«Αυτό που συνδέει τα μέλη του χιτλερικού κινήματος είναι κατ’ αρχάς το μέλλον που τους υπόσχεται. Ποιο μέλλον; Ενα μέλλον που δεν περιγράφεται, ή που περιγράφεται με πολλούς αντιφατικούς τρόπους, κι έτσι μπορεί να έχει για τον καθένα το χρώμα των ονείρων του. Το σίγουρο όμως για όλους είναι πως θα πρόκειται για ένα νέο σύστημα, ένα “τρίτο ράιχ”, κάτι που δεν θα μοιάζει ούτε με το παρελθόν ούτε, προπάντων, με το παρόν. Και αυτό που ελκύει προς τούτο το συγκεχυμένο μέλλον διανοουμένους, μικροαστούς, υπαλλήλους, ανέργους, είναι ότι αισθάνονται στο κόμμα που τους το υπόσχεται μια δύναμη… και όλοι τούτοι οι κακόμοιροι έλκονται προς τη δύναμη αυτή όπως έλκονται οι μύγες προς τη φωτιά. Δεν ξέρουν ότι, αν η δύναμη αυτή μοιάζει τόσο ισχυρή, είναι επειδή δεν ανήκει σε εκείνους που προετοιμάζουν το μέλλον, αλλά σε αυτούς που δεσπόζουν στο παρόν. Η προοπτική ενός ακαθόριστου μέλλοντος, το συναίσθημα μιας άγνωστης δύναμης – ιδού τι χρειάζεται μόνο ο χιτλερισμός για να κάνει αυτούς τους απελπισμένους, που διψούν για κοινωνικό μετασχηματισμό, να επιδίδονται πειθαρχημένα στον σφαγιασμό όλων εκείνων που προετοιμάζουν αυτόν τον μετασχηματισμό».

Από το «Στοχασμοί για τις απαρχές του χιτλερισμού» της Σιμόν Βέιλ, μτφ. Γιώργος Καράμπελας, επίμετρο Θανάσης Γιαλκέτσης, Εκδ. Διαλέγεσθαι