Αν μη τι άλλο αυτή η Κolotoumba έχει μια κάποια χάρη. Δεν έγινε ατσούμπαλα, δεν ολοκληρώθηκε με ανώμαλη προσγείωση. Ο Ματέο Σαλβίνι, ο ίδιος που έλεγε ότι «δεν μιλάει με μεθύστακες», είπε απλώς ότι η ιταλική κυβέρνηση έχει έναν «ειλικρινή και εποικοδομητικό διάλογο με τις Βρυξέλλες». Και μαζί με τον εταίρο του, τον Λουίτζι ντι Μάιο, εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στον Τζουζέπε Κόντε – τον αχυράνθρωπο που πρόθυμα θα ολοκληρώσει ως πρωθυπουργός την Κolotumba για να μειωθεί στο ελάχιστο το κόστος για τους δυο εταίρους.

Θα μπορούσε να είναι απλώς και μόνο μια κωλοτούμπα α λα ιταλικά. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Γιατί ο Σαλβίνι, ο ιταλός πολιτικός που ως προς το ύφος θα αντιστοιχιζόταν περισσότερο στο πνευματικό βάθος του Πολάκη, επέδειξε μια πολιτική ευφυΐα που μαρτυρά ότι αυτό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα γιουρούσι. Σε σύγκριση με το συριζανελίτικο γιουρούσι, αυτό το «γιούργια» που έγινε μόνο με το θυμικό, ο μπρούτος Σαλβίνι μοιάζει με προσωποποίηση της ιταλικής φινέτσας. Εγινε αυτό που δεν έδειχνε πως είναι: κάποιος που φαινόταν ότι πηγαίνει να πέσει με τα χίλια πάνω στον τοίχο για να στρίψει το τιμόνι πριν δοκιμάσει τις αντοχές του – και από πάνω να το στρίψει και μαλακά.

Οι εθνικολαϊκιστές της Ιταλίας έδειξαν στους εθνικολαϊκιστές της Ελλάδας πώς γίνεται η δουλειά. Μπορεί στην ιταλική colotumba να συνέβαλε και ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμβουλή που, σύμφωνα με την «Corriere della Sera», έδωσε στους Ιταλούς να «υποχωρήσουν πριν να είναι πολύ αργά». Αν το έκανε, πάντως, δεν το έκανε παραδίδοντας μαθήματα πολιτικού τακτικισμού. Το έκανε δείχνοντας τα χτυπήματα από την ανώμαλη προσγείωση, από εκείνο το ατσούμπαλο πέσιμο που μπορεί να ξέπλυνε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 αλλά άφησε για πάντα τα σημάδια του. Και στη μία και την άλλη περίπτωση ηττήθηκε ο λαϊκισμός. Μόνο που η Ιταλία δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε μισό τσιρότο.