Δεν ήθελε και πολύ για να καταρρεύσει η κατηγορία κατά του ενεχυροδανειστή «Ριχάρδου» Μυλωνά, που παρουσιάστηκε ως τεράστια επιτυχία των διωκτικών Αρχών, νίκη του αγώνα κατά της διαφθοράς και, επίσης, ως απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης έναντι ενός ιδιώτη που πλουτίζει εις βάρος των αδυνάτων. Χρειαζόταν απλώς η μελέτη των νόμων από έναν επιμελή νομικό, προκειμένου να διαπιστωθεί ότι η εξαγωγή χρυσού είναι νόμιμη και δεν υπόκειται σε ΦΠΑ. Κι αυτό όχι για κάποιον σκοτεινό λόγο αλλ’ επειδή, ακόμα και σήμερα, τα κράτη χρησιμοποιούν τον χρυσό ως αποθεματικό συμπυκνωμένης αξίας, το οποίο αγοράζεται και πωλείται στη διεθνή τιμή του.

Αν αυτή η απλή λεπτομέρεια ήταν γνωστή στους διωκτικούς μηχανισμούς, τότε δεν θα είχαν διασυρθεί προσωπικότητες, δεν θα σύρονταν αθώοι με χειροπέδες μπροστά στις τηλεοράσεις, δεν θα είχε χυθεί τόσο κοινωνικό μίσος εναντίον πολιτών, η εμπλοκή των οποίων σε ένα υποτιθέμενο εγκληματικό κύκλωμα απελευθέρωσε τα κοινωνικά στερεότυπα όχι πλέον εναντίον της υποτιθέμενης εγκληματικής συμπεριφοράς τους, αλλά εναντίον της υπόστασής τους, της κοινωνικής τους θέσης, εναντίον ακόμα και της αισθητικής τους.

Είναι προφανές ότι για το φιάσκο με την υπόθεση του «Ριχάρδου» Μυλωνά ευθύνεται πρώτα η Αστυνομία. Ευθύνονται επίσης οι δικαστικοί που παρέπεμψαν την υπόθεση. «Είναι οδυνηρό», μου έλεγε χθες το απόγευμα με συντριβή ανώτατος δικαστής, «ότι πολλοί εκπρόσωποι ελίτ επαγγελμάτων εμφανίζονται με κενά τόσο ισχυρά ώστε να απονομιμοποιούν οι ίδιοι το κύρος του ρόλου τους. Αυτό είναι ένας παράγων που ευνοεί τον κυνισμό και τον μηδενισμό στον κοινωνικό κορμό. Αν οι εκπρόσωποι ισχυρών θεσμών δεν μπορούν, λόγω γνωστικής ανεπάρκειας, να προστατεύσουν τους θεσμούς που εκπροσωπούν, τότε ποιες αυθεντίες μπορούν να εμπιστευτούν κοινωνίες που δοκιμάζονται από έλλειψη συνοχής;».

Μολονότι, ουσιαστικά, οι αρμόδιοι προέτρεψαν την αδιάκριτη δημοσιογραφία να συμβάλει στη διαπόμπευση πολιτών, αγνοώντας το τεκμήριο της αθωότητας, είναι σημαντικές και οι ευθύνες του Τύπου. Χωρίς να είναι δικαιολογία ότι ακόμα πιο ανθρωποφάγα αποδείχθηκαν τα κοινωνικά δίκτυα, πολλοί χρήστες των οποίων επιδιώκουν η δημόσια σφαίρα να υπακούει απλώς στις επιθυμίες τους.

Ειδική μνεία στα συστατικά του φιάσκου χρειάζεται να γίνει στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θεώρησε ότι μπορεί να εξαργυρώσει πολιτικά την υποτιθέμενη εξάρθρωση εγκληματικής συμμορίας θριαμβολογώντας γι’ αυτήν από το βήμα της Βουλής. Διάκριση των εξουσιών; Τεκμήριο αθωότητας; Στην επικράτεια του λούμπεν που υποδύεται την Αριστερά δεν διατίθενται ούτε καν τα αυτονόητα.