«Ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης ή μάλλον την παράταση της συνθήκης ρήξης στην οποία βρισκόμαστε, δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική, που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα» είπε τις προάλλες, από το βήμα μιας ημερίδας, ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης. Ευχαριστούμε, το είχαμε ψυλλιαστεί`. Από την παράκληση του Βαρουφάκη προς μια χειροκροτήτριά του στην Κρήτη να είναι μαζί τους και μετά τη ρήξη. Από τη σπουδή του Καμμένου να δηλώσει την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων να εγγυηθούν την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Κι από διάφορα άλλα μισόλογα.

Ούτε η αιτιολόγηση της προσαρμογής στην πραγματικότητα μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την kolotoumba Τσίπρα και συναφών δυνάμεων εκπλήσσει σήμερα κανέναν. Η ομολογία ότι μια έξοδος στο χάος ίσως «να οδηγούσε σε πρόωρη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του αριστερού εγχειρήματος, ίσως για πολλά χρόνια» αποδεικνύει ότι δεν τους ένοιαζαν οι συνέπειες των πολιτικών επιλογών τους αλλά η πάρτη τους. Το μαγαζάκι της επανάστασης να είναι καλά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να πάει να βουλιάξει.

Υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις, δύο πράγματα έπαιξαν σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή, που η χώρα πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε. Το ένα ήταν η συνεπής στάση ορισμένων ΜΜΕ και των δημοσιογράφων τους, εν οις και η εφημερίδα που κρατάτε. Σε πείσμα των συκοφαντιών, των ύβρεων και της προσπάθειας ελέγχου ή κλεισίματός τους από την κυβέρνηση, ήταν σημαντικό ότι τα ΜΜΕ αυτά κράτησαν, η δημοσιογραφία κράτησε – συχνά, κόντρα στα επίσημα σωματεία αλλά και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Το δεύτερο ήταν η δημιουργία των «Μένουμε Ευρώπη», ενός ανεξάρτητου, ακηδεμόνευτου κινήματος υπεράσπισης του ευρωπαϊκού δρόμου και δι’ αυτού της δημοκρατίας. Οι «Μένουμε Ευρώπη» ήταν αποτέλεσμα μιας κινητοποίησης απελπισμένων πολιτών, που στην καλύτερη περίπτωση δήλωναν τη θέλησή τους να αντιτάξουν ενεργά στην καταστροφή που ήταν ορατή τις βουλήσεις, έστω, μιας μειοψηφίας η οποία δεν έβλεπε απαθής τις εξελίξεις. Αποδείχθηκαν ο πυρήνας γύρω από τον οποίο επανασυσπειρώθηκαν οι ευρωπαϊστικές δυνάμεις – και εν πολλοίς ο πυρήνας μέσω του οποίου απετάξατο τον νεοκαραμανλισμό η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και συντονίστηκε το ευρωπαϊστικό μπλοκ εντός ενός επιρρεπούς σε επιφανειακές πολιτικές δήθεν προοδευτισμού ΚΙΝΑΛ.

Η Νέμεσις του εθνικολαϊκισμού είναι πανταχού παρούσα. Και απαιτεί τη ριζική ήττα του.