Η συγγραφέας Μάργκαρετ Ατγουντ, στη συλλογή δοκιμίων της με τίτλο «Second Words: Selected Critical Prose» (δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά), παραθέτει μια φράση της για τα δύο φύλα, από ένα σεμινάριο που είχε παραδώσει, η οποία είναι τόσο πετυχημένη που έχει έκτοτε χρησιμοποιηθεί από πολλούς, συχνά χωρίς να της την αποδίδουν.

Το απόσπασμα ξεκινάει με την αφήγηση μιας συζήτησής της με έναν φίλο της:

«Ρώτησα έναν φίλο μου γιατί οι άντρες νιώθουν να απειλούνται από τις γυναίκες. Μου αρέσει αυτό το υπέροχο ρητορικό κόλπο, “έναν φίλο μου”, χρησιμοποιείται πολύ συχνά από γυναίκες δημοσιογράφους όταν θέλουν να πουν κακία χωρίς να τους αποδοθεί. Επίσης υποδηλώνει εμμέσως πως έχεις όντως άντρες φίλους κι άρα δεν είσαι μια από αυτές τις Ριζοσπάστριες Φεμινίστριες, αυτά τα μυθικά τέρατα που βγάζουν φωτιές από το στόμα και έχουν ψαλίδια αντί για πόδια, με τα οποία κλωτσάνε στα αχαμνά τούς άντρες που πάνε να σας ανοίξουν την πόρτα. Αυτό το “ένας φίλος μου” επίσης δίνει – ας το παραδεχτούμε – ένα ειδικό βάρος στην άποψη που ακολουθεί.

Αυτός λοιπόν ο φίλος μου, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι υπαρκτό πρόσωπο, μπήκε στη συζήτηση αυτή. “Αφού” τον ρώτησα “οι άντρες είναι, τις περισσότερες φορές, πιο μεγαλόσωμοι, τρέχουν γρηγορότερα, στραγγαλίζουν καλύτερα και έχουν, κατά μέσο όρο, περισσότερα χρήματα και δύναμη”. “Φοβούνται ότι οι γυναίκες θα γελάσουν μαζί τους” μου είπε, “ότι θα ανατρέψουν τον κόσμο τους”.

Μετά ρώτησα κάποιες φοιτήτριες σε ένα σεμινάριο ποίησης που έκανα, γιατί νιώθουν οι γυναίκες πως απειλούνται από τους άντρες. “Γιατί φοβούνται πως μπορεί να τις σκοτώσουν” μου απάντησαν».

Υπάρχουν δύο πράγματα που κάποτε άντεχα και τώρα όχι πια. Ηρθα αντιμέτωπη και με τα δυο λίγες ώρες πριν αρχίσω να γράφω αυτές εδώ τις λέξεις.

Το ένα είναι οι άντρες που λένε στις γυναίκες ότι δεν υφίσταται σεξισμός χωρίς να αντιλαμβάνονται μάλιστα ότι είναι ακριβώς το ίδιο με το να πεις σε έναν αλλοδαπό ότι δεν υπάρχει ρατσισμός ή με το να πει ένας ετεροφυλόφιλος σε έναν ομοφυλόφιλο ότι δεν υπάρχει ομοφοβία ή εν πάση περιπτώσει να υποδείξει κάποιος σε ένα οποιοδήποτε υποκείμενο διακρίσεων το πώς πρέπει να αισθάνεται. Η δε δικαιολογία ότι γίνεται «κατάχρηση» από την «πολιτική ορθότητα» (η οποία συχνά εκφέρεται από όσους μπερδεύουν την πολιτική ορθότητα με την ευγένεια) είναι το ίδιο με το να υποστηρίζεις πως η κατάχρηση οποιασδήποτε έννοιας ακυρώνει την ύπαρξή της. Δηλαδή και για δικαιολογία ακόμη είναι τόσο αστεία που δεν ξέρεις καμιά φορά αν αξίζει να εξοργιστείς.

Το δεύτερο είναι το αστυνομικό δελτίο. Ποτέ δεν το είχα με την πραγματική φρίκη, αλλά τώρα πια, δεν ξέρω γιατί, σχεδόν τη σωματοποιώ την απελπισία που μου βγάζει συχνά πυκνά το αστυνομικό δελτίο, τη νιώθω να μαζεύεται και να πετρώνει και να κάθεται σαν κοτρόνα βαριά στο στομάχι μου.

Ρόδος, 2018.

«Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δύο άνδρες πρότειναν στη φοιτήτρια να συνευρεθούν ερωτικά στο σπίτι του ενός, ωστόσο, φαίνεται ότι η 21χρονη δεν συμφώνησε και ξέσπασε καβγάς.

Στη συμπλοκή που εικάζεται ότι ακολούθησε, οι δύο άνδρες ξυλοκόπησαν την 21χρονη κοπέλα, η οποία έχασε τις αισθήσεις της από τραύμα στο κεφάλι, που προκλήθηκε από αμβλύ αντικείμενο.

Τότε, οι δύο φερόμενοι ως δράστες του εγκλήματος αποφάσισαν να “ξεφορτωθούν” την άτυχη φοιτήτρια, την οποία μετέφεραν με ένα φορτηγάκι στη δύσβατη περιοχή Φώκια, στους Πεύκους.

Εκεί, την πέταξαν στη θάλασσα από μεγάλο ύψος, όπου και βρέθηκε το πτώμα της».

Μερικά ΜΜΕ γράφουν ότι η κοπέλα ήταν «ήσυχη», αυτό που παλιά θα έλεγαν «δεν είχε δώσει δικαιώματα», ενώ ας πούμε αν δεν ήταν θα είχε διαφορά.

Μερικοί συμπολίτες μας, υπεράνω κάθε υποψίας, που ποζάρουν στο Facebook αγκαλιά με τα παιδάκια τους και τα εγγόνια τους και με σταυρούς και εικονίσματα ως καλοί χριστιανοί, σχολίαζαν, όταν έγινε γνωστή η δολοφονία της, με ανείπωτες βρισιές.

Θα βρεθούν διάφοροι να βγάλουν πορίσματα που θα μας καθησυχάζουν τρόπον τινά, ότι αυτοί οι δύο είναι δύο εξαιρέσεις, δύο φοβερές περιπτώσεις, «τέρατα», «άρρωστοι» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Καμία από αυτές τις αυθαίρετες ερμηνείες τους δεν θα εξηγεί τους αριθμούς βιασμών και κακοποιήσεων και δολοφονιών γυναικών από άντρες που καταγράφονται σε όλο τον κόσμο και πως οι αριθμοί και η συχνότητα είναι που κρίνουν εάν κάτι είναι συστημικό, για την περίπτωση δηλαδή που χρειάζεται κάποιος και ακλόνητα τεκμήρια πέρα από τις τοξικές αηδίες που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά.

Τη σκότωσαν όταν, λένε οι πληροφορίες, τους είπε όχι.

Την έλεγαν Ελένη κι ήταν 21 ετών.

Τέρατα υπεράνω κάθε υποψίας

Μερικοί συμπολίτες μας, υπεράνω κάθε υποψίας, που ποζάρουν στο Facebook αγκαλιά με τα παιδάκια τους και τα εγγόνια τους και με σταυρούς και εικονίσματα ως καλοί χριστιανοί, σχολίαζαν, όταν έγινε γνωστή

η δολοφονία της, με ανείπωτες βρισιές.

Θα βρεθούν διάφοροι να βγάλουν πορίσματα που θα μας καθησυχάζουν τρόπον τινά ότι αυτοί οι δυο είναι δυο εξαιρέσεις, δυο φοβερές περιπτώσεις, «τέρατα», «άρρωστοι» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.