Πώς είναι το Σαββατοκύριακο σε ένα ακριτικό νησί των 170 κατοίκων; Στην πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη διαφορά από τις καθημερινές. Η ζωή σε ένα τέτοιο μέρος εξαρτάται περισσότερο από το τι καιρό κάνει παρά από το τι ημέρα είναι… Κι όμως, δεν θα άλλαζα το Σαββατοκύριακό μου στον Αϊ-Στράτη με ένα Σαββατοκύριακο σε μια μεγάλη πόλη. Το έχω δοκιμάσει όταν σπούδαζα στην Πάτρα, το ζω όταν ταξιδεύω για δουλειά, και δεν το αντέχω…

Το Σάββατό μου ξεκινά πολύ νωρίς. Στις επτά το πρωί είμαι όρθια με έναν καφέ στο χέρι. Είναι η μέρα που ασχολούμαι με την οικογένεια, η μέρα που μπαίνω πιο ενεργά στον ρόλο της μαμάς. Αφού ετοιμάσω το πρωινό και το μεσημεριανό με μεγάλη αγάπη, τρώμε όλοι μαζί παρέα – κάτι που δεν μπορεί να γίνει τις καθημερινές. Φαγητό, λοιπόν, και το απόγευμα έξω: παιδική χαρά αν ο καιρός είναι καλός ή μπάσκετ στην πλατεία. Αν βρέχει, το πρόγραμμα αλλάζει: καφές για τους μεγάλους και αναψυκτικό για τους μικρούς. Κι όταν το βράδυ του Σαββάτου φτάσει, τότε όλη η οικογένεια μαζί, σαν ιεροτελεστία, θα παρακολουθήσουμε ταινία στο σπίτι. Με δύο παιδιά τριάμισι και εννέα ετών στο σπίτι, η θεματολογία της ταινίας θα είναι συνήθως… παιδική.

Σε ένα νησί με δύο καφετέριες τον χειμώνα, χωρίς στεγασμένο χώρο για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά ή οι έφηβοι, χωρίς θέατρο ή κινηματογράφο, δεν υπάρχουν δυνατότητες για μεγάλες βόλτες. Κι όμως, έχουμε μια ωραία συνήθεια στον Αϊ-Στράτη: τουλάχιστον δύο Σάββατα του μήνα τα περνάμε όλοι μαζί οι γονείς και τα παιδιά του νησιού. Με έναν γυμναστή, στο πλαίσιο του προγράμματος «Αναγέννηση και Πρόοδος», το οποίο απευθύνεται σε νησιά της άγονης γραμμής, συγκεντρωνόμαστε στον προαύλιο χώρο του σχολείου και οργανώνουμε παιχνίδια στα οποία συμμετέχουμε όλοι. Σκυταλοδρομίες και αθλοπαιδιές με ομάδες ανάμεικτες ή ομάδες γονέων και παιδιών. Εκεί περνάω όμορφα, συσφίγγονται οι δεσμοί με τα παιδιά μας αλλά και με την κοινότητα, είναι κάτι σημαντικό. Γινόμαστε όλοι παιδιά…

Μπορεί οι επιλογές να μην είναι πολλές, όμως δεν αισθάνομαι περιορισμένη. Θεωρώ ότι αν είχαμε περισσότερες επιλογές ίσως και να χανόμασταν. Ο χρόνος μου εδώ είναι πολύ ποιοτικός, πολύ εποικοδομητικός. Ενισχύει την ουσιαστική επαφή: στην επαρχία δεν χάνεις ούτε ένα λεπτό από τον χρόνο σου για άσκοπες κινήσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ρυθμοί μου τα Σαββατοκύριακα είναι πάντα αργοί. Ζώντας σε έναν μικρό τόπο καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Είναι πολύ εύκολο να αναζητήσει κάποιος τον δήμαρχο για οποιοδήποτε θέμα, κάθε στιγμή της ημέρας. Μια απρόβλεπτη ζημιά, μια βλάβη σε ένα δίκτυο ύδρευσης, πάντα κάτι θα υπάρχει…

Ετσι, αρκετά Σαββατοκύριακα θα χρειαστεί να εργαστώ ή έστω να είμαι σε ετοιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό το Σαββατοκύριακο που περιμέναμε τον «Ορέστη». Τα προγνωστικά μοντέλα έδειχναν ότι η ισχυρή κακοκαιρία θα περνούσε ακριβώς πάνω από το νησί με καταιγίδες και ήμασταν συνέχεια σε επιφυλακή. Συνεννοήσεις με την Πολιτική Προστασία, ενημέρωση για τις νεότερες προγνώσεις, φόβοι μην ξεχειλίσει το ποτάμι που κόβει τον οικισμό σε δύο μέρη. Εν τω μεταξύ, δεν παίρνω ποτέ δουλειά στο σπίτι. Η μεγαλύτερη απόσταση που μπορεί να κάνει κάποιος μέσα στον οικισμό είναι 10 λεπτά με τα πόδια – οπότε πηγαίνω να δουλέψω στο Δημαρχείο ό,τι κι αν προκύψει, ακόμα και το Σαββατοκύριακο.

Η Κυριακή είναι πιο χαλαρή. Συνήθως περιλαμβάνει φαγητό στους παππούδες και τις γιαγιάδες, ένα χαλαρό καφεδάκι και επιστροφή ώστε να προετοιμαστούμε για την εβδομάδα που ξεκινά. Οταν το Σαββατοκύριακο τελειώνει, δεν αισθάνομαι μελαγχολία. Αντιθέτως, αισθάνομαι χαρά γιατί έχω περάσει ωραία με την οικογένειά μου.

Ολα έχουν σχέση με το τι θέλεις από τη ζωή σου. Σκεφτείτε πως αρκετές φορές πηγαίνω στην Αθήνα ή στο εξωτερικό για δουλειές του Δημαρχείου. Πρόσφατα ήμουν στο Μιλάνο και σε τρεις μέρες ήθελα να γυρίσω πίσω…