Να τοι πάλι οι φίλοι μας οι Φινλανδοί στον δρόμο μας προς μια μεγάλη διοργάνωση. Πού τους χάνεις, πού τους βρίσκεις, σχεδόν πάντα είναι σε έναν όμιλο όπου παίζει και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Είναι πρόσφατες δε οι δύο κόντρες μας στο νεοσύστατο Nations League, όπου η νίκη μας με 1-0 στο ΟΑΚΑ δεν κάλυψε το 0-2 του Τάμπερε, με αποτέλεσμα να χάσουμε – από την προτελευταία αγωνιστική – την πρωτιά στον όμιλο.

Και σαν να μην έφθανε αυτό, χάσαμε και από την Εσθονία στο φινάλε μένοντας τρίτοι στο γκρουπ. Σε περίπτωση δε που δεν καταφέρουμε να προκριθούμε ως δεύτεροι στον προκριματικό όμιλο (αν θεωρήσουμε δεδομένη την πρωτιά των Ιταλών), τότε θα πρέπει να περιμένουμε να προκριθούν τουλάχιστον πέντε ομάδες πάνω από εμάς βαθμολογικά μέσω των προκριματικών ώστε να έχουμε τη δεύτερη ευκαιρία παίζοντας πλέον στο φάιναλ φορ του Νations League. Σενάριο, προφανώς, με πολύ μικρές πιθανότητες.

Λογικά με τους Φινλανδούς – κυρίως – και τους Βόσνιους θα κονταροχτυπηθούμε για την προνομιούχα θέση (πιθανότατα τη δεύτερη πίσω από το μεγάλο φαβορί για την πρωτιά του ομίλου που είναι η Ιταλία), η οποία στέλνει απευθείας την ομάδα που θα την κατακτήσει στην τελική φάση.

Η έδρα των Φινλανδών μάς στοιχειώνει καθώς ποτέ δεν έχουμε νικήσει εκεί, ενώ ενίοτε έχουμε… διασυρθεί, όπως το 5-1 στην πρεμιέρα του Οτο Ρεχάγκελ στον πάγκο (στα τελευταία παιχνίδια των προκριματικών για το Μουντιάλ του 2002) αλλά και το 3-0 στον όμιλο όπου εξασφαλίσαμε την πρόκριση για την πρώτη μας μεγάλη διοργάνωση (Euro 1980).

Στο ίδιο γκρουπ όμως που είχαμε πετύχει και τη μεγαλύτερη νίκη γενικότερα στην ιστορία μας (το 8-1 στο γήπεδο της Λεωφόρου).