Τρίκαλα. Η ευρωπαϊκή πόλη της Ελλάδας. Ενα φθινοπωρινό πρωινό. Το παιδί με το ποδήλατό του, ο Πηλέας, γιος δύο φίλων εκπαιδευτικών, δασκάλων σε ήθος και διάπλαση χαρακτήρων, μας έλεγε με κάποιο παράπονο: «Βρείτε μου έναν τρόπο που να μπορεί να με κρατήσει στην Ελλάδα, στη χώρα μου. Εγώ δεν βρίσκω». Θα εκπλήρωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στις Ειδικές Δυνάμεις, όπως ο αδελφός του, και θα έφευγε. Αλλος ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που φεύγουν και δεν γυρίζουν πίσω. Αυτός ήταν και τυχερός, αφού είχε και αγγλική υπηκοότητα.

Ούτε εγώ ούτε ο παρευρισκόμενος φίλος μου, ανώτατος δικαστικός λειτουργός, που επιμένει να αποδίδει Δικαιοσύνη, μπορούσαμε να βρούμε έναν ισχυρό λόγο για την παραμονή του. Ψελλίσαμε  κάτι για την Ελλάδα που έχει ανάγκη τα νέα παιδιά. Και που τα διώχνει με τη συμπεριφορά της, διάβασε τη σκέψη μας, που ήταν και η απάντηση.

Ψάχνω κι εγώ και κάποιοι άλλοι να βρούμε λόγους για να ενισχύσουμε την άποψη αυτή που δεν έχει φανατικούς υποστηρικτές, είναι η αλήθεια. Τίποτα δεν συγκρατεί τους νέους ανθρώπους που αναζητούν μια θέση εργασίας, και, αφού δεν μπορούν να τη βρουν στην πατρίδα τους, την ψάχνουν παντού. Οσοι προσπάθησαν στην ενδοχώρα, διαπίστωσαν ότι πρέπει να διαθέτουν ακόμα, τώρα περισσότερο, πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, ή μάλλον κομματικών. Παλαιότερα η αναλογία διορισμού ήταν 3-2-1 για τους συγκυβερνήτες.  Ολοι θα πάρετε. Μη βιάζεστε. Τώρα η αναλογία έχει μετατραπεί σε «Γιούργια στα παλιούρια». Ιδιαίτερα όταν πλησιάζουν οι εκλογές. Δύστυχη Ελλάδα, τι αμαρτίες πληρώνεις…

Τι κι αν με επιμονή δημιουργήθηκε ο περίφημος νόμος Πεπονή για τον διορισμό στο Δημόσιο. Τι κι αν έγινε το ΑΣΕΠ για αξιοκρατική επιλογή. Ξέφραγο αμπέλι το ‘καναν.

Τόσα χρόνια, τόσες λεηλασίες, τόσες κακουργηματικές απάτες σε βάρος του Δημοσίου, τόσες ρεμούλες, τόσο φαγοπότι, που παραπέμπει σε σκηνές από αραβικές νύχτες.

Κι όλα αυτά ΑΤΙΜΩΡΗΤΙ. Με τη Δικαιοσύνη σε πρώτο βαθμό να ρίχνει μεγάλες ποινές και σε δεύτερο βαθμό να αναιρεί τον εαυτό της. ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Ενοχος παμψηφεί, αθώος παμψηφεί. Ατυχος ο Τσοχατζόπουλος. «Καθάρισε» για όλους τους άλλους όμως. Και τις αμαρτίες του συστήματος όλου. Που κι αυτό το σύστημα περιέχει πολιτικούς, δικαστικούς, θαυματοποιούς, επιχειρηματίες που κινούν ενδεχομένως και τα νήματα, εκτός του βεληνεκούς της Δικαιοσύνης.

Κι όλο αυτό το μπάχαλο το καθημερινό στους δρόμους της απροστάτευτης Αθήνας, μετά μπαράζ καθημερινών επιθέσεων, και την Αστυνομία ακουσίως απούσα, πού να βασιστεί το νέο παιδί. Σε ποιο κράτος, που δεν υπάρχει. Σε ποια κρατική μηχανή, που είναι ανύπαρκτη.

Και τι να πει ο νεαρός Τρικαλινός για την Παιδεία, τη σταθερή πάντα βάση για την πρόοδο ενός έθνους, ενός κράτους, που η καθηγήτρια μητέρα του τού μάθαινε, όπως και στα άλλα παιδιά, τις ηθικές αξίες και τη χρησιμότητά τους στη Δημοκρατία, διδάσκοντάς τους και επιμένοντας για τον «Επιτάφιο» του Περικλή, την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Και τώρα έρχεται ένας ανεκδιήγητος υπουργός να τα καταργήσει, από τις εξετάσεις  της Β’ Λυκείου.

Τι μπορεί να το κρατήσει στον τόπο μας; Τίποτα, αυτή τη στιγμή, μόνο μιζέρια.

Δημιουργήστε, όλοι οι νέοι, εκεί που βρίσκεσθε, εκόντες άκοντες, μια  νέα Ελλάδα, αντάξιά σας, δημιουργική, με πολιτισμό και παραδόσεις. Εκεί θα σας δοθεί η ευκαιρία αξιοκρατικά και χωρίς ΑΣΕΠ. Δοξάζοντας και διδάσκοντας μια άλλη Ελλάδα. Της περηφάνιας και του φιλότιμου.

Ο Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ