Το παραμύθι των 100 ημερών

Αλλοι (για πρωθυπουργούς μιλάμε) κάνουν ανασχηματισμό και την επομένη ανακοινώνουν ότι «μηδενίστηκε το κοντέρ» και ότι η κυβέρνησή τους τώρα (μετά τις αλλαγές) προχωρεί ανανεωμένη για να υλοποιήσει το πρόγραμμα με το οποίο το κόμμα τους είχε έρθει στην εξουσία. Αλλοι προχωρούν σε αναζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, την παίρνουν και εν συνεχεία ανακοινώνουν ότι κάνουν πλέον μια καινούργια αρχή η οποία κ.λπ κ.λπ. Κάποιοι τρίτοι, που δεν αντέχουν τη σκληρή κριτική της αντιπολίτευσης και τις συνεχείς παλινωδίες και λάθη των υπουργών τους, κάνουν πρόωρες εκλογές, και αν τις κερδίσουν, ανακοινώνουν ότι αφού αναβαπτίστηκαν στη λαϊκή εντολή, απαλλαγμένοι πια από κριτική, λάθη, και παραλείψεις, προχωρούν ακάθεκτοι χωρίς εμπόδια στην υλοποίηση όσων είχαν υποσχεθεί.

Περίπτωση όμως σαν του Τσίπρα δύσκολα θα βρει κανείς όχι μόνο στην ελληνική πολιτική ιστορία, αλλά και την παγκόσμια. Ο τύπος, που είναι ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός (κυβερνάει τα τέσσερα από τα 8½ χρόνια της κρίσης), τι έχει ξεκινήσει και δηλώνει; Σβήστε τα τριάμισι χρόνια που κυβέρνησα και κρίνετέ με για τις 100 ημέρες που κυβερνώ από τις 21 Αυγούστου και εδώ, οπότε και ολοκληρώθηκε η εποχή των Μνημονίων!..

Δεν υπάρχει ο άνθρωπος, αλήθεια!..

Δεν σβήνουν

Και αν μεν πούλαγε τρέλα, θα έλεγες πουλάει τρέλα, μην τον παίρνετε στα σοβαρά, λέει και καμιά «παπάτζα» για να περνάει η ώρα στη φάση που βρίσκεται. Αλλά ΔΕΝ πουλάει τρέλα, ενημερώνω. Τα λέει πολύ σοβαρά – και είναι αυτό το νέο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο εκπονήθηκε από τους δικούς τους, προκειμένου να ανακοπεί η μεγάλη φθορά που έχει από τη διακυβέρνηση που ασκεί.

Ο στόχος είναι προφανής: αν κριθώ σού λέει για το τι έκανα όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια και κυρίως αν κριθώ για όσα δεν έκανα παρότι τα είχα υποσχεθεί, ούτε μονοψήφιο νούμερο δεν θα πάρω στις εκλογές. Οπότε θα λέω ότι όλα αυτά που έκανα το προηγούμενο διάστημα ήταν καταναγκασμός εξαιτίας των Μνημονίων και θα ζητάω να κριθώ για όσα κάνω από τον Αύγουστο και μετά.

Ωραία όλα αυτά, αλλά υπάρχει ένα αλλά: πρώτον, δεν ξεχνάμε, δεύτερον, μας φόρτωσε ένα ακόμη Μνημόνιο (το τρίτο που ήταν και το χειρότερο), τρίτον, τα «νταούλια» και τα «τσάμικα» του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησής του μας κόστισαν 100 δισ. και, τέταρτον, υποθήκευσε το μέλλον της χώρας ώς το 2060. Μέσα στα τέσσερα χρόνια που κυβερνάει. Αυτά δεν μπορεί να τα σβήσει καμία γομολάστιχα. Οσο κι αν προσπαθεί…

Σχέδιο αφαίμαξης

Το άλλο που αχνοφαίνεται πια και θα χρησιμοποιηθούν ως πεδίο «δοκιμών» οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι η αφαίμαξη της Κεντροαριστεράς. Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι αυτή την ώρα που μιλάμε σε όλη την Ελλάδα έχει ξεδιπλωθεί ένα τεράστιο σχέδιο για την πλαγιοκόπηση της Κεντροαριστεράς, μέσω της υποτιθέμενης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων στο αυτοδιοικητικό επίπεδο.

Χρησιμοποιείται δε ως μπαμπούλας ο κίνδυνος της ανόδου της Ακροδεξιάς (που την μπερδεύουν και τη συμφύρουν με τη ΝουΔου) και γίνεται ένα παιχνίδι που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει η πολιτική μας σκηνή. Κάθε στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ που έχει έναν τουλάχιστον γνωστό, παράγοντα ή στέλεχος του χώρου της Κεντροαριστεράς είναι στο ψηστήρι για να τον φέρει σε φάση «να πάμε όλοι μαζί στις εκλογές».

Αρχικά είχαν σκεφθεί πολλοί ότι όλο αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει στελέχη στον χώρο της Αυτοδιοίκησης, εντελώς γυμνός σου λέει, και προκειμένου να ξεφτιλιστεί κατεβάζοντας δικούς του συνδυασμούς, προσπαθεί να δημιουργήσει μετωπικά σχήματα. Οχι. Η αλήθεια είναι ότι τεστάρονται τα ανακλαστικά της Κεντροαριστεράς ενόψει των εθνικών εκλογών. Και γίνεται μια προσπάθεια να αποκοπεί η ηγεσία της από το στελεχικό της δυναμικό.

Εκείνου του Βερναρδάκη τού ξέφυγε (είναι και μεγάλος άνθρωπος…) σε μια συνέντευξή του σε ένα Μέσο της Λάρισας ότι το ΚΙΝΑΛ θα συνθλιβεί στις εκλογές και υπεύθυνη θα είναι η ηγεσία του, η οποία, λέει, έχει γίνει ουρά του Μητσοτάκη.

Ανεξαρτήτως τού πού το είδε αυτό ο μεσήλιξ «επιστήμων» Βερναρδάκης, είναι προφανές ότι το εγχείρημα της «προοδευτικής συνεργασίας» στις αυτοδιοικητικές εκλογές έχει έναν μόνο στόχο και αυτός δεν είναι άλλος από τις εθνικές εκλογές…

Αρχισε το γλείψιμο

Στο μεταξύ τα διάφορα ραντάρ που υπάρχουν και προσέχουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης, επισημαίνουν μια ακόμη, τελευταία, προσπάθεια του υπουργού ΨΗΤΠΕ ή ΨΗΠΤΕ αδιάφορο, του υπουργού του «τίποτα», Παππά να επαναπροσεγγίσει το Μέγαρο Μαξίμου και να επανενταχθεί στο στενό περιβάλλον Τσίπρα. Εκεί απ’ όπου βάσκανος μοίρα και ο άσπονδος «φίλος» του Τζανακόπουλος τον εξεδίωξαν προ διετίας, ως απολωλός πρόβατο.

Στο πλαίσιο αυτό, ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει την απέλπιδα προσπάθεια με άγριο γλείψιμο, μικρό δείγμα του οποίου κατάφερα να μεταφέρω εδώ: «Ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της τελευταίας δεκαετίας που θα εξαντλήσει τον χρόνο της θητείας του, ενώ αμέσως μετά θα λάβει τρίτη συνεχόμενη εντολή διακυβέρνησης».

Σρλουυυυπ, σρλουυυυπ, σρλουυυυυπ, τρομερό. Κινδυνεύουμε να γλιστρήσουμε στα σάλια και να τσακιστούμε…

(Το απόσπασμα αυτό, όπως και διάφορα άλλα παρομοίας φύσεως που φέρεται ειπών ο υπουργός του «τίποτα», προέρχεται από αποκλειστική συνέντευξη σε εφημερίδα ονόματι «Νέα Σελίδα», η οποία ασφαλώς «ίδρωσε» για να την εξασφαλίσει. Αφήνω ασχολίαστο δε εντελώς το γεγονός ότι η αποκλειστική συνέντευξη εδόθη… αποκλειστικά στην υφισταμένη του, λόγω ΕΡΤ, έγκριτο κυρία Ακριβοπούλου, η οποία πρέπει να παραδεχθώ τον «τσάκισε» με τις ερωτήσεις της τον υπουργό προϊστάμενό της…)

Εφυγε νωρίς…

Τα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου τότε, προ 7ετίας δηλαδή, αλλά ποιος τον άκουγε. Με λοιδορίες τον αντιμετώπιζαν και με πολιτικές της αρλούμπας, όπως τα δήθεν «αντιμνημόνια» που κάθε τρεις και λίγο ανήγγελλε από το Ζάππειο η ΝουΔου. Τι έλεγε ο Γιώργος; Θυμίζω: Οτι η Ευρώπη δεν έχει τους κατάλληλους μηχανισμούς για την αντιμετώπιση μιας κρίσης όπως η ελληνική. Οτι από τους ευρωπαίους ηγέτες λείπει όχι μόνο η αποφασιστικότητα, αλλά και η ομόνοια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και βέβαια ότι ορισμένοι από αυτούς θα έβλεπαν με χαρά την Ελλάδα να φεύγει από την ευρωζώνη, αδιαφορώντας αν μια τέτοια λύση θα ήταν καταστροφική και για τη χώρα και για την ίδια τη ζώνη του ευρώ.

Και έρχεται τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, ο Γερούν «γερά» Ντεϊσελμπλούμ και τον δικαιώνει. Σε όλα. Λέγοντας χωρίς περιστροφές ότι «αν είχαμε αφήσει την Ελλάδα να φύγει, θα ρωτούσαν όλοι ποιος είναι ο επόμενος. Ισως η Πορτογαλία, ίσως η Ολλανδία. Ολόκληρη η ευρωζώνη θα ήταν πιο εύθραυστη».

Και εξηγεί (στο «Σπίγκελ») ότι το ζήτημα της διάσωσης της Ελλάδας δεν ήταν «τίποτα λιγότερο από το μέλλον του κοινού νομίσματος», καθώς οι επενδυτές υπογράμμιζαν σε κάθε τους συνομιλία ότι «αν δεν μπορείτε να διευθετήσετε τα προβλήματα με μια τόσο μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, πώς θέλετε τότε να διατηρήσετε τη νομισματική σας ένωση;».

Α, ρε Γιώργο, εσύ έφυγες νωρίς…