Ο αριθμός είναι πράγματι εντυπωσιακός: πεντακόσια εβδομήντα (570) εισιτήρια. Αλλά και δικαιολογημένος. Πώς μπορεί να ελκύσει έναν φίλαθλο μια διοργάνωση όπως το Κύπελλο Ελλάδας που έχει προδιαγεγραμμένη πορεία, τουλάχιστον μέχρι τη φάση των 16, ακόμα κι αν συμμετέχει μια δημοφιλής ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός; Γιατί να παγώσει ο φίλος των Πρασίνων στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο για να δει έναν αγώνα με την Ιεράπετρα όταν γνωρίζει πως το σύστημα διεξαγωγής του Κυπέλλου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εκπλήξεις;

Αλλωστε δεν είναι τυχαίο πως για την ίδια διοργάνωση, ο Παναθηναϊκός έχει το αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων συλλόγου. Μόλις 122 στον αγώνα με τη Δόξα Βύρωνα τον Γενάρη του 1996.

Η αδιαφορία για το Κύπελλο είναι απότοκος των κανόνων του. Οι όμιλοι ακρωτηριάζουν κάθε πιθανότητα των μικρών να κάνουν την έκπληξη και να προσδώσουν μια ξεχωριστή νότα στο τόσο μονότονο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Οι Γάλλοι έχουν καταφέρει να μετατρέψουν το Coupe de France ίσως στο πιο ενδιαφέρον τουρνουά στον κόσμο αυτού του επιπέδου.

Δύο είναι τα βασικά του στοιχεία. Το πρώτο ότι πρόκειται για νοκάουτ αγώνες. Το δεύτερο πως οι αδύναμες ομάδες υποδέχονται τους ισχυρούς στην έδρα τους για να ισορροπήσουν, κατά το δυνατόν, το αγωνιστικό χάσμα.

Τα δύο αυτά στοιχεία ενεργοποιούν όλους τους νευρώνες της έκπληξης, δημιουργώντας μία διοργάνωση που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους μικρούς που βλέπουν πως έχουν πιθανότητες διάκρισης, αλλά και για τους μεγάλους που δυσκολεύονται να περάσουν τα εμπόδια.

Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο ομάδες της τρίτης ή της δεύτερης κατηγορίας να φτάνουν μέχρι τα ημιτελικά ή και τον τελικό, όπως συνέβη πέρυσι με τη Λεζ Ερμπιέ που αποθεώθηκε από τους διάσημους παίκτες της Παρί στον τελικό.

Ωραία ποδοσφαιρικά παραμύθια που δεν χρειάζονται μεγάλη φαντασία για να γραφτούν. Αρκεί να αφαιρεθούν οι παρωπίδες και το προπαγανδιστικό κατασκευασμένο κενό να γεμίσει επιτέλους από παραγωγικές ιδέες.