Η σκηνή επαναλήφθηκε, έστω και με άλλον «πρωταγωνιστή» ή άλλον «σκηνοθέτη» στα περισσότερα δελτία ειδήσεων. Σε αυτό που την είδα εγώ ο «κάτοικος Ρόδου», όπως έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης, φορούσε ροζ μπλουζάκι, ανέμελο μπουφάν, κασκέτο και κρατούσε κομπολόι. Σαν συνταξιούχος παππούς που είχε βγάλει βόλτα το εγγόνι του. Χθες το πρωί όμως στεκόταν έξω από τα δικαστήρια Ρόδου ενώ κατέθεταν οι φερόμενοι ως δολοφόνοι της Ελένης. «Ηρθαμε εδώ να καταλάβουμε πώς “προβήκανε” αυτά τα παιδιά σε μια τέτοια ενέργεια». «Γνωρίζετε τους δράστες προσωπικά;» ρωτά η ρεπόρτερ. «Οχι προσωπικά, αλλά είναι μεγάλη ντροπή για το νησί μας». Δηλαδή δεν είχε τι άλλο να κάνει και σκέφθηκε, μέσα στη συμπαθή, κατά τα άλλα, αφέλειά του, να στηθεί έξω από τα δικαστήρια μήπως και καταλάβει το «πώς προβήκανε», λες και θα έσκαγε ως μυρωδιά στον αέρα. Ο απλοϊκός Ρόδιος δεν είναι πιο γραφικός από «εμπνευσμένα» πληκτρολόγια του Διαδικτύου, «τσουχτερές» δημοσιογραφικές πένες και τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού προβληματισμού. Ισα ίσα που περιορίζεται στον ρόλο του ενεργού παρατηρητή και δεν αυτοπροβιβάζεται σε εισαγγελέα.

Το παρατηρώ όλο και πιο συχνά τελευταία, όλο και πιο διογκούμενο το φαινόμενο. Από την αποφυλάκιση της καθαρίστριας μέχρι την προσαγωγή των νεαρών για το έγκλημα της Ρόδου. Ανθρωποι έξω από φυλακές και δικαστήρια, άσχετοι με την κατά περίσταση υπόθεση, έτοιμοι να επευφημήσουν, να γιουχάρουν ή ακόμη και να αποπειραθούν να λιντσάρουν. Είναι και οι ατάκες της ειδησεογραφίας που ντοπάρουν. «Συγκλονισμένη η μικρή κοινωνία…». Οι προσαγωγές δραστών έχουν πλέον ως φόντα τις φωνές αποδοκιμασίας των – επαναλαμβάνω, άσχετων με την υπόθεση – «συγκλονισμένων» και μπουκαλάκια με νερό που εκτοξεύονται. Εντάξει, παιδιά, το ‘χουμε. Μέχρι τα λαϊκά δικαστήρια, μια κάμερα δρόμος.

Σίγουρα ένα έγκλημα όπως αυτό της Ρόδου ή η υπόθεση του Ζακ, κατά κάποιον τρόπο, μας αφορά όλους. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο καταγράφεται η αντίδρασή μας, καταδεικνύει τις αντιστάσεις μας, αποκαλύπτει και τις παθογένειες της εποχής μας. Μια καλοχτενισμένη κοινωνία στα κάγκελα του Διαδικτύου ωρύεται, αφορίζει, καταριέται, μοιράζει καταδίκες και κουνάει το δάχτυλο. Ο ένας στον άλλον, ούτε καν στους φυσικούς ή ηθικούς δράστες. Ας το δούμε κατάματα και ας το παραδεχτούμε (τι λέω κι εγώ τώρα…). Κατά βάθος, πιο πολύ και από τη δολοφονία του Ζακ ή της Ελένης, μας αφορά το ποιοι είναι από εδώ και ποιοι από εκεί. Ποιοι είναι με τους ΛΟΑΤΚΙ και ποιοι με τους «νοικοκυραίους». Ποιοι ψάχνουν για ελαφρυντικά ώστε να δικαιολογήσουν τους βιαστές και ποιοι υποβαθμίζουν το αυτονόητο σε μελό και μοιρολογούν με στιχάκια τύπου «Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη…». Κάνοντας και οι δύο στα εγκλήματα δικές τους προβολές. «Διδάσκοντας» αγάπη με γλώσσα βουτηγμένη στο μίσος. Και φουσκώνοντας έτσι τη μαγιά του νεοσυντηρητισμού.

ΥΓ: Εν τω μεταξύ, ο 25χρονος Νικόλας Μουστάκας που προχθές θα γιόρταζε, παραμένει άκλαυτος από τα δημόσια μοιρολόγια. Η δολοφονία του από μετανάστες δεν προσφέρεται για προβολές πολιτικής ορθότητας.