Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο για την Αθήνα μαρτυρά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το κυβερνών κόμμα. Μαρτυρά ότι, παρά τους ισχυρισμούς στελεχών του περί κρυφών δημοσκοπήσεων που καταγράφουν αναστροφή του κλίματος, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Μαρτυρά ακόμη ότι η κυβέρνηση δεν φοβάται απλώς την αναμέτρηση, αλλά ότι τρέμει τη συντριβή.

Είναι μια ένδεια που πιστοποιείται και από το γεγονός ότι το κυβερνών κόμμα σπεύδει να στηρίξει υποψηφίους της Κεντροαριστεράς προκειμένου να κλέψει λίγη από τη δόξα της ενδεχόμενης νίκης τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, επιχειρεί να κάνει ταμείο με τις ψήφους των άλλων. Να καρπωθεί νίκες που δεν θα του ανήκουν στο ελάχιστο.

Ο λόγος είναι κατανοητός. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εφιάλτη ενός ντόμινο από ήττες. Κι έτσι έφτασε στο σημείο να εξετάζει το ενδεχόμενο να στήσει ακόμη και τέσσερις κάλπες συγχρόνως, για τις δημοτικές, τις περιφερειακές, τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, ώστε οι ήττες να συμπυκνωθούν σε μία.

Η δημοκρατία όμως είναι μια αλληλουχία από νίκες και ήττες. Οι νίκες και οι ήττες συνθέτουν το δημοκρατικό παιχνίδι, είναι ο δημοκρατικός κανόνας των ώριμων κοινωνιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα πάντα για να νικήσει. Και τώρα – από τις παροχές έως τα εκλογικά τεχνάσματα – κάνει τα πάντα για να μη χάσει. Κάνει τα πάντα για να δείξει ότι δεν είναι γυμνός. Μόνο που τώρα πια κανένας δεν πιστεύει το παραμύθι.