Κάποτε, πριν χρόνια, είχα παίξει σε μια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη που είχε τίτλο «Βιοτεχνία ονείρων». Θέμα της ταινίας; Μια επιδημία παράξενη κάπου στο μέλλον στέρησε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να ονειρεύονται. Πανικόβλητοι και απελπισμένοι καταφεύγουν σε έναν ηθοποιό που μπορεί να ονειρεύεται για λογαριασμό άλλων, κατά παραγγελία, και διευθύνει μόνος του μια παράνομη, μυστική βιοτεχνία ονείρων. Δεν ήταν τυχαίο νομίζω που ο σκηνοθέτης επέλεξε να είναι ηθοποιός αυτός που επέζησε και γλίτωσε από τον ιό αυτής της επιδημίας… Ισως γιατί οι ηθοποιοί συνδέονται με το φαινομενικά ασύνδετο αλλά υπόγεια συνειρμικό των ονείρων ή ίσως γιατί, όπως λέει ο Πρόσπερος στο έργο του Σαίξπηρ, «είναι από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και τώρα που τελείωσε το γλέντι της παράστασης θα γίνουν αέρας διάφανος, θα αφανιστούν, άχνα δεν θα αφήσουν πίσω». Αυτά τα λόγια, από τα χρόνια της δραματικής σχολής θυμάμαι, μου χάιδευαν την ψυχή και με παραμύθιαζαν..

Τα χρειαζόμαστε εμείς οι ηθοποιοί τα όνειρα. Πώς να δημιουργήσεις έναν ρόλο αν δεν ονειρευτείς, αν δεν δραπετεύσεις από τη λογική και τον στεγνό ρεαλισμό της πραγματικότητας. Εικόνες φευγαλέες σε επισκέπτονται σε ανύποπτο χρόνο, ακόμα και την ώρα της παράστασης, όταν παγώνει η στιγμή και μια κίνηση, ένα βλέμμα ταξιδεύει στο απροσδιόριστο και ακατανόητο. Κι αν αυτό που συμβαίνει στη σκηνή στρίβει καμιά φορά στον κόσμο του σκοταδιού και συνομιλεί με την αγριότητα ενός εφιάλτη, έχουμε το άλλοθι εμείς οι ηθοποιοί να πούμε στο κοινό πως για λίγο κοιμηθήκατε και πως ό,τι συνέβη στον ύπνο σας το ονειρευτήκατε.

Ερχονται όμως και εκτός σκηνής κάτι όνειρα τις νύχτες, που σου δαγκώνουν το μυαλό και βλέπεις τον εαυτό σου, ντυμένο με κοστούμι κάποιου αλλού ρόλου, να βγαίνει στη σκηνή, να ανοίγει το στόμα και να μη βγαίνει ήχος, να ξεχνάει τα λόγια του ρόλου, να ακινητοποιείται έντρομος σε μια αβάστακτη μοναξιά. Και όταν το λες ανήσυχη σε παρέες ηθοποιών, χαμογελάνε όλοι με κατανόηση… Ολοι τον ζήσανε τον εφιάλτη αυτόν. Τώρα τελευταία με επισκέπτεται όλο και πιο σπάνια. Φαίνεται πως συμφιλιωθήκαμε πια…

Info: Η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι ηθοποιός και επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αυτή την περίοδο παίζει στην παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού «Γρανάδα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.