Είναι κι αυτή η κυρία από πάνω, μόλις με πετύχει στο ασανσέρ (πάντα με πετυχαίνει, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό, επίτηδες το κάνει, μου στήνει καρτέρι, κατάλαβες;)

– Δεν μου λέτε, κύριε Σταμάτη, εσείς που είστε καλλιτέχνης, τι γνώμη έχετε; Το βρίσκετε σωστό;

– Ποιο απ’ όλα, κυρία μου;

– Αυτό που κάθε επέτειο του θανάτου του παιδιού του Αλέξανδρου…

– Μάλιστα…

– Για να τον τιμήσουμε πρέπει να σκοτώνουμε και κάποιον άλλον;

– Μα δεν σκοτώθηκε κανείς, τρεις τραυματίες είχαμε.

– Ναι, αλλά ο αντικειμενικός σκοπός αυτός ήτανε. Οταν ρίχνεις τις μολότοφ βροχηδόν τη μια κατόπιν της άλλης τήδε κακείσε, τι θες δηλαδή να τον δροσίσεις τον άλλον; Εγώ σου λέω και μπάτσος να είναι ο άνθρωπος, τι είναι η μολότοφ, γιαουρτάκι να δροσίζει που λέει κι ο Πρωθυπουργός σας;

– Δεν είναι προσωπικά δικός μου Πρωθυπουργός, όλων των Ελλήνων είναι.

– Ναι, αλλά εσείς τον ψηφίσατε.

– Εγώ; Εγώ δεν τον ψήφισα, σας τ’ ορκίζομαι.

– Μμμμμ, έτσι λέτε όλοι και μόλις πάτε στην κάλπη, τσουπ του το ρίχνετε. Σας ξέρω, όλοι εσείς οι καλλιτέχνες είσαστε όλοι πολύ μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες. Ετοιμοι να βγείτε στο κλαρί με το ντουφέκι στοχεύσατε πυρ…

– Ε όχι πια δεν είμαστε όλοι…

– Και για το άλλο, εσείς τι γνώμη έχετε για το αίσχιστο επίπεδο της τηλεόρασης; Τι κάνετε για να το ανεβάσετε κάπως, όχι επειδή είστε και άνθρωποι του… πνεύματος, είναι πράγματα αυτά; Που βγάζουνε κάτι μοντέλες και τις ρωτάνε τι ντύθηκες κοπέλα μου κι αυτή απαντά άκουσον άκουσον «Εχω ντυθεί γυναίκα ραλίστα που είναι έγκυος και πάει να γνωρίσει σε ένα γκαλά τα πεθερικά της απ’ τα Φάρσαλα». Συγγνώμη, θα έβαζα εγώ ποτέ έγκυος ζώνη μαύρη λουστρίνι με αγκράφα νεκροκεφαλή;

– Τι σχέση έχει αυτό, κυρία μου, με τα γεγονότα…

– Ολα έχουνε σχέση. Γιατί το άλλο με τον Καμένο…

– Ναι, αυτό όντως είναι ένα ζήτημα…

– Οχι, είναι δυνατόν να μου ζητάει εμένα να δώσω απ’ το υστέρημά μου να μαζέψει αυτός λεφτά για ν’ αγοράσει φρεγάτες να κάνει κρουαζιέρες ντυμένος αρχιναύαρχος με πλάκα τα γαλόνια και να μου τραγουδάει…

«Είμαι ο να ο ναύτης του Αιγαίου, κρεβάτι έχω τα βαθιά νερά»;

– Μα κυρία από πάνω μου, σας είπα εγώ δεν τους ψήφισα…

– Ναι, δεν τους ψηφίσατε, μόνοι τους βγήκανε. Κι ένα τελευταίο, μην μπείτε ακόμα στο ταξί, ας περιμένει ο άνθρωπος, με ραντεβού δεν είναι; Ασ’ τονε να περιμένει. Ο Ριχάρδος; Θα τον χώσουνε μέσα ή θα τον αφήνουνε να ρουφάει το αίμα του λαού, όπως το έθεσε κομψά ο Πρωθυπουργός σας;

– Μα πού να ξέρω εγώ, κυρία μου…

– Ε, πώς;

– Σας είπα, δεν ξέρω.

– Αμα δεν ξέρετε να μη μιλάτε.

– Μα δεν σας είπα τίποτα.

– Πώς δεν είπατε, σας είδα εγώ στην τηλεόραση. Για όλα έχετε γνώμη. Πήγαινε η γλώσσα σας ροδάνι. Εκεί τα ξερνάτε όλα. Σ’ εμένα δεν μπορείτε να πείτε τίποτα; Επειδή δεν έχω κάμερα; Εχω το κινητό μου. Αχ ελάτε, κύριε Φασουλή, ελάτε να βγάλουμε μια σέλφι να τη δείξω στη μητέρα μου που είναι κατάκοιτη να σκάσει λιγάκι το χείλη της μεγάλη γυναίκα, από μικρή σας θαυμάζει. Πιο δω. Ετσι να έχουμε για φόντο τα λιγούστρα και τις πικροδάφνες. Θέλουνε ψέκασμα κι αυτές θέλουνε ράντισμα…