Φως ψυχρό που θυμίζει σφαγείο. Στο πάτωμα τελάρα που θα μπορούσαν να είναι και φέρετρα. Εχουν το μέγεθος ενός ανθρώπινου σώματος και είναι γεμάτα με άμμο. Πάνω τους υπάρχουν αποτυπώματα – μάρτυρες όσων αγωνίστηκαν και διεκδίκησαν ελευθερία, δικαιοσύνη, παιδεία. Και γύρω τους ταινίες με φράσεις γραμμένες με χώμα στα ελληνικά, τα ισπανικά και τα αγγλικά. Συνθήματα που γράφτηκαν κάτω από συνθήκες αντίξοες, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, όπου τώρα παρουσιάζονται: στο Μεξικό.

Ολο τούτο το αινιγματικό σκηνικό συνεχίζεται σε έναν χώρο σχεδόν ερεβώδη. Σε ένα υπόγειο σκοτεινό, παγωμένο, με μια σιδεριά από το ταβάνι ώς το πάτωμα να δημιουργεί ένα κελί. Πίσω από τα βαριά κάγκελα, μια γυναίκα γυμνή, σε ψηφιακή προβολή. Απροστάτευτη, προσπαθεί να βρει καταφύγιο από όσους την καταδιώκουν, αλλά και από την τρέλα που εγκυμονούν η απομόνωση και ο εγκλεισμός.

Είναι η ελληνοσύρια περφόρμερ Ραφίκα Σαουίς, η οποία αποφάσισε να φέρει και πάλι στο προσκήνιο την άγνωστη στο ευρύ κοινό ιστορία τής ουρουγουανής ποιήτριας Αλκίρα Σκάφο, η οποία το 1968 έμεινε έγκλειστη στο αποχωρητήριο του Πανεπιστημίου του Μεξικού ως πράξη αντίστασης ενάντια στην παράνομη εισβολή των δυνάμεων ασφαλείας στο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Και στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων από τα γεγονότα εκείνα επιχείρησε μια εικαστική ανασύσταση της περιπέτειας που έζησε η ποιήτρια υπό τον τίτλο «Citizen Alien».

Κατά την παραμονή της στο Μεξικό, τον Σεπτέμβριο, η Ραφίκα Σαουίς επισκέφτηκε μαζί με μεξικανές συναδέλφους της με ειδικότητα στην τέχνη των νέων μέσων τον χώρο εγκλεισμού της Σκάφο, τον κατέγραψε αρχιτεκτονικά και εν συνεχεία σε έναν αδόμητο χώρο στην Πόλη του Μεξικού επιχείρησε να βιώσει η ίδια μια ανάλογη εμπειρία παραμένοντας επί οκτώ ημέρες γυμνή, χωρίς τροφή, έρμαιο στις καιρικές συνθήκες, την ώρα που χτιζόταν γύρω της, συμβολικά, με υλικά που προέρχονταν από ερειπιώνες, ένα κουβούκλιο παρόμοιο με τον χώρο όπου εγκλωβίστηκε η ποιήτρια.

Το αποτέλεσμα της περφόρμανς αυτής που έχει καταγραφεί ψηφιακά  παρουσιάζεται σε επιμέλεια Μιχάλη Αργυρού σε ένα σημείο της πόλης με έντονο κοινωνικό και εικαστικό φορτίο: το κατάστημα επί της οδού Τοσίτσα στα Εξάρχεια, ιδιοκτησίας της ΑΣΚΤ, στο οποίο λειτούργησε ο πρώτος αυτοδιαχειριζόμενος χώρος τέχνης στην Αθήνα τη δεκαετία του 1970, καθώς ιδρύθηκε από μια ομάδα ανεξάρτητων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων οι Γιάννης Βαλαβανίδης, Κλεοπάτρα Δίγκα, Θύμιος Πανουργιάς και Γιάννης Ψυχοπαίδης.