Το βιντεάκι που ανέβηκε στο YouTube διαρκεί 2’24”. Και το έχει τραβήξει κάποιος πραγματικά υπερήφανος για τον εαυτό του. Ο θεατής το καταλαβαίνει από τη θριαμβευτική φωνή με την οποία τον ενημερώνει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ότι «είμαστε μέσα στην Αψίδα του Θριάμβου!». Και από τον γηπεδικό τρόπο με τον οποίο τραγουδάει, ξανά και ξανά, «Αυτή η νύχτα είναι μαγική», «Το Παρίσι είναι μαγικό», «Θα τον ρίξουμε τον Μακρόν!». Η κάμερα του κινητού τηλεφώνου βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Δείχνει το πάτωμα, ήδη γεμάτο σπασμένα γυαλιά, πέτρες, χαρτιά. Εναν νεαρό να ανεβοκατεβάζει ένα σφυρί. Μια πεταμένη βαριοπούλα. Ενα γλυπτό μισοκατεστραμμένο. Εναν νεαρό ξαπλωμένο σε έναν πάγκο: (γέλια) «Καληνύχτα ρε συ!» – «Καληνύχτα!» – «Το Πα-ρί-σι εί-ναι μα-γι-κό!» – «Μα-γι-κόοοο!». Η κάμερα μετακινείται, ανεβοκατεβαίνει σκαλιά, παντού νεαροί ζωσμένοι με κίτρινα γιλέκα, παντού σφυριά που ανεβοκατεβαίνουν, ζουμ σε μια κατεστραμμένη μακέτα και συνεχίζουμε. «Κρύψτε τη μούρη σας, παιδιά, κρύψτε τη μούρη σας!» φωνάζει ο σκηνοθέτης στους αμελείς – είναι η μόνη στιγμή που η φωνή του σοβαρεύει. Στην πιο σουρεαλιστική σκηνή από όλες, ένας νεαρός με ακάλυπτο πρόσωπο που μόλις έχει προειδοποιηθεί κάνει αργή περιστροφή υψώνοντας τα χέρια, αφήνοντας την κουκούλα να κρέμεται στους ώμους του. Ισως η λεία που κρατάει να είναι πιο σημαντική. Ισως απλά να είναι τύφλα στο μεθύσι.

Βράδυ Σαββάτου, 1η Δεκεμβρίου, στην Place de l’ Etoile, στο Παρίσι. Εκμεταλλευόμενοι το χάος, οι νεαροί κατάφεραν να παραβιάσουν μια μπρούντζινη πόρτα κρυμμένη σε έναν από τους τέσσερις κίονες που στηρίζουν την Αψίδα του Θριάμβου και να ανεβούν ανενόχλητοι τα σκαλοπάτια μέχρι και την οροφή με την πανοραμική θέα. Οι δημοσιογράφοι που συνόδευσαν την Κυριακή στο εσωτερικό της Αψίδας τον γάλλο υπουργό Πολιτισμού, λίγες ώρες μετά την επίσκεψη του γάλλου προέδρου, δυσκολεύτηκαν να κρατήσουν ουδετερότητα στα ρεπορτάζ τους.

Είδαν το ασανσέρ που προορίζεται για τα άτομα με ειδικές ανάγκες κατεστραμμένο. Τους τοίχους του πρώτου ορόφου καλυμμένους, όπως και το εξωτερικό, με συνθήματα. Το πωλητήριο να έχει μετατραπεί σε έναν σωρό από σπασμένα ράφια και καρέκλες και σχισμένες καρτ-ποστάλ. Τις οθόνες που πρόβαλλαν την ιστορία της Αψίδας ξεκοιλιασμένες, το ίδιο και το μηχάνημα διάθεσης αναμνηστικών νομισμάτων. Μια μακέτα της Αψίδας από το 1938, έργο του βραβευμένου αρχιτέκτονα Ζορζ Σεντάν, κατά το ήμισυ κονιορτοποιημένη. Ενα γύψινο εκμαγείο του 1899, αντίγραφο της κεφαλής της Μασσαλιώτιδας του Φρανσουά Ριντ, ενός από τα τέσσερα μεγάλα ανάγλυφα που κοσμούν τους ισάριθμους κίονες της Αψίδας, να χάσκει με μια μεγάλη τρύπα στο δεξί μάτι της Μαριάν. Εναν πίνακα του Γκιγιόμ Ντιμπίφ που απεικονίζει την «Αποθέωση του Βίκτωρος Ουγκώ» πεταμένο στο πάτωμα, με το προστατευτικό γυαλί θρυμματισμένο. Ενα μαρμάρινο μπούστο του Ναπολέοντα, αντίγραφο φτιαγμένο το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ενός γλυπτού του Αντουάν Σοντέ που εκτίθεται στο Λούβρο, να κείται αποκεφαλισμένο. Αποκεφάλισαν τον Ναπολέοντα, αυτόν που έδωσε την εντολή για την κατασκευή της Αψίδας του Θριάμβου, ακριβώς στην 214η επέτειο της αυτοκρατορικής του στέψης. Αν το ήξερε αυτό ο σκηνοθέτης του βίντεο που ανέβηκε στο YouTube, θα ένιωθε διπλά υπερήφανος. «Το Πα-ρί-σι εί-ναι μα-γι-κό!» – «Μα-γι-κόοοο!».

Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», τους λόγους της γέννησης και της γιγάντωσής του, το οικονομικό αλλά και πολιτισμικό και ψυχολογικό χάσμα που χωρίζει τις γαλλικές μητροπόλεις από την περιφέρεια, την απαίτηση «εκείνων που κοιτούν τον κόσμο από κάπου», όπως τους αποκαλεί ο Βρετανός Ντέιβιντ Γκούντχαρτ, συγγραφέας μιας συγκριτικής μελέτης ανάμεσα στην Αμερική που στηρίζει τον Τραμπ και τους υποστηρικτές του Brexit, να μην είναι πια αόρατοι, να μην αφήνονται άλλο στο περιθώριο, να αντιμετωπιστούν με σεβασμό.

Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν για τη θρυαλλίδα της κρίσης, την αύξηση των φόρων στα καύσιμα που επέβαλε ο Εμανουέλ Μακρόν για λόγους οικολογίας ή με άλλοθι – εξαρτάται από ποια μεριά κοιτά κανείς – την οικολογία, για την οικονομική πολιτική του εν γένει, για το στυλ της διακυβέρνησής του. Λιγότερα θα γραφτούν, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, για τη Διεθνή Σύνοδο για το Κλίμα που διεξάγεται επί του παρόντος στην Πολωνία, κι ας είναι η επιτακτική ανάγκη καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής ένα από τα λίγα πράγματα που μας ενώνουν όλους, «ορατούς» και «αόρατους», κερδισμένους και χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Μπορούμε σε κάθε περίπτωση να συζητήσουμε για ώρες για εκείνο το «Εσείς μου μιλάτε για το τέλος του κόσμου, εγώ σας μιλάω για το τέλος του μήνα» που πέταξε ένα «κίτρινο γιλέκο», για τα ανεπίτρεπτα πολιτικά λάθη που έχουν οδηγήσει ένα κομμάτι του πληθυσμού, κάθε πληθυσμού, να αντιπαραβάλλει αυτούς τους δύο χρονικούς ορίζοντες. Σε ένα πράγμα να συμφωνήσουμε: αυτοί οι νεαροί που βανδάλισαν την Αψίδα του Θριάμβου, τον τόπο όπου αναπαύεται ο Αγνωστος Στρατιώτης, είναι απλώς κωλόπαιδα.