Η ιστορία είναι απλή.

Σε διάφορες περιόδους της κυβερνητικής παρουσίας τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προσπάθησαν να αποκτήσουν εκλογική πελατεία με δανεικά.

Μετά το 2015 που τελείωσαν τα δανεικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποκτήσει εκλογική πελατεία με τη δική μας τσέπη.

Η πρώτη μέθοδος μπορεί να οδηγήσει σε χρεοκοπία του κράτους κι έτσι τελικά συνέβη.

Η δεύτερη μέθοδος οδηγεί σε χρεοκοπία τους πολίτες – είναι αυτό που γίνεται σήμερα…

Ακόμη κι αν αφήσω απέξω τις επιχειρήσεις, το χρέος των νοικοκυριών έχει υπερδιπλασιαστεί από το 2014. Το 47,9% του πληθυσμού έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές, κυρίως προς Δημόσιο κι ασφαλιστικά ταμεία.

Ενας στους δυο φορολογουμένους χρωστά στην Εφορία και το Δημόσιο απαντά με πογκρόμ κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, δεσμεύσεων περιουσιακών στοιχείων κι αναγκαστικών μέτρων.

Από τα 8 δισ. του περίφημου πλεονάσματος του 2018, τα 6 δισ. προέρχονται από κατασχέσεις.

Οταν λοιπόν ακούτε ότι θα μοιράσουν 710 εκατομμύρια «κοινωνικό μέρισμα», πρέπει να ξέρετε ότι τα λεφτά αυτά τα έχουν αρπάξει από τον λογαριασμό του διπλανού ή τον δικό σας.

Δεν έτυχε. Πέτυχε.

Στη λογική του Τσίπρα αποτελεί όντως περιττή σπατάλη να δώσει δύο χιλιάρικα στην πυρόπληκτη. Θέλει να τα μοιράσει εκείνος στους δικούς του, αφού τα μαζέψει από τους υπόλοιπους.

Αυτή η πολιτική στερείται προφανώς κάθε ηθικής βάσης. Κανένα κράτος δεν δικαιούται να στραγγίζει τους πολίτες του για να διορίζει ή να επιδοτεί συριζόπουλα και συριζοπούλες.

Στερείται κάθε κοινωνικής δικαιοσύνης. Κανένας πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει στη διατήρηση της εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ από τον μόχθο του.

Στερείται όμως και κάθε οικονομικής λογικής. Η μανιακή απορρόφηση της ρευστότητας από την κυβέρνηση ώστε να μοιράσει η ίδια ρεγάλο στους δικούς της αποτελεί τροχοπέδη στην υγιή ανάπτυξη.

Αν αναρωτιέστε γιατί κάθε χρόνο πέφτουν έξω οι προβλέψεις της ίδιας της κυβέρνησης για την ανάπτυξη, η απάντηση είναι μία λέξη: υπερπλεόνασμα.

Ολα αυτά είναι προφανή και αυτονόητα. Τι δεν είναι προφανές; Πώς θα αναπνεύσει η κοινωνία.

Για να συμβεί αυτό χρειάζονται δύο εξίσου αυτονόητα πράγματα.

Πρώτον, γενναίες κι επαναστατικές ρυθμίσεις του ιδιωτικού χρέους. Ακόμη και διαγραφές.

Δεύτερον, μια ραγδαία αποκλιμάκωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών.

Χρειάζεται δηλαδή να αποφασίσουμε ως κοινωνία ότι δεν θα πληρώνουμε εμείς τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει το ζητούμενο – οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανώς όλο και λιγότεροι.

Τα δυσάρεστα είναι ότι θα περάσουν ακόμη μερικοί μήνες ώσπου να τους μετρήσουμε.