Την Κική την αγαπώ, μα μ’ αρέσει κι η Κοκό, λέει ένα παλιό εύθυμο τραγουδάκι που ταιριάζει γάντι στην ποδοσφαιρική περίσταση, απλώς χρήζει μιας παράφρασης…

Την Κική την αγαπώ, μου αρέσει η Κοκό και θυμάμαι τον… Κακά!

Τι σχέση έχει ο βραζιλιάνος χαφ ο οποίος πριν από έναν χρόνο βγήκε στη σύνταξη; Εχει και παραέχει, διότι – με όση υπερβολή ενέχει αυτή η αντιδιαστολή – υπήρξε ο τελευταίος θνητός ήρωας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: για την ακρίβεια, ο τελευταίος πριν από τον επόμενο, που λέγεται Λούκα Μόντριτς!

Το μακρινό 2007 ο Κακά, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην κεντρική σκηνή με τη Μίλαν, τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Εθνική Βραζιλίας, έπιασε στα χέρια του τη Χρυσή Μπάλα που έκτοτε έγινε παιχνιδάκι στα πόδια του Μέσι και του Ρονάλντο…

Κάθε χρόνο μαδούσε τη μαργαρίτα για το ποιος από τους δυο σύγχρονους «θεούς» του ποδοσφαίρου θα αναγορευόταν ο κορυφαίος και αυτό το δίπολο κατάντησε κουραστικό…

Πέντε φορές ο ένας, πέντε ο άλλος, ε, διάβολε, καιρός ήταν να ανθίσουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!

Ανθισαν στον κήπο της Ρεάλ, καθότι τις κλάδευε επιμελώς ο Λούκα Μόντριτς και έδρεψε τους καρπούς τους την περασμένη Δευτέρα, αφήνοντας πίσω του τα

δυο enfants gâtés του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, χώρια που έσπασε κιόλας το δίπολο.

Σε αυτή τη δεκαετία, που εξελίχθηκε σε two-man show και προσπόρισε πέντε τίτλους στον καθέναν από τους λεγάμενους, μονάχα μια φορά ο ένας δεν έγινε κολλιτσίδα του άλλου: το 2010, όταν πίσω από τον Μέσι στοιχήθηκαν οι συμπαίκτες του στην Μπαρτσελόνα και πρωταθλητές κόσμου με την Εθνική Ισπανίας, Ινιέστα και Τσάβι.

Θαρρώ πως αυτή τη διάκριση ο Μόντριτς την άξιζε καθ’ όλα, σαν κερασάκι στην τούρτα του τρίτου απανωτού θριάμβου του με τη Ρεάλ στο Champions League και της συμμετοχής της Κροατίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Την άξιζε επειδή αν και θνητός έφτασε να γίνει κι ελόγου του θεός!