Στην προσπάθειά του να διασωθεί εκλογικά, ο Πρωθυπουργός δεν διατείνεται μόνο ότι η κρίση έχει τελειώσει. Επιχειρεί να πείσει τους πολίτες και στην πράξη μοιράζοντας ό,τι μοίραζαν προκάτοχοί του στο παρελθόν για να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη: παροχές και υποσχέσεις, υποσχέσεις και παροχές. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν διαφορετικό από αυτό που προσδοκούσαν. Οι ίδιοι δεν επανεξελέγησαν και η χώρα κατέρρευσε.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακολουθεί τον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Πολιτεύεται χωρίς να κοιτάζει πέρα από τον στενό ορίζοντα των εκλογών. Κι όλα αυτά ενώ η κρίση κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει: η κρίση είναι ακόμη εδώ, η χώρα δεν έχει ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη των αγορών προς την ελληνική οικονομία εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη ζητούμενο.

Με αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, το ερώτημα του σημερινού τίτλου των «ΝΕΩΝ» για τις αντοχές της χώρας δεν συνιστά σε καμία περίπτωση κινδυνολογία, αλλά γνήσια αγωνία. Για κινδυνολογία και καλλιέργεια φόβου κατηγορούσε τα μέσα ενημέρωσης ο σημερινός Πρωθυπουργός, ανάμεσά τους και αυτήν εδώ την εφημερίδα, όταν την εποχή που διεκδικούσε την εξουσία εκείνα επεσήμαιναν αυτό που εκείνος κατάλαβε πολύ αργότερα με «καθαρό μυαλό»: ότι η πολιτική του οδηγούσε τη χώρα στην άβυσσο.

Η χώρα απέφυγε την τελευταία στιγμή την άβυσσο με το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προκαλώντας έτσι μια νέα κρίση μέσα στην κρίση. Θα ήταν ολέθριο να προκαλέσει κι άλλη μια κρίση μέσα στην κρίση με έναν νέο γύρο άφρονος πολιτικής. Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι συνεχείς δοκιμασίες αντοχής. Αρκετά στο κάτω κάτω έπαιξαν ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του με τις αντοχές των πολιτών της.