Είναι στιγμές που η ανάγκη να μπω στο μυαλό κάποιων ανθρώπων με κάνει να διαπραγματεύομαι με μαινάδες του ποδοσφαίρου. Οπως χθες, για παράδειγμα, που θα ήθελα να βρίσκομαι στο μυαλό του Αντουάν Γκριεζμάν τη στιγμή που άκουγε τον νικητή της Χρυσής Μπάλας Λούκα Μόντριτς να λέει πως πρόκειται για νίκη του ποδοσφαίρου, αναφερόμενος σε όσους έπεσαν θύματα της ψηφοφορίας στο παρελθόν, όπως οι Ινιέστα, Τσάβι, Σνάιντερ.

Μα οι δύο πρώτοι κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο και αδικήθηκαν. Οπως και ο Γκριεζμάν, ο Εμπαπέ, ο Βαράν. Ο Μόντριτς τι κατέκτησε; Τη Χρυσή Μπάλα του Μουντιάλ; Το ίδιο βραβείο που απονεμήθηκε στους επίσης χαμένους σε τελικούς Μέσι, Ζιντάν και Καν;

Οχι, αγαπητέ Λούκα. Η βράβευσή σου δεν αποτελεί νίκη του ποδοσφαίρου, αλλά των συγκυριών του. Ναι, είσαι καλός ποδοσφαιριστής, αλλά όσο κλωτσούν την μπάλα ο Μέσι και ο Ρονάλντο δεν θα υπάρχει καλύτερος απ’ αυτούς.

Ο κόσμος ήθελε μια αλλαγή χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως είναι και το σωστό.

Του χρόνου τέτοιον καιρό η Χρυσή Μπάλα θα βρίσκεται ξανά στα χέρια του Μέσι ή του Ρονάλντο και κάποιοι θα σκέφτονται πόσο τους αδίκησαν πέρυσι. Στον Μόντριτς πιστώνεται η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ, αλλά όλοι θυμούνται τη ζωγραφιά του CR7 στο Τορίνο. Κατηγορείται ο Μέσι για το ναυάγιο της Αργεντινής στο Μουντιάλ ξεχνώντας τα κατορθώματά του στην Ισπανία και την κατάκτηση του νταμπλ. Και ο Γκριεζμάν; Γιουρόπα Λιγκ, ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, Παγκόσμιο Κύπελλο, ηγέτης της Γαλλίας, καλύτερος παίκτης του τελικού. Γιατί ο Μόντριτς και όχι ο Γάλλος;

Γι’ αυτό, Λούκα, σ’ αυτές τις βραβεύσεις παραλαμβάνεις το βραβείο, ευχαριστείς τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, τη γυναίκα σου, αφιερώνεις το τρόπαιο και στους συμπαίκτες σου και την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Τα υπόλοιπα είναι αμπελοφιλοσοφίες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.