Πέρα από την ουσία της, η υπόθεση του ενεχυροδανειστή έχει πολύ ισχυρούς συμβολισμούς για να μη ρίξει βαριά τη σκιά της στη δημόσια ζωή. Ενας άνθρωπος που πλούτισε εν μέσω της κρίσης εκμεταλλευόμενος τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου συνανθρώπων μας εξέθεσε με την τροπή που πήρε η δίωξή του ένα ολόκληρο κράτος και μάλιστα σε ανώτατο θεσμικό επίπεδο.

Πέρα από την Αστυνομία που φαίνεται να έκανε ανεπαρκώς τη δουλειά της, εξετέθησαν τόσο δικαστικοί λειτουργοί που ασχολήθηκαν με την υπόθεση όσο και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που έσπευσε να καταχωρίσει τη σύλληψη του ενεχυροδανειστή στις επιτυχίες της κυβέρνησής του. Αν λοιπόν ήταν κυβερνητική επιτυχία η σύλληψή του, θα δεν θα είναι παταγώδης κυβερνητική αποτυχία η τυχόν απελευθέρωσή του; Κι έπειτα, γιατί έσπευσε ο Πρωθυπουργός να διατυπώσει άποψη για μια δικαστική υπόθεση που βρισκόταν σε εξέλιξη; Ποιοι δεν τον προστάτευσαν, ενώ είχαν θεσμικό χρέος να τον προφυλάξουν από μια τέτοια κακοτοπιά;

Στα ρητορικά αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι κοινή: Στην υπόθεση του ενεχυροδανειστή αποτυπώθηκε ανάγλυφα η βαθύτατη κρίση που βιώνει το κράτος σε όλες τις εκφάνσεις του. Από τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας έως την κυβέρνηση παρατηρούνται ανησυχητικά σημάδια που παραπέμπουν σε ένα κράτος υπό διάλυση. Η διάβρωση δείχνει να ξεκινά από τα θεμέλια και να φτάνει ώς την κορυφή, εκεί δηλαδή όπου οι θεσμοί θα έπρεπε να λειτουργούν και ως εγγυητές του κύρους του κράτους. Δυστυχώς λειτούργησαν σαν κάλπικη λίρα.