνία» της Νέας Δημοκρατίας όσον αφορά τις καταλήψεις, τσουβαλιάζοντάς την, ως συνήθως, με την Ακροδεξιά. Παράδειγμα δεύτερο: η προαναγγελία για χιλιάδες στοχευμένες προσλήψεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση από τον υπουργό Εσωτερικών Αλέξη Χαρίτση. Παράδειγμα τρίτο: ο Παύλος Πολάκης χαρακτήρισε προχθές δημοσιογράφους διαφορετικών μέσων σαν «αποβολές του Γκέμπελς» (ειλικρινά, δεν έχει νόημα να αναφέρουμε τον λόγο).

Επρεπε να το ‘χουμε καταλάβει από τις δημοσκοπήσεις, όσο δεν βγάζει τις κρυμμένες που έχει ο Πάνος Σκουρλέτης: αυτό θα είναι ένα κατοστάρι με συμπληρώματα παλαιοκομματισμού, με Πολάκηδες και Καμμένους στην κερκίδα και μπόνους που θα πέφτουν ανά εβδομάδα στους δρομείς. Θα είναι 100 ημέρες, αλλά θα φαίνονται σαν τριάμισι χρόνια. Θα διαφημίζουν το μέλλον, αλλά θα ανασύρονται από το παρελθόν. Και όλα αυτά επειδή η πραγματικότητα δεν ταιριάζει στο πρωθυπουργικό προφίλ. Αρα πρέπει να αλλάξουν την πραγματικότητα. Σε 100 ημέρες.